Boeken: de chicklit, een onderdeel van het romangenre

Al bestaat het genre nog niet zo lang (in 1988 werd deze term voor het eerst op papier gezet), veel vrouwen lezen graag een chicklit. Het is dus echte dameslectuur. Wat is nu eigenlijk een chicklit en mag je dit wel als een genre aanduiden? Hoe lang bestaat de chicklit al? Is dit echt allemaal hersenloze pulp, zoals van dit genre vaak wordt gezegd? Of is de chicklit meer dan dat? Voor wie is de chicklit bedoeld?

Oorsprong chicklit

Chicklit is een samenvoeging van twee woorden. Chick waarmee een jonge vrouw wordt bedoeld en lit is een afkorting van literatuur. Literatuur voor de jonge vrouw is dus de vrije vertaling van de chicklit. De term gaat al langer mee, maar verscheen voor het eerst in 1988 op papier. Toen werd de term gebruikt in een Engelse cursus met de titel “Female Literary Tradation”. Het genre werd gezien als een feministische tegenhanger van de bekende Candelight en Bouquetreeks romannetjes waarin de vrouw vaak als willoos slachtoffer wordt neergezet. In het chicklit genre maakt de vrouw meer haar eigen keuzes en maakt ze zichzelf niet meer ondergeschikt aan de man. Werken die het genre bekend hebben gemaakt zijn “Bridget Jones’s Dairy” van Helen Fielding (1996) en “Sex and the City” van Candace Bushnell (1997).

Karakteristiek zijn de vele dialogen en beschrijvingen van gevoelens en gedachten. Een chicklit is altijd makkelijk leesbaar.

Chicklit en humor

Het leuke van een chicklit is dat de boeken meestal met de nodige humor zijn geschreven. Veel chicklits zullen je toch minimaal een glimlach ontlokken. Het is geen hoogstaande literatuur, maar af en toe flink lachen is ook wel lekker. De boeken zijn geschreven door vrouwen en voor vrouwen, met humor als onderscheidende boventoon. Verder kenmerken chicklit zich door het schrijven in de eerste persoon, problemen met liefde (altijd), en soms gewicht, huisvesting, geld en/of werk en de aanwezige ondersteuning van de hoofdpersoon door een vriendengroep.

Verfilmingen van chicklits

Veel chicklits worden verfilmd en ook deze verfilmingen doen het vaak goed vanwege de flinke dosis humor.

Enkele voorbeelden hiervan zijn:

• The Devil Wears Prade (2006), verfilming van het gelijknamige boek van Lauren Weisberger
• Chocolat (2000), verfilming van het gelijknamige boek van Joanne Harris
• Confessions of a Shopaholis (2009), verfilming van het boek van Sophie Kinsella
• Bridget Jones’s Diary (2001), verfilming van het boek van Bridget Jones
• Eat, Pray, Love (2010), verfilming van het gelijknamige boek van Elizabeth Gilbert
• The Nanny Diaries (2007), verfilming van het boek van Emma McLaughlin
• Legally Blonde (2001), verfilming van het boek van Amanda Brown

Voorbeelden van goede chicklits:

• “Ons soort mensen” van Jacqueline Hoefnagels en Santje Kramer
• De zwarte humor chicklits van Lauren Weisberger
• De koopverslaving chicklits van Sophie Kinsella, grappig maar hier en daar wel erg oppervlakkig
• De boeken van Emily Giffin over de problemen van een Nanny en de liefde
• “Mag het een maatje meer zijn” van Meg Cabot
• De boeken van Astrid Harrewijn

Dit zijn goede chicklits omdat ze veel complexer zijn dan de gemiddelde chicklit en daarom volgens sommigen tegen het literaire genre aan liggen. De gemiddelde chicklit gebruikt weinig complexe, korte zinnen en is dus simpeler van opzet.

De chicklit en de roman

De chicklit valt onder het romangenre, maar heeft zichzelf inmiddels als op zichzelf staand genre stevig in het zadel gehesen. Dit, omdat de meeste vrouwen het wel fijn vinden om eens om zichzelf te kunnen lachen en geen enkel genre helpt hierbij zoveel als dit. De chicklit maakt duidelijk dat iedere vrouw hetzelfde wil in haar leven en dat we vrouwen daarbij allemaal tegen dezelfde problemen aanlopen. Alleen zijn de problemen bij de chicklit overgoten met een sausje van humor. Dat helpt iedere lezer om te relativeren.