Sue Townsend: Adriaan Mole bleef altijd fatsoenlijk

Op 10 april 2014 stierf een van de meest briljante auteurs uit de tweede helft van de vorige eeuw. Ze maakte naam in 1982 met ‘Het geheime dagboek van Adriaan Mole, 13¾ jaar’. Het boek werd een wereldwijd succes met vertalingen in 48 talen. Sindsdien zijn daar meer dan tien miljoen exemplaren van verkocht. Naast de Adriaan Mole serie schreef Sue Townsend ook andere boeken, toneelstukken en artikelen. Kenmerkend voor haar werk was de humor en het commentaar op de maatschappij. Wie was de vrouw achter dit oeuvre?

Een meidenonderonsje

Op 2 april 1946 kwam Sue Townsend in Leister (Groot-Brittannië) ter wereld als Susan Lillian Townsend. Ze was de oudste van vijf zussen, volgens sommige bronnen waren het geen vijf maar drie zussen. Haar vader was eerst een fabrieksarbeider en daarna postbode. Haar moeder werkte als kantinejuffrouw in een fabriek.

Sue Townsend ging naar de Glen Hills Primary School. De naam van de secretaresse daar, ene Mrs. Claricotes, zou Townsend later gebruiken voor de secretaresse van de school in de Adriaan Mole serie. Ook enkele docenten in de Mole boeken zijn gebaseerd op het personeel van de school waar Townsend eens les kreeg, zoals Fossington-Gore en Dock. Toen Townsend acht jaar was, kreeg ze de bof en moest ze thuisblijven. In die periode leerde ze het werk kennen van auteur Richmal Crompton. Zij had een serie genaamd ‘Just William’ geschreven waarin het personage William Brown de hoofdrol speelde. De moeder van Sue Townsend vond het lezen van deze boeken een geschikte manier om uit te zieken. Dat was Townsend het met haar eens. Gretig las ze alle Crompton boeken. Vele jaren later zou ze vertellen hoe William Brown een belangrijke invloed was geweest op Adriaan Mole.

Een van de docenten van Glenn Hills Primary School was veel te streng. Wanneer leerlingen een les niet onder knie hadden kregen ze een klap op hun benen en moesten ze op hun handen staan. Townsend faalde haar 11-plus examen. De middelbare school waar ze daarna heen ging, was South Wigston High School. Die voltooide ze echter niet.

Op de arbeidsmarkt sinds haar vijftiende

Op haar vijftiende ging Sue Townsend van school af en de arbeidsmarkt op. Het lezen staakte ze echter nooit. Nadat ze de Britse klassiekers (Woolworth’s Classics publicaties) uit had, begon ze aan de Russische en Amerikaanse literatuur. Verschillende banen leverden haar inkomsten, waaronder winkelassistente en pompbediende. Het werk als pompbediende gaf haar de mogelijkheid om te lezen wanneer er even geen klanten waren. Een hindernis was het lezen soms ook, zo werd ze ontslagen als winkelmedewerkster in een kledingzaak, omdat ze er in de paskamer las uit de zwanenzang van Oscar Wilde; ‘De Ballade van Reading Gaol’. Inmiddels was ze een in het zwart geklede tiener die aan een stuk door rookte. In een interview afgedrukt als bijlage van haar boek uit 2013, ‘Rebuilding Coventry’, vertelde Townsend dat de volgende auteurs in willekeurige volgorde haar werk hadden beïnvloed:

• Richmal Crompton
• Charlotte Brönte
• Alfred E. Nueman
• Harriet Beecher Stowe
• Mark Twain
• Dickens
• George Elliot
• Oscar Wilde
• Chekov
• Dostoevsky
• Tolstoy
• Kingsley Amis
• Evelyn Waugh
• George Orwell
• Stella Gibbons
• Iris Murdoch
• Flaubert
• John Updike
• Richard North

Kinderen opvoeden in armoe

Op haar 22ste had Sue Townsend een dochter, Victoria, en twee zoons, Sean en Daniel, allemaal onder de vijf jaar. Vader was plaatmetaalbewerker Keith met wie ze op haar 18de was getrouwd. Het gezin woonde in Saffron Lane, een buurt waar toneelschrijver Joe Orton was opgegroeid. Het huwelijk eindigde na zeven jaar. Moeilijke tijden in armoede braken aan. Sue Townsend verdiende haar brood met verschillende parttime baantjes, waaronder als receptioniste en in productie bij Birds Eye, een voedselfabriek. Er was zo weinig geld, dat ze eens erwtensoep maakte voor haar kinderen met maar één Oxo bouillonblokje en één blik tuinerwten. Deze ervaring beschreef ze in 1989 in ‘Mr Bevan’s Dream: Why Britain Needs Its Welfare State’, dit boekje was onderdeel van de Counterblasts serie.

Townsend bagatelliseerde deze moeilijke jaren nooit. Toen ze later rijk werd dankzij haar boeken, vertelde ze wel eens dat geen hoeveelheid balsamicoazijn of Prada handtassen haar ooit zou kunnen doen vergeten hoe het was om arm te zijn.

Nieuwe liefde

Als surveillant op een speeltuin besloot Townsend deel te nemen aan het kanoën. De man die zich daarmee bezighield vond ze erg leuk, maar er was niet gelijk romantiek in de lucht omdat hij getrouwd was. Dus behield Townsend haar afstand. Wat haar eerst aantrok tot hem was de manier waarop hij een trui probeerde uit te trekken terwijl hij een Woodbine sigaret rookte. Deze Colin Broadway vroeg haar na een jaar uit. Het resultaat was een huwelijk en een vierde kind op haar 29ste, Elizabeth. Twee keren daarop werd Townsend ook zwanger, maar koos toen voor abortussen. In latere jaren vond ze dat verkeerd. Haar boek ‘Ghost Children’ uit 1997 is een van haar serieuze werken die dat onderwerp behandelt. Niet alleen bracht Broadway weer geluk in het persoonlijk leven van Townsend, hij moedigde haar ook aan om iets te doen met haar schrijftalent en zich te voegen bij een groep plaatselijke auteurs in het Phoenix Arts Theatre in 1975. Sinds haar veertiende schreef Townsend al verhalen, meestal in het geheim.

Het serieuze begin van haar schrijfcarrière

De eerste zes weken bij het Phoenix Arts Theatre zette Sue Townsend geen letter op papier. In het begin was ze ook erg verlegen en zei ze weinig. Op een gegeven moment kreeg ze van de schrijfgroep twee weken om een toneelstuk te schrijven. Dit werd ‘Womberang’, een drama van een half uur dat zich afspeelt in de wachtkamer van de afdeling gynaecologie. In 1979 won Townsend hiervoor de Thames Television Playwright Award en een studiebeurs voor het theater. Phoenix besloot Townsend, nu 35 jaar, te behouden als vaste toneelschrijfster.

Sue Townsend haalde Nigel Mole tevoorschijn, zoals Adriaan Mole oorspronkelijk heette in de eerste jaren van zijn creatie. Af en aan had Townsend er sinds 1975 aan gewerkt. Het script liet ze eerst zien aan acteur Nigel Bennett die het vervolgens aanraadde aan John Tydeman, in die jaren bij de BBC radio het hoofd van de afdeling drama. Hij keurde het werk goed. Zo maakte het grote publiek voor het eerst kennis met Adriaan Mole, in de vorm van Nigel Mole op Radio 4 in 1982 op Nieuwjaarsdag: ‘The Diary of Nigel Mole, Aged 13¼’. Het sloeg gelijk aan. Een van de luisteraars werkte bij uitgeverij Methuen en zei het boek te willen publiceren, op voorwaarde dat Nigel Mole een andere naam zou krijgen, om geen verwarring te scheppen met het personage Nigel Molesworth, een andere schooljongen van illustrator Ronald Searle en schrijver Geoffrey Willian.

Verschillende theaterregisseurs werden intussen een mentor van Townsend, onder wie Ian Giles en vooral Sue Pomeroy. Pomeroy vroeg Townsend om enkele toneelstukken en regisseerde die dan. Een andere belangrijke invloed in deze jaren was William Ash, voorzitter van de Soho Poly (tegenwoordig Soho Theatre). Op de trappen van Soho Poly theater ontmoette Townsend de auteur en regisseuse Carole Hayman. Samen ontwikkelden zij theater voor de Royal Court en Joint Stock. Ook schreven ze gezamenlijke de televisie serie ‘The refuge and the spinney’.

Sue Townsend schreef de volgende toneelstukken:

• Womberang (1979)
• The Ghost of Daniel Lambert (1981)
• Dayroom (1981)
• Captain Christmas and the Evil Adults (1982)
• Bazaar and Rummage (1982)
• Groping for Words (1983)
• The Great Celestial Cow (1984)
• The Secret Diary of Adrian Mole aged 13 ¾ -The Play (1984)
• Ear Nose And Throat (1988)
• Disneyland it Ain't (1989)
• Ten Tiny Fingers, Nine Tiny Toes (1989)
• The Queen and I (1994; opgevoerd in Australia in 1996 als The Royals Down Under)
• You, me and Wii (2010)

De Adriaan Mole jaren

Sue Townsend woonde met haar gezin nog op de Eyres Monsell Estate in Saffron Lane, toen ze begon met het schrijven aan haar eerste boek over Adriaan Mole. Ze vertelde daarover:

‘Mole kwam in mijn hoofd toen mijn oudste zoon vroeg ‘Waarom gaan we nooit naar safariparken zoals andere gezinnen?’ Dat is de enige regel van een dialoog uit mijn gezin dat in een Mole boek staat. Dat komt omdat dat het teweegbracht. Ik herinnerde me deze soort zeurende puberale zelfmedelijden, dat ‘dit zijn toch niet mijn ouders.’ '

De Adriaan Mole serie is geschreven in een dagboekvorm. Daar koos Townsend voor omdat:

‘Er geen limiet is als je schrijft in dagboekvorm. De stem van het dagboek is de enige die jou informeert over mensen, plaatsen, gebeurtenissen, heftige emotie, verdriet en de kleinigheden van het dagelijks leven. Dagboeken hebben een simpele structuur. Je ploetert door, dag na dag, week na week, maand na maand, tot je een boek hebt geschreven.’

Het realistische innerlijk leven van een puber en de humor vielen wereldwijd in de smaak. Ook het commentaar en de kritiek op de maatschappij maken de serie tot wat het is. De eerste delen behandelen bijvoorbeeld ook het Engeland van Thatcher. Het geeft aan wat de mensen vonden van haar beleid en welke invloed dat had in het dagelijks leven. Dit maakt het boek geliefd bij mensen van elke leeftijd. Als volwassene begrijp je alle grappen en verwijzingen in het werk die je als kind ontgingen. Andere delen gaan over Mole als volwassene en daarin is onder meer commentaar op de regering van Blair en de trends van die jaren. Op de vraag of ze er ooit over dacht om haar beroemdste personage een meisje te laten zijn, merkte Townsend op:

‘Ik was nooit van plan om Mole een meisje te laten zijn, want die praten met elkaar over hun emotionele leven, jongens niet.’

Voor de ‘London Evening Standard’ schreef Townsend eens een column in de vorm van een dagboek geschreven door tienermeisje Christabel Fox. Daar was ze niet tevreden over en na 18 maanden vond de krant het ook genoeg.

De eerste druk

In een inmiddels opgeheven literair tijdschrift verscheen Adriaan Mole voor het eerst in druk, toen nog Nigel Mole. Twee Mole verhalen werden er gepubliceerd. Na het hoorspel op de radio kwam in 1982 het eerste echte Mole boek uit: ‘Het geheime dagboek van Adriaan Mole, 13¾ jaar’. Een maand later was het al een bestseller. In een jaar waren een miljoen exemplaren verkocht. Na twee jaar kwam het volgende deel uit: ‘De groeipijnen van Adriaan Mole’. Ook dat ging in grote hoeveelheden over de toonbanken. Sue Townsend werd de best verkopende auteur van de tachtiger jaren in het Verenigd Koninkrijk. Meer dan tien jaar bleef zij aan top. Anderen delen volgden in de Adriaan Mole serie. Townsend voltooide er negen:

• 1982 The Secret Diary of Adrian Mole, Aged 13¾ (Het geheime dagboek van Adriaan Mole, 13¾ jaar)
• 1984 The Growing Pains of Adrian Mole (De groeipijnen van Adriaan Mole)
• 1989 The True Confessions of Adrian Albert Mole (Bekentenissen van Adriaan Albert Mole)
• 1991 Adrian Mole From Minor to Major (een omnibus van de eerste 3 delen met het verhaal ‘Adrian Mole and the Small Amphibians’)
• 1993 Adrian Mole: The Wilderness Years (De Junglejaren)
• 1999 Adrian Mole: The Cappuccino Years (De cappuccino-jaren)
• 2004 Adrian Mole and the Weapons of Mass Destruction (Adriaan Mole en de massavernietigingswapens)
• 2008 The Lost Diaries of Adrian Mole, 1999–2001 (De gevonden dagboeken van Adriaan Mole, 33⅓ jaar)
• 2009 Adrian Mole: The Prostrate Years

Van 1999 – 2001 schreef Sue Townsend ook een Adriaan Mole column in de Guardian: ‘The Secret Diary of a Provincial Man’.

Favoriete boek en favoriete dagboekaantekening

Het favoriete Mole boek van Sue Townsend was ‘Adrian Mole: The Prostrate Years’ uit 2009, want ze verwerkte haar eigen gezondheidsklachten erin. Ze wilde schrijven over serieuze ziekten, maar het niet te ernstig maken. Het onderwerp moest bespreekbaar worden gemaakt zodat mensen zouden begrijpen hoe het is om met een aandoening te leven. Met haar humor lukte dat via dit boek.

De favoriete dagboekaantekening van Townsend komt uit ‘Het geheime dagboek van Adriaan Mole, 13¾ jaar’ en is de laatste regel die Mole schrijft op zaterdag 3 april 1982, nadat hij lijm probeerde te snuiven en per ongeluk een modelvliegtuig aan zijn neus had geplakt:

‘I rang Pandora, she is coming round after her viola lesson. Love is the only thing that keeps me sane . . . ‘ (‘Ik belde Pandora, ze komt langs na haar vioolles. Liefde is het enige dat me gezond houdt . . . ‘)

Ook leuk vond Townsend de dagboekaantekeningen uit ditzelfde boek wanneer Mole zijn slaapkamerbehang zwart verft, zodat de plaatjes van Noddy niet meer te zien zijn. De bel op de hoed van Noddy zit hem echter steeds dwars. Wat Sue Townsend vooral geweldig vond is dat Adriaan Mole blijft geloven dat zijn manuscripten op een dag worden uitgegeven en het feit dat hij altijd een fatsoenlijk en aardig mens is gebleven.

Adriaan Mole in ons tijdperk van social media

In ons tijdperk zou Mole hetzelfde zijn, hij zou echter geen Twitter gebruiken,

‘maar nog steeds een geheim dagboek, zijn privacy blijft dus intact. Hij zou geen social media hebben. Er zijn nog steeds overal Mole types, die de absurditeiten van de wereld bekijken vanaf de zijlijn.’

Aldus Sue Townsend.

Een jongere Bert Baxter en geen William

Na de vraag of ze spijt had van beslissingen die ze nam omtrent het plot in de Mole serie, vertelde Townsend:

‘Ik had Bert Baxter niet zou oud moeten maken. Ik vond het erg dat ik hem moest doden toen hij 105 jaar oud was. En het huwelijk van Mole met Jojo en de geboorte van William die erop volgde. Het was vermoeiend (zoals het is in het echte leven) om het kind daar steeds te hebben, of te moeten verklaren waar hij nu weer is. Het belemmerde Adriaan. Hij moest altijd elke werkdag om 15.15 uur in de crèche zijn. Ik loste dat op door William naar Nigeria te sturen om te gaan wonen bij zijn moeder, en vergat hem.’

In het theater en op de televisie

Het eerste Mole boek bewerkte Townsend voor een toneeluitvoering. De première was in Leicester. Het stuk liep meer dan twee jaar. De eerste twee boeken waren in 1985 en 1987 op televisie te zien als serie. Townsend verzorgde het script. Ze deed hetzelfde voor ‘De cappuccino-jaren’ dat in 2001 op het scherm te zien was. De scènes die zich op school afspeelden, werden niet gefilmd in haar vroegere school, maar in een ander schoolgebouw. De school uit haar jeugd bestond niet meer sinds 1997. Voor de liefhebbers zijn de Adriaan Mole afleveringen op YouTube te vinden.

Ander werk

Naast toneelstukken, journalistieke artikelen, columns en de Adriaan Mole serie, schreef Sue Townsend ook andere boeken waarmee ze met haar scherpe inzicht in wat er gaande was in de maatschappij op alle vlakken en haar typische humor nieuwe successen oogstte. Zoals altijd kwam Townsend op voor de zwakkeren in de samenleving. In haar boek ‘Nummer 10’ gaat de premier undercover als vrouw. Hij ontdekt wat de gewone bevolking van hem vindt en wat er nou echt nodig is in de maatschappij. In ‘Koningin Camilla’ moet het koningshuis leven in een gewelddadige achterstandswijk terwijl er druk is om afstand te doen van de troon. Serieuzer van toon waren de boeken ‘Spookkinderen’ (1997), over abortus, en ‘De vrouw die een jaar in bed ging liggen’ (2012), over huisvrouw Eva die in bed gaat liggen en besluit niets meer te doen, nadat haar hyperintelligente maar neurotische tweeling op kamers gaat wonen om te studeren. Eva wil rust, al die jaren heeft ze geleefd voor anderen. Men begrijpt dat niet en zoekt er andere redenen achter, zodat ze in het nieuws komt. Men denkt dat ze een of andere wijsheid voor de wereld heeft. Al was dit verhaal grappig, de ondertoon ervan was zwaar. ‘De vrouw die een jaar in bed ging liggen’ was het laatste gepubliceerde boek van Townsend.

Journaliste Christina Patterson schreef in 2008 over Townsend ‘Haar hart, zoals duidelijk wordt uit haar boeken en na een puur in haar gezelschap, is nog steeds met de mensen die ze achterliet, de mensen die grotendeels niet te boek zijn gesteld in de literatuur, de mensen die nog steeds haar vrienden zijn.’ In 2009 beschreef Townsend zich in een interview voor de Guardian als een ‘gepassioneerde socialiste die geen tijd had voor New Labour’. Ze vertelde dat ze achter de partij stond zoals die vroeger was, maar dat ze huidige beleidsmakers indringers vond. Toch had ze slechts een keer op Labour gestemd, haar voorkeur ging uit naar ‘Communist, Socialist Workers, or a minority party usually’ (communistische, socialistische werkers, of meestal een minderheidspartij’).

Haar teleurstelling in New Labour kwam naar voren in duidelijke en concrete kritiek wanneer ze schreef over hoe de levens van gewone mensen werden verpest door de politiek. Zelfs als iemand met genoeg geld, dat ze pas had toen ze al ver in de dertig was, bleef ze zich hiermee bezighouden. Vanuit haar woning, een Victoriaanse pastorie net buiten Leicester, bleef ze haar best doen voor de minder bedeelden in de samenleving. Het bleef niet alleen bij schrijven. Zo kocht en redde ze daarmee twee pubs die werden gedreigd met sluiting.

Een overzicht van haar boeken los van de Adriaan Mole serie:

• 1988 Rebuilding Coventry (Coventry)
• 1992 The Queen and I (De koningin en ik)
• 1997 Ghost Children (Spookkinderen)
• 2002 Number Ten (Nummer 10)
• 2006 Queen Camilla (Koningin Camilla)
• 2012 The Woman Who Went to Bed for a Year (De vrouw die een jaar in bed ging liggen)

Non-fictie

De non-fictie van Sue Townsend bestond naast journalistieke artikelen uit twee boeken, waarvan het eerste ‘Mr Bevan's Dream: Why Britain Needs Its Welfare State’ (1989) was. Het andere boek was een heerlijke bundel humoristische stukjes, getiteld ‘The Public Confessions of a Middle–Aged Woman’ uit 2001.

Sue Townsend: de persoonlijkheid

Sue Townsend zei vaak dat Adriaan Mole in feite zijzelf is. Wanneer ze zijn ervaringen beschreef, kwam veel van haarzelf erin terug. Al haar personages hadden overigens elementen van haarzelf, vertelde ze eens in een interview in de bijlage van ‘Rebuilding Coventry (2013):

‘Met elk schrijfproject heb ik een andere soort zenuwinzinking. Ik ben ervan overtuigd dat ik de verkeerde woorden kies en die in de verkeerde volgorde heb gezet. Eens uitgegeven lees ik mijn werk nooit. Soms heb ik opbeurende momenten wanneer de woorden gemakkelijk komen, wanneer de toon en het ritme juist voelen.’

Ze vond het vooral geweldig dat auteurs hun woning niet hoeven te verlaten en zich door de regen naar hun werkplaatsen moeten worstelen. Ze kunnen de hele dag in bed liggen met een pen een notebook, die de minimale vereisten zijn. Helaas kon Townsend niet langer dan zes uur in bed blijven, want ze was naar eigen zeggen gehersenspoeld door de Calvinistische werk ethiek. Ondanks al haar succes vergat ze niet alleen haar vroegere armoede nooit, maar bleef ze altijd bescheiden. Haar kritiek was concreet en eerlijk, haar humor schaadde nooit haar integriteit. Veel mensen beschreven Townsend als een warme meelevende lieve persoonlijkheid. Acteur Stephen Mangan speelde Adriaan Mole in de televisieserie uit 2001. Hij vertelde:

‘Er was iets heel bijzonders aan Sue. Ze was mijn heldin toen ik de boeken las als puber – ik had ongeveer dezelfde leeftijd als Adriaan – maar toen ik haar ontmoette, werd ik eigenlijk verliefd op haar.’

‘Ze was warm, ze was grappig, ze was kritisch over zichzelf. Ze was ongelofelijk aanmoedigend. Het was de eerste keer dat ik de hoofdrol mocht spelen in een serie, en hoe vol zelfvertrouwen ik ook probeerde over te komen, ze wist instinctief hoe moeilijk het voor me was om te komen en een gezelschap te leiden met mensen als Alison Steadman en Zoe Wanamaker en Helen Baxendale.’

Officiële waardering

Sue Townsend kreeg eretitels in de Leicester University, waaronder de hoogste in 2008: ‘Distinguished Honorary Fellow’. Loughborough University gaf haar eveneens eretitels, ‘Honorary Doctor of Letters’ en ‘Fellow of the Royal Society of Literature’. Andere prijzen zijn onder meer de ‘James Joyce Award’ namens de Literary and Historical Society van University College Dublin, en de ‘Frink Award’ tijdens de Women of the Year Awards. In 2009 kreeg zij de ‘Honorary Freedom’ van Leicester.

Problemen met de gezondheid

Bijna haar hele leven werd Sue Townsend geplaagd door gezondheidsproblemen. Zo kreeg ze op haar 23ste TB peritonitis en een hartaanval toen ze nog maar de dertig was. Ook diabetes bleef haar niet gespaard in de jaren tachtig. Ze vond het moeilijk om daarmee te leven. Ze beschreef zichzelf eens als ‘world’s worst diabetic’. De diabetes was ook de oorzaak van haar gezichtsverlies, dat begon al vanaf de negentiger jaren. In 2001 kreeg ze de diagnose blind. Waar ze eerst nog schreef met de pen, moest ze haar werk nu dicteren. Dat was een taak die haar zoon Sean graag op zich nam. Hij typte haar werk uit. Toen een van de nieren van Townsend het begaf, ook door de diabetes, doneerde Sean zijn nier aan haar in 2009. Townsend had twee jaar lang gewacht op een donor en nierdialyses ondergaan. Ze sprak over haar ziekte met de BBC voor ‘National Kidney Day’. Het bleef hier niet bij. Degeneratieve artritis kwam erbij waarmee zich verplaatsen zonder rolstoel niet meer mogelijk was. Het ontmoeten van lezers werd hiermee ook erg moeilijk.

Ondanks al deze tegenslagen bleef Sue Townsend moed houden en maakte er grapjes over, maar ze beschreef in haar verhalen ook het gevoel van verlies en het verdwijnen van details. In de Adriaan Mole serie krijgt Adriaan bijvoorbeeld op een gegeven moment kanker en zijn vriend Nigel wordt blind. Wat Townsend vooral niet leuk vond, was ‘flink’ of ‘dapper’ worden genoemd. Voor haar blindheid had ze immers niet gekozen.

Op 10 april 2014 overleed Sue Townsend in haar woning aan een beroerte. Ze was 68 jaar en haar tijd kwam te vroeg. De naaste familie die ze achterliet bestond uit haar echtgenoot, vier kinderen en tien kleinkinderen.

Een tiende onvoltooide Adriaan Mole boek

Volgens Britse bron thebookseller.com werkte Sue Townsend aan een nieuw Adriaan Mole boek bij haar overlijden. De werktitel hiervan was ‘Pandora’s Box’, vertelde de Telegraph. Volgens een woordvoerder van de uitgeverij van Townsend was ze hier druk mee bezig. Het zou in de herfst van 2014 uitkomen. Maar Jonathan Lloyd, woordvoerder van Curtis Brown, de literaire agentschap van Townsend, weerspreekt dit bericht. Hij zei niets te hebben gezien en het was onzeker of er voldoende materiaal was om uit te geven, maar wel dat Townsend iets aan het schrijven was. Zelf schijnt Sue Townsend in maart 2013 op het ‘Oxford Literary Festival’ te hebben verteld dat publicatie van een nieuw Adriaan Mole boek was uitgesteld door een beroerte die ze had gekregen in december 2012.

Wel zeker is dat een musical van Adriaan Mole werd gemaakt. Sue Townsend werkte sinds twee jaar aan dat project. In maart 2015 ging het in première in Curve theater in Leicester. Ook in Leicester is de Phoenix Arts Centre dat sinds 17 maart 2015 hernoemd is als de Sue Townsend Theatre.