De grootste stenen mysteries

De Onafgewerkte Obelisk van Aswan, Egypte en Steen van de Zwangere Vrouw van Baalbek, Libanon zijn de grootste bewerkte megaliethen op de planeet. Van alle monumenten die de antieke beschavingen ons hebben nagelaten tarten zij het meest de verbeelding van de wetenschap... en de geschiedenis. De twee stenen getuigen stellen de mensheid nog altijd voor enkele van de grootste mysteries. De "obelisk" en de "steen" zoals ze gemakshalve verder genoemd worden, zijn twee beroemde artefacten uit de oudheid. Uit de honderden boeken en discussies die de stenen behandelen, zijn enkele "officiële" theorieën gedistilleerd die nu wijd en zijd als de waarheid geïnterpreteerd worden. Zonder zelf een andere waarheid te willen verkondigen, stelt dit artikel enkele kritische vragen.

Indeling

• Bovenmenselijke eigenschappen
• Kalksteen en graniet
• De Onafgewerkte Obelisk, Aswan
• De Steen van de Zwangere Vrouw, Baalbek
• Antichronologische bewijzen
• Twee klappen op de vuurpijl

Bovenmenselijke eigenschappen

Zowel de obelisk als de steen, zijn uit één stuk gehouwen blokken. Met hun enorme afmetingen en bovenal gewicht behoren ze tot de grootste bouwstenen die de mensheid ooit heeft geproduceerd. Hun eigenschappen doen zelfs de vraag rijzen, zowel binnen de wetenschappelije wereld als daarbuiten, of het wel de mensheid was die ze heeft gemaakt. Onze huidige, "geavanceerde" technologie kan ze heel misschien wel maken maar niet verplaatsen. Het gewicht van de obelisk wordt geschat van 1.066 tot 1.200 ton. Het gewicht van de steen komt met een schatting van 1.000,12 ton in dezelfde orde terecht.

Kalksteen en graniet

Hoewel beide objecten qua gewicht overeenkomen en ook op vlak van veronderstelde productietechnieken, worden ze toegeschreven aan verschillende culturen en tijdvakken. De steen van Baalbek is gehouwen uit kalksteen, de obelisk bestaat uit graniet. Het gebruikte materiaal van laatstgenoemde draagt in belangrijke mate bij aan het mysterie. Het past immers onmogelijk in de verklaring die de officiële egyptologie ons voorschotelt over wie de obelisk heeft laten maken, maar meer nog: hoe?

De Onafgewerkte Obelisk, Aswan

Volgens de geautoriseerde versie van het Egyptisch Staatsministerie van Oudheidkunde werd de obelisk in opdracht van Hatshepsut gemaakt, of haar schoonzoon en opvolger Toethmozes III. Die opdracht kan dan ten vroegste in 1508 v.Chr. en ten laatste in 1425 v.Chr. gegeven zijn. Dat stelt onmiddellijk een groot probleem.

Het hardst gekende metaal dat voor werktuigen werd gebruikt tot 1200 v.Chr. was koper. Het sterkere brons werd pas vanaf 1200 v.Chr. gebruikt (van wanneer we over het "Bronstijdperk" beginnen spreken). Zoals het Ministerie zelf beschrijft:
"Given the primitive soft-metal tools of the ancient Egyptians, the obelisk in the Northern Quarry shows us an amazing feat of technology..." (citaat)
Deze bewering is inherent contradictorisch. Wat hiermee gezegd wordt is dat de Egyptenaren met verbazingwekkende technologie van primitieve werktuigen uit zachte metalen één van de hardste steensoorten in de natuur wisten uit te hakken. Om gladde granieten oppervlakken te verkrijgen, gebruiken we tegenwoordig slijpmachines met diamanten zaagbladen.

Een alternatieve mogelijkheid binnen dezelfde verklaring:
"One method may have been to cut a groove along the line where the stone was to be detached and then to drive in wooden wedges which were soaked with water. The force of the swelling wood would act to split the granite – there is certainly evidence that this method was used in Roman times" (citaat)
Ook hierbij kunnen weer vraagtekens geplaatst worden. Als de Romeinse techniek in dit geval zou werken, waarop is de veronderstelling dan gebaseerd dat de Egyptenaren deze techniek 1500 jaar eerder kenden? Ten tweede: hoe werd de groeve uitgehakt waarin dat hout gedreven werd? Laat ons immers niet vergeten dat het graniet van de obelisk moest uitgehakt worden uit...graniet. Het laatste citaat stelt met recht dat het een methode zou kunnen geweest zijn.

Een artikel uit Wikipedia (dat beweert zich te baseren op eerstehandsbronnen) verspreidt volgende informatie:
"Obelisk making technology in ancient Egypt is an archaeological matter that is quite well understood today..." (citaat)
Maar in hetzelfde artikel staat een paar zinnen verder:
"It is not known what technique was employed for carving the granite from the quarry bed-rock..." (citaat)

Honderden boeken, traktaten en proefschriften over de obelisk kunnen kort worden samengevat in vier woorden: we weten het niet.
Dit gaat op voor bijna alle megalithische monumenten over heel de wereld, waaronder ook de steen van Baalbek.

De Steen van de Zwangere Vrouw, Baalbek

Toeristen ter plaatse en mensen die informatie over de site opzoeken, krijgen steevast te horen dat de steen bedoeld was voor de bouw van het Romeinse tempelcomplex van Jupiter, in een mogelijke aanvulling van het trilithon. Ook daar zitten weer tegenstrijdigheden in vervat en wordt in één zin zowaar meer dan 600 jaar geschiedenis van de tafel geveegd. De Romeinen (later Byzantijnen) waren van 64 v.Chr. tot 635 n.Chr. de heersers in dit gebied. Als ze de steen wilden gebruiken in de tempel van Jupiter hadden ze daar dus 700 jaar de tijd voor. Maar blijkbaar volstonden die zeven eeuwen niet. In geen enkele Romeinse tempel van het Romeinse rijk was er nood aan stenen van die omvang; ze werden gewoon niet gebruikt. De tempel van Jupiter was gebouwd op de plaats van een ouder Fenicisch tempelcomplex, de tempel van Baäl (vandaar de naam van de stad). Deze tempel was al eeuwen in heel het Midden-Oosten bekend. Romeinse documenten kunnen er wel op wijzen dat ze geprobeerd hebben de grote steen in hun bouwwerken in te passen. Maar als ze de technologie en de tijd hadden, waarom ligt de steen dan buiten het tempelcomplex en niet erin?
Wat de wereld dus te horen krijgt is, om het met een analogie te verduidelijken:
"De stenen van Stonehenge werden gehouwen voor de bouw van de Westminster kathedraal."

Antichronologische bewijzen

Ook in het geval van Baälbek steunt de meest gangbare uitleg op selecte theorieën. Aan de hand van constructie- en transportmethodes in modernere tijden legt Jean-Pierre Adam in een traktaat uit hoe de stenen verplaatst zouden zijn. Het eerste voorbeeld dat hij gebruikt is een bouwproject onder Catharina de Grote in St.-Petersburg, rond 1780-1790 n.Chr. Het tweede is een project onder Mussolini in 1928. Vervolgens transporteert hij die technologie naar de periode van de Romeinen. De Romeinen waren inderdaad bouwkundige genieën. Door middel van katrollen en tamboers waren ze in staat enorme lasten te verplaatsen. Maar daar gaat het om lasten van drie tot vier ton en bij enkele uitzonderingen tot 50 ton. En omdat het in de 18e eeuw mogelijk was grotere gewichten te verplaatsen, konden de Romeinen dat ook. Daaruit concludeert hij ten slotte dat het de Romeinen waren die de 800 ton wegende stenen van het trilithon in een minstens zes eeuwen oudere constructie hadden gepast. In diezelfde beweging wordt de Steen van de Zwangere Vrouw van 1.000 ton compleet genegeerd (om maar te zwijgen van die later ontdekte steen van 1.242 ton). De heer Adam is absoluut een zeer onderlegd en methodisch wetenschapper, maar ook hij legt bij momenten moeilijk bewijsbare theorieën voor. Omdat hij een gekend en met recht gerespecteerd wetenschapper is nemen veel wetenschappers helaas zijn visies over zonder ze eerst aan een kritische blik te onderwerpen.

Twee klappen op de vuurpijl

Een bron uit heel andere hoek bevestigt het bestaan van het tempelcomplex van Baäl in eerder tijden dan de voorgestelde. In het boek der Koningen van het Oude Testament, nodigt Salomo de architect Hiram Abiff uit om in Jeruzalem de beroemde Tempel te komen bouwen. Hiram was immers beroemd om de bouw van de tempel van Baälbek. Afhankelijk van de interpretaties van bijbelgeleerden, plaatst dat de bouw van de Baälbek-site van 1.040 v.Chr. tot ten laatste de zesde eeuw v.Chr. De tweede bron schuift die ouderdomsgrens mogelijkerwijs nog maar eens 1.000 jaar op. Het Akkadisch wordt beschouwd als de eerste Semitische taal en is rond 2.500 de voertaal van Mesopotamië geworden. Rond 600 v.Chr. was de taal bijna volledig uitgestorven. In de ruïnes van Niniveh, dat zelf op het einde van de zevende eeuw v.Chr. ondergegaan is, zijn zo'n 20.000 kleitabletten met spijkerschrift gevonden, in het Akkadisch dus. Het "trilithon" wordt daarin meerdere keren vermeld.

Het moge duidelijk zijn dat er lang nog geen definitieve antwoorden zijn op de vele mysteries die de twee besproken megaliethen ons voor de voeten werpen. Een ontrafeling van die mysteries is echter altijd mogelijk, zolang er vragen mogen gesteld worden.