David Ben-Gurion

Inmiddels heeft Israël al vele premiers gehad. Toch was ooit een premier de eerste, David Ben-Gurion. Een man die een nieuwe functie aanging, een functie die Israël in die tijd nog niet kende. Een man die de eerste fouten maakte, maak ook veel goeds bracht voor het land. Een man die zijn bestuurlijke functie serieus nam.

Zoon van de jonge leeuw

David Ben-Gurion was niet met deze naam geboren. Hij werd ter wereld gebracht op 16 oktober 1886 en kreeg de naam David Grün mee van zijn ouders. Hij werd geboren in Plonsk in Congres-Polen. Een gebied dat toentertijd nog bij het Russische Rijk hoorde. Hij verhuisde, wetende een gedreven zionist te zijn, in 1906 naar Palestina. Hier werkte hij jarenlang als pionier in een landbouwnederzetting en hij verkoos zijn Hebreeuwse naam, Ben-Gurion (דוד בן-גוריון), boven zijn eigen naam, mede omdat het zoon van de leeuw betekende, toen hij de politiek in ging.

Zionistische Socialistische Partij

Davids voorkeur voor het zionisme was al ontstaan in zijn kinderjaren, zijn vader was namelijk de plaatselijke leider van ‘De vrienden van Zion’. David had dan ook al snel voorkeur voor een actieve rol in de politieke activiteiten van de Zionistische Arbeiders Organisatie. Door deze rol kwam hij ook aan de macht in het land, de Zionistische Socialistische Partij ontstond.

Helaas duurde het niet lang voor David, tijdens de Eerste Wereldoorlog werd hij door de Turken uit Palestina gedreven, zijn partij en zijn macht hielden op te bestaan. Hij verhuisde naar New-York en daar ontmoette hij zijn levenspartner, de Russische Paula Munweis, waar hij in 1917 in het huwelijksbootje stapte. Hij kreeg drie kinderen uit het huwelijk.

Joods legioen

Een jaar na de trouwdatum was het tijd voor een andere baan. David kwam in dienst van het Joodse legioen dat tijdens de Tweede Wereldoorlog met de Britten tegen de Turken gevochten had. Na de oorlog was Palestina niet meer zelfstandig, het was onder mandaat van de Volkerenbond gesteld. Een mandaat waar Groot-Brittannië mee belast werd. Het was dus duidelijk dat dit gebied, Palestina dus, nog moest ontwikkelen en dat het een plek was, waar de vestiging van een Joods nationaal huis mogelijk was. Iets dat volgens de Balfourverklaring in 1917 al verplicht was gesteld. Daarnaast hadden de Britten ook ingestemd om de Arabische onafhankelijkheid in Palestina te steunen.

Belangrijkste Jood in Palestina

Al snel groeide David uit tot de belangrijkste Jood in Palestina. Hij zette meteen zijn leidende capaciteiten weer in. Tijdens de Tweede Wereldoorlog riep hij de Joden in Palestina op dienst te nemen in het Britse leger. Dit was erg opmerkelijk, want de Britten hadden zich met het zogenaamd Witboek veel boze zionisten op de hals gehaald. Het doel van dit boek was om de Arabieren wat gunstiger te stemmen. Er stond bijvoorbeeld in dat er in Palestina in vijf jaar tijd nog maar 75.000 Joden zouden worden toegelaten en daarnaast was het voor Joden erg moeilijk om land te kopen, dit werd sterk ontmoedigd. Toch ging ongeveer 10% van de Palestijnse Joden in dienst bij het Britse leger.

President Zionistische Wereldorganisatie

Ondanks dat David steeds ouder werd, werd het niet stiller rondom hem. In 1946 werd hij gekroond tot president van de Zionistische Wereldorganisatie. Hij volgde Chaim Weizmann op in zijn functie, een man die volgens David een te verzoenlijke houding had aangenomen. David pakte dit anders aan, maar deed wel veel voor het volk. Hij richtte de Histradoet op, een federatie van Joodse arbeiders. Samen met een andere organisatie, de paramilitaire organisatie Hagana, hielden zij zich bezig met de verdediging van de Joodse nederzettingen, vooral om ze te beschermen tegen de aanvallen van de Arabieren.

Minister-president

Toch was dit niet volgende voor David. Hij wilde meer, hij wist ook dat hij meer aankon. Hij stelde in 1948, het jaar waarin hij minister-president van Israël was geworden, een voorlopige regering op en hij verkondigde, een dag voordat het Britse mandaat werd beëindigd, dat de Joodse staat een feit was. Er was niet veel extra’s nodig om de legereenheden uit Egypte, Jordanië, Irak en Syrië het oude gebied aan te laten vallen. Deze oorlog eindigde in een nederlaag voor de Arabieren. Nadat David in 1963 aftrad, trok hij zich terug in een kibboets in de Negev-woestijn. De belangrijkste Jood van Palestina stierf op 1 december 1973. Nu nog steeds wordt hij vereerd en gezien als een belangrijk man. In Israël zijn de grootste luchthaven en een universiteit naar hem vernoemd.