Biografie D U Stikker

De biografie van Dirk Uipko Stikker. Hij leefde tussen 1897 en 1968, hij was in de politiek actief. En was voorzitter van de Volkspartij voor Vrijheid en Democratie.

Biografie Dirk U. Stikker

Dirk Uipko Stikker is geboren in de nacht van 4 op 5 februari 1897 in het Groningse Winschoten. Dirk was het derde kind uit een gezin van vier kinderen; hij had een oudere broer en zus en een jonger broertje. Allebei zijn ouders zijn ook afkomstig uit Groningen, zijn vader Uipko Obbo Stikker stamde van een Groningse familie uit Oltamt. Dirks vader was zelf geen boer geworden maar werd effectenmakelaar. Zijn moeder Ida Meursing kwam uit een scheepsbouwers- familie. De vader van Ida Meursing bouwde schepen voor de VOC die allemaal de naam Thorbecke droegen, voor elk van zijn kinderen een, zo was de Thorbecke IV opgedragen aan Ida. Toen Dirk tien jaar was verhuisde het gezin naar de stad Groningen wegens de uitbereiding van de firma van zijn vader; ‘Schortinghuis en Stikker’. In Groningen ging hij naar het gymnasium. In die tijd had hij een zwakke gezondheid, hij was vaak ziek en heeft zelfs een jaar in een Zwitsers kuuroord gezeten. Voor Dirk was dat een moeilijke tijd. Door zijn zwakke gezondheid hoefde hij ook het leger niet in omdat hij wegens ‘algehele lichaamszwakte’ werd afgekeurd. Na zijn schoolexamen besloot Dirk rechten te gaan studeren in Groningen. Hij was zelf niet zo tevreden met zijn keuze van studie, hij deed het allen maar omdat zijn vader ook rechten had gestudeerd. Als lid van het studentencorps ‘Vindicat’ nam hij daarentegen volledig deel aan het studentenleven en hij werd zelfs verkozen tot rector van de Groningse senaat, en tot voorzitter van de juridische faculteitsvereniging. In die tijd behoorde Stikker tot de kleine groep die wel interesse toonde voor de politiek, dit in tegenstelling tot de meeste Groningse studenten. Hij beschrijft de politieke kleur van zijn medestudenten als ‘roestoud liberaal’.

Vlak na zijn doctoraal examen Nederlands recht, werd Dirk geconfronteerd met grote financiële tegenslagen van zijn vader. Door tegenwerkingen tussen de Twentsche Bank en zijn firma werd Uipko ontslagen. Dit maakte op Dirk een grote indruk, hij was zelf nauw betrokken bij de zaken van zijn vader. Zijn vader vroeg hem ook om advies en in 1921 ging hij zelfs mee op zakenreis naar Wenen. Dirk sprong in bij de afhandeling van de problemen van zijn vader en gaf advies en nam de particuliere zaken op zich. In 1922 werd Dirk zelf aangenomen bij de Twentsche Bank. Zijn keuze voor de bank waarmee zijn vader veel problemen had gehad was natuurlijk niet de slimste oplossing. In dat zelfde jaar, 1922, trouwde Dirk Stikker met Catharina Paulina van der Scheer, zij was de dochter van de toenmalige bekende specialist op gebied van tropische ziektes: Dr. A. van der Scheer. Ze hadden zich al verloofd in 1918 en ze hadden elkaar ontmoet op een vakantie waar beide families waren in ‘Berg en Dal’. Na een jaar bij de Twentsche Bank in Groningen te hebben gewerkt, vertrok Stikker in 1923 naar het hoofdkantoor in Amsterdam. In Amsterdam begon hij weer onder aan de ladder, hij moest binnenlandse incassonota’s uitschrijven die begonnen met de letters O, P, Q en R. Maar Dirk maakte snel carrière en werd uiteindelijk in 1927 benoemd tot directeur van de Lissensche Bankvereeniging te Lisse, een zelfstandige dochter van de Twentsche Bank.

In 1931 werd hij benoemd tot directeur in Leiden. Weer drie jaar later volgde een promotie tot directeur in Haarlem, maar toen Dirk net in Haarlem was aangenomen kreeg hij een tip van een vriend dat er een directeursfunctie was vrijgekomen bij Heineken Bierbrouwerij Maatschappij (HBM). Hij had eerst niet zo veel animo voor de baan, maar toen hij de balans van het bedrijf onder ogen kreeg waren al zijn aarzelingen voorbij. Er waren voor het bedrijf zo veel grote mogelijkheden dat er een nieuwe fase aanbrak in het leven van Dirk Stikker.

Tijdens de oorlogsjaren speelde Dirk Stikker een belangrijke rol in de voorbereiding van de in mei 1945 opgerichte Stichting van de Arbeid. Na de oorlog werd hij ook benoemd tot voorzitter van de Stichting, verder was hij ook nog eens de voorzitter van het Centraal Sociaal Werkgeversverbond en van de Raad van Bestuur in Arbeidszaken. Door die functies kwam hij ook in aanraking met de politiek, in 1945 trad hij toe in de Eerste Kamer, snel daarna raakte hij betrokken bij de oprichting van de Partij van de Vrijheid, waarvan hij ook voorzitter werd. In januari van 1948 werd hij voorzitter van de toen gevormde Volkspartij voor de Vrijheid en Democratie. Stikker verliet het bedrijfsleven definitief in september 1948, toen trad hij toe tot kabinet-Drees als minister van Buitenlandse Zaken. Tijdens zijn politieke activiteit als minister van Buitenlandse Zaken was hij het meest van de tijd bezig met de Indonesische Kwestie. Daarnaast besteedde hij veel tijd aan de Organisatie voor Europese Economische Samenwerking (OEES), waarvan hij van 1950 tot 1952 de voorzitter was. Toen hij in het kabinet-Drees zat was de belangrijkste gebeurtenis in zijn ministerschap, het toetreden van Nederland tot de Noord-Atlantische Vredesorganisatie (NAVO) op 4 april 1949. Tevens werd onder zijn bewind als minister in 1950 de Volksrepubliek China erkend. In 1951 kwam Dirk in een ernstig politiek conflict met zijn eigen partij over de regeringspolitiek ten aanzien van Nieuw-Guinea. Dat was ook één van de redenen dan Dirk Stikker in 1952 Nederland verliet.

Hij ging naar Londen, daar werd hij in oktober al aangesteld als ambassadeur te Londen. In zijn tijd in Londen ,die tot 1958 duurde, ertegenwoordigde hij niet alleen de Nederlandse regering maar ook nog de IJslandse. En daarnaast had hij vanaf 1954 voor Nederland zitting in de Permanente Raad van de West Europese Unie (WEU), die zich in Londen zetelde. In 1955 en 1956 zat hij ook niet stil en werd belast met de leiding van de Nederlandse delegatie naar de Economische en Sociale Raad van de Verenigde Naties. In de daaropvolgende jaren werd hij een meer internationaal persoon. Hij volgde E.N. van Kleffens op, als Permanent Vertegenwoordiger van Nederland bij de NAVO en OEES in Parijs, op 15 juni 1958. In die functie groeide zijn internationale aanzien zodanig dat hij in april 1961 werd gekozen tot Secretaris-Generaal van de NAVO. Maar door zijn al jaren aanhoudende zwakke gezondheid werd hij gedwongen om eind juli 1964 met zijn veeleisende functie te stoppen, na een langdurige ziekteperiode. Na zijn aftreden vestigde hij zich in een mooi huis in Menaggio, prachtig gelegen aan het Comomeer in Noord-Italie. In die tijd werkte hij veel aan zijn memoires en schreef diverse artikelen, waarin hij zijn mening gaf over een groot aantal politieke en sociaal-economische kwesties. In 1968 bezocht hij op verzoek van de Verenigde Naties een aantal ontwikkelingslanden, om de rol te onderzoeken die private ondernemingen in de landen zouden spelen. Hij legde zijn bevindingen vast in een rapport dat in hetzelfde jaar nog in New York verscheen.

Dirk Stikker overleed op 24 december in Den Haag.