Lebensborn oftewel Bron van Leven

Tijdens de Tweede Wereldoorlog en in Duitsland ook al daarvoor hebben zich veel gruwelijke en bizarre zaken afgespeeld. Daartoe behoort ook zeker de Stichting Lebensborn, een project om 'raszuivere Ariërs' te 'kweken'.

Raszuiverheid

'Raszuiverheid' was erg belangrijk in het rijk van Hitler en onmiddelijk met het aan de macht komen van Hitler werd het krijgen van kinderen gepropageerd en werden abortussen verboden. Hitler zag in dat de jeugd de toekomst had en Duitse kinderen werden op hun achtste lid van de Hitlerjugend of de Bund Deutscher Madel. Dat was echter nog niet genoeg. Er werden plannen gemaakt om kinderen vanaf hun geboorte en zelfs daarvoor al tot perfecte leden van het 'Meesterras' te maken, kinderen met blonde haren en blauwe ogen, groot en sterk. Al in 1936 werd het eerste tehuis van Lebensborn opgericht, in Ahrensburg bij Munchen. Hier konden vrouwen, veelal ongehuwd, bevallen van hun kinderen. Ze konden zelfs bewust zwanger worden van een vrijwel onbekende man, liefst een SS-er, om zo verzekerd te zijn van een 'Arische baby'. De kinderen werden meestal afgestaan aan 'keurige SS-families' of aan andere, goedgekeurde families, zodat de moeder zonder dat de omgeving het wist (op ongehuwd zwanger zijn rustte een taboe) kon bevallen en vervolgens verder gaan met haar oude leven. Toen de oorlog begon breidde het project zich ook uit naar de bezette gebieden. Vooral in Noorwegen werden veel Lebensborn kinderen geboren, de Noren werden gezien als 'raszuiver' en de Duitse militairen werden aangemoedigd kinderen te verwekken bij Noorse vrouwen, vrouwen met 'Vikingen-bloed'. Ook in Frankrijk, België, Luxemburg en Nederland (in Nijmegen, hoewel het niet duidelijk is of dit tehuis ook daadwerkelijk gebruikt is) werden tehuizen opgezet.

Wetenschap

Het idee van raszuiverheid en inferieure rassen werd op een wetenschappelijke manier aangepakt. Een van de kopstukken in het Lebensborn-programma was de SS-er Dr. Gregor Ebner, een natuurkundige, hij werd gezien als een expert op het gebied van raszuiverheid en kreeg een speciale leerstoel omtrent 'problemen bij raciale selectie'. Onder zijn leiding werd het eerste Lebensborntehuis geopend en ook voerde hij vruchtbaarheidsoperaties uit. Ebner was bevriend met Heinrich Himmler, een van de belangrijkste mensen achter de theorieën van raszuiverheid.

Kinderroof

Alsof dit gegeven nog niet genoeg was, breidde het idee zich uit toen oostelijke landen zoals Polen en Hongarije aan het rijk werden toegevoegd. De bevolking hier werd gezien als inferieur, maar door eeuwen van vermenging liepen er ook hier mensen rond die voldeden aan de eisen om tot het Arische ras te behoren. Besloten werd om kinderen die voldeden aan de eisen van hun ouders af te nemen, ze te testen en vervolgens oftwel in speciale tehuizen te plaatsen, bij pleegouders of, wanneer ze niet 'raszuiver' bleken te zijn, ze naar concentratiekampen te sturen. Hiermee werd kinderroof officiëel toegestaan. Kinderen werden simpelweg van straat geplukt, soms letterlijk uit de armen van hun moeders. Hierna werden ze getest en vervolgens kregen ze een 'raszuivere opvoeding', waarbij het verboden was hun eigen taal te spreken. Opstandigheid werd afgestraft en de kinderen werd verteld dat hun ouders hen niet meer wilden. Ook kregen ze nieuwe, Duitse namen. Een extra bizar gegeven is het feit dat de foto die de ronde deed om officieren te laten zien welke baby's voldeden aan de eisen, een joods kindje liet zien. Hoeveel kinderen precies op deze manier ontvoerd zijn is niet helemaal duidelijk. In de processen na de oorlog in 1947 werd uitgegaan van ongeveer 250.000. Hiervan is slecht 10% na de oorlog opnieuw met de biologische ouders herenigd.

Na de oorlog

Met het ineenstorten van het Duitse rijk kwam er ook een einde aan dit bizarre project. Het liet echter een gruwelijke erfenis na. Veel archieven werden vernietigd en hierdoor konden de geroofde kinderen en de kinderen die uit buitenechtelijke relaties waren geboren niet meer achter hun afkomst komen. Kinderen uit Oost-Europa konden veelal niet terugkeren en wisten niet wie hun ouders waren, zeker wanneer ze nog erg klein waren geweest in de tijd van hun ontvoering. De geboren Lebensbornkinderen bleven ook veelal in onzekerheid, als ze wel bij hun natuurlijke moeders woonden dan waren die vaak niet bereid om te vertellen wie de vader was. In Duitsland werd het Lebensbornprogramma lange tijd ontkent. Voor veel kinderen riep het ook een gevoel van schaamte op, zij waren de kinderen van moordenaars.

Noorwegen

In Noorwegen waren relatief veel kinderen geboren in Lebensbornklinieken, ongeveer 10.000. Deze kinderen en hun moeders (die als nazi-zwijnen en hoeren werden beschouwd) werden na de oorlog vreselijk behandeld. Een directeur van een kliniek voor geesteszieken beschouwde de moeders als geestelijk gestoord en zei dat waarschijnlijk 80% van de kinderen dat ook zou zijn. Veel van deze kinderen kregen nooit een normale opvoeding, laat staan een opleiding.