WO II - 20. VS bombardeert Tokyo

De Tweede wereldoorlog. Na het bombardement op Pearl Harbour willen de Amerikanen een wraak actie op Japan om zo het moraal weer een boost te geven. 18 april 1942. In wat een van de meest gedurfde raids in onze geschiedenis wordt, vallen zestien bommenwerpers vanaf een vliegdekschip het Japanse thuisfront aan. Deze aanval, geleid door Lt-Kol. Doolittle, is militair gezien onbelangrijk, maar hij zorgt wel voor ’n morele opkikker voor 'n uitgetelde natie. Onmiddellijk na Pearl Harbor bespraken de president en z’n staf de mogelijkheid van een vergeldingsaanval op Tokio. De problemen leken eerst onoverkomelijk. Het belangrijkste was de veiligheid van de Navy die door de Japanse verrassingsaanval gedecimeerd was. De schepen zouden na de lancering onmiddellijk moeten wegstomen. De Raiders zouden ergens op het continent moeten landen. Zelfs dat werd bemoeilijkt door diplomatieke overwegingen. De Russen vechten voor hun leven tegen de nazi's en kunnen het risico op een oorlog met Japan niet lopen. De vliegtuigen moeten doorvliegen naar China, 2250 km verderop. Dat is te ver voor marinevliegtuigen.

De vloot vertrekt

De luchtmacht heeft wel bommenwerpers met 'n actieradius van 3000 km. Stafchef van de luchtmacht Arnold beval Doolittle om vrijwilligers op te leiden. Na 'n maand opleiding, schepen Doolittle en z’n mannen in op hun vliegdekschip voor de lange reis over de oceaan. Op de ochtend van 18 april merkt de vloot een Japanse boot op. USS Nashville opent het vuur en keldert het schip met man en muis. Men weet echter niet of de Japanners een bericht hebben verzonden. Hoewel nog honderden kilometers van hun vertrekpunt, moet Doolittle kiezen: de missie afgelasten of vertrekken in de wetenschap dat ze niet genoeg brandstof hebben. Hij vindt dit het risico waard en zet het licht op groen. Omdat hij als eerste vertrekt, heeft Doolittle 'n nog kortere startbaan. De B-25 rolt langzaam vooruit en terwijl het dek korter wordt, trekt Doolittle de neus omhoog. De marinepiloten die weten wat het betekent om zo te moeten starten, geloven hun ogen niet wanneer de bommenwerpers die anders een startbaan van 2 km nodig hebben, na elkaar de lage wolken opzoeken. Zodra ze vertrokken zijn, geeft Halsey het bevel om te wenden. Ze vliegen laag om niet te worden ontdekt. De bommenlading van 1000 kg bestaat uit explosieven en brandbommen. Om te voorkomen dat de Japanners neergehaalde vliegtuigen ontmantelen, heeft men de bommenlichtinstallaties uit de cockpits verwijderd. Doolittle en z'n mannen weten dat niet de schade maar het bombardement zelf belangrijk is.

Tokyo wordt vernietigd

Het doel is niet een bepaald gebouw of een fabriek, maar het zelfvertrouwen van de Japanse natie. Na 5 uur vliegen bereiken de Raiders de kust van Japan. 13 vliegen er naar Tokio en 3 naar Nagoya, Osaka en Kobe. Iets na de middag bereiken ze Tokio. De Raiders komen aanvliegen en laten hun bommen vallen op willekeurige doelen: een kraan, 'n schip in 'n droogdok, 'n school... Het paleis van de keizer wordt niet gebombardeerd omdat men bang is dat een aanval op zo'n nationaal symbool de Japanners tot nog meer agressie zal aanzetten. Wanneer hun taak volbracht is, koersen ze richting China. Niemand haalt z'n voorziene landingsplaats. Twee vliegtuigen landen achter de vijandelijke linies. Enkele vliegers worden terechtgesteld. De anderen maken ’n noodlanding of springen boven China. Een vliegt, tegen alle bevelen in, naar Vladivostok. De Russen vrezen de Japanse reactie en interneren de bemanning. Doolittle en z'n bemanning worden gered door Chinese soldaten. Thuis verspreidt het nieuws zich snel. Roosevelt vermeldt Doolittle en z'n mannen in het publiek. Mensen komen op straat om te vieren. Het is maar 'n kleine overwinning, maar voor iedereen die wil vieren is 'n kleine overwinning genoeg aan het begin van wat een lange oorlog belooft te worden.

Japanse Amerikanen geïnterneerd

19 januari 1942. Washington DC. Zwichtend voor grote politieke druk tekent Roosevelt decreet 9066. Dat staat het leger toe de bevolking uit strategische gebieden te evacueren. Op het oog lijkt het een gewone overheidsmaatregel in het kader van de oorlogsinspanning. Maar het is een politieke aanval op een specifieke groep mensen in een afgebakend gebied. Japanse Amerikanen woonachtig langs de westkust. Sinds Pearl Harbour is de roep om Japanse Amerikanen uit te zetten onder de lokale bevolking gegroeid. Deze is opgepakt door lokale politici en aangewakkerd door de pers. Op 2 maart worden Californië, Washington en Oregon bestempeld tot strategisch gebied. Meer dan 110.000 Japanse Amerikanen moeten huis of bedrijf verlaten hun bezit achterlaten en zich onderwerpen aan gedwongen internering. De vooroordelen zijn geen gevolg van de oorlog. Ze worden gevoed door een sterke neiging tot discriminatie van Japanse immigranten in dit deel van het land. AI jaren zijn Japanse immigranten en hun in de VS geboren kinderen mikpunt van racistische wetten waaronder restricties op grondbezit en immigratiequota. Met het decreet van Roosevelt in de hand, kon de legerleiding inmiddels volledig overtuigd van de noodzaak tot internering tot actie overgaan. Nu worden deze mensen, allen Amerikanen die vol goede moed en met hard werken hun bestaan opbouwden door hun eigen regering veroordeeld tot een leven vol ellende onzekerheid en vervlogen dromen.

Lees verder

• WO II - 21. Japanse doelwitten: Bataan, aleoeten en Midway
• WO II - 22. Slag om Stalingrad