Alles over de kolonisatie en de dekolonisatie van Nigeria

In de vijftiende eeuw waren de Portugezen de eerste Europeanen die in Nigeria kwamen. Nadat de Portugezen in Nigeria waren geweest volgde al snel andere Europese landen zoals Spanje, Nederland, Engeland en Frankrijk. De Europeanen kwamen niet verder dan de kust van Nigeria omdat ze alleen maar geïnteresseerd waren in de slaven. Europa begon pas interesse te krijgen in de binnenlanden van Nigeria aan het eind van de achttiende eeuw.

De kolonisatie van Nigeria

In de vijftiende eeuw waren de Portugezen de eerste Europeanen die in Nigeria kwamen. Nadat de Portugezen in Nigeria waren geweest volgde al snel andere Europese landen zoals Spanje, Nederland, Engeland en Frankrijk. De Europeanen kwamen niet verder dan de kust van Nigeria omdat ze alleen maar geïnteresseerd waren in de slaven. Europa begon pas interesse te krijgen in de binnenlanden van Nigeria aan het eind van de achttiende eeuw. Er zijn tussen de vijftiende en twintigste eeuw ongeveer één miljoen slaven weggevoerd uit Nigeria om in andere gebieden bijvoorbeeld het Caribisch gebied of in Brazilië te gaan werken.

Afrikaanse tussenpersonen kochten van de Europeanen geweren waarmee ze in de binnenlanden op zoek gingen naar nog meer slaven. Daardoor werd de bevolking van twee kanten ingesloten. Er werd vanuit het zuiden door de Europeanen naar slaven gezocht, en vanuit het noorden door de Arabieren. Er waren verschrikkelijke gevolgen door de slavenhandel. Het middengedeelte van Nigeria raakte totaal onbevolkt. Eeuwenlang leefde de overige Nigerianen in angst,er was altijd wel een gevaar dat de slavenjagers kwamen om hun op te halen. De ex-slaaf Olaudah Equiano vertelde het volgende over de manier waarop hij gevangen werd genomen: op een dag toen iedereen in het dorp, behalve mijn zus en ik, aan het werk was op het land, klommen twee mannen en een vrouw over de muur van ons huis. Zij pakte ons beet, stopte een prop in onze mond en verdwenen met ons in het oerwoud. Dit zegt een hoop over de wrede manier hoe de Europeanen en de Arabieren aan hun slaven kwamen.

Doordat steeds meer Europeanen slavenhandel barbaars vonden kwam Engeland aan het eind van de achttiende eeuw om slavenhandel te verbieden. In de loop van de negentiende eeuw volgde ook andere Europese landen. Door de kolonisatie van Europese landen bij de landen in de buurt van de Sahara werd ook daar de slavenhandel ten einde gebracht. Zo had Frankrijk in 1830 Algerije bezet en had Italië in 1911 Libië bezet. Doordat het handelen in slaven wegviel, kwam er in Nigeria een economische crisis. Deze crisis werd versterkt doordat de handelsstromen tussen het Middellandse- Zeegebied en West- Afrika steeds meer via de Atlantische Oceaan liepen. Europeanen waren bezig met het verspreiden van het Christendom.
In Engeland ontstond rond 1800 het idee om de vrijgelaten slaven op te leiden als missionaris zodat zei als ze weer terug waren in Nigeria het geloof in hun vaderland konden verspreiden. Zo zou het Christelijke geloof snel verspreid worden.

De Engelse handelaren werkte samen met de in Nigeria wonende Missionarissen. In 1857 schreef John Laird (een Britse zakenman) het volgende: “Om industriële en commerciële initiatieven te doen slagen moeten missionarissen en handelaren de handen ineen slaan.” Het idee was dat de Afrikanen overgingen tot een Europese manier van leven door de aansporing van het christendom. Daardoor zou de afzetmarkt voor Engelse producten toenemen. In de conferentie van Berlijn werd onder andere besproken dat Niger een Brits protectoraat werd, waardoor andere Europese landen daar geen handel meer konden drijven. Engeland kreeg zo steeds meer de macht over Nigeria en in 1903 is het een kolonie van Engeland geworden.

De koloniale overheersing van Nigeria

Omdat Nigeria in twee was gedeeld in de tijd dat de Europeanen nog slaven wouden kreeg je eigenlijk 2 verschillende soorten bevolking. Nigeria was niet langer één land, maar bestond uit twee gedeeltes. Je had het noorden waar ze vooral op economie, onderwijs en cultuur gericht waren. Ze richtte zich op de Arabieren en geloofde in de Islam. Het zuiden van Nigeria had zich vooral gericht op de Europeanen en was vooral bezig met handel met Europeanen, westers onderwijs en het individualisme. Door deze grote verschillen groeide noord en zuid Nigeria steeds verder uit elkaar. Je zou kunnen zeggen dat noord en zuid twee kolonies waren.

Toch besloot Engeland in 1914 de twee delen weer samen te voegen. De reden hiervoor was dat het zuiden van Nigeria zou betalen voor het noordelijke bestuur van Nigeria omdat het zuiden van Nigeria meer geld had dan het noorden. Engeland wou van Nigeria een koloniaal bestuur maken, omdat het noorden al lang een centraal bestuur had was het daar veel makkelijker te doen dan in het zuiden. Niet alle bevolkingsgroepen wouden dat het noorden en het zuiden van Nigeria weer één werd en dus waren er steeds bevolkingsgroepen die in opstand kwamen. Engeland trok zich er eerst niet veel van aan maar doordat er steeds meer bevolkingsgroepen in opstand kwamen ging Engeland ook steeds strenger besturen.

Sinds 1943 werd er openlijk gesproken over dat Nigeria onafhankelijk wou worden. Ze vonden dat Engeland zich niet meer met Nigeria moest bemoeien en Nigeria wou graag zelfstandig verder. De Nigeriaan Youth Movement zette dit plan door. Het plan ging niet gemakkelijk, doordat Nigeria bestond uit veel verschillende volken had je niet meteen de hele bevolking achter je plan staan en er ontstond onenigheid tussen verschillende volken. Eind jaren 40 en 50 was bijna de hele bevolking voor de onafhankelijkheid en kon Engeland niets anders doen dan Nigeria onafhankelijk te maken. In 1959 werden de eerste verkiezingen gehouden en op 1 oktober 1960 werd Nigeria officieel onafhankelijk verklaard.

De dekolonisatie van Nigeria

De Britten gingen Nigeria om bouwen in een koloniaal bestuur, dat was best te doen in Noord-Nigeria omdat er al een lange tijd een centraal bestuur was. Het was echter moeilijker in Zuid-Nigeria om een indirect bestuur te creëren. De lokale leiders hadden daar veel minder macht en gezag dan in het noorden, hierdoor kwamen er telkens bevolkingsgroepen in opstand. De Britten moesten zich dus veel meer inspannen om Zuid-Nigeria te besturen. De Britten bestuurde Nigeria met behulp van inheemse ambtenaren. De Britten kozen voor ambtenaren die op een missieschool hadden gezeten. Dit was goed voor de bekering van het christendom, omdat tot 1900 maar weinig Nigerianen christenen waren geworden. Doordat de Britten regeerden werden de verschillen tussen noord- en Zuid-Nigeria groter. In het zuiden werden steeds meer Nigerianen christen terwijl het noorden voornamelijk islamitisch was.

De ontevredenheid bij de bevolking nam snel toe, dit kwam doordat de Britten zich racistisch opstelde tegenover de Nigerianen en omdat ze ontevreden waren over het koloniale bestuur. Toen de Nigeriaanse ambtenaren kinderen kregen gingen die studeren in Engeland en de VS en waren hierdoor beter opgeleid. Toen ze weer terug kwamen, gingen ze de strijd aan voor de onafhankelijkheid, de bevolking stond al snel aan hun kant. De marktvrouwen die gingen in opstand tegen de hoge belastingen.

De NYM (Nigerian Youth Movement) was een van de eerste organisaties die voor dekolonisatie pleitte, in 1943 werd er door de NYM een politiek tijdschema voor de onafhankelijkheid gepubliceerd. Maar de lijder van de NYM (azikiwe) raakte al na een korte tijd in conflict met andere groepen die ook voor de onafhankelijkheid streden. Rond 1950 waren er de drie belangrijkste groepen voor de strijd voor onafhankelijkheid.

De drie belangrijkste groepen waren:

• Northern People’s Congres (NPC) (1949)
• National Council of Nigeria and the Cameroons (NCNC) (1944)
• Action Group (AG) (1951)

Het begon nu toch langzaam tot de Britten door te dringen dat er niet meer onder de onafhankelijkheid uit viel te komen. De Britten stelde drie deelstaten voor: uit elke deelstaat moesten vier ministers komen om te regeren in de Centrale regering. In 1959 werden er verkiezingen gehouden voor het parlement. In de noordelijke deelstaat woonde meer dan de helft van de bevolking, in deze deelstaat regeerde het NCP. Hierdoor kreeg het NCP meer stemmen als de NCNC en de AG bij elkaar, het NCP had de verkiezingen gewonnen.

In 1960 (1 oktober) is Nigeria officieel onafhankelijk verklaard. Abubakar Tafawa Balew (uit het noorden van Nigeria) werd toen president. De eerste paar jaar dat Nigeria onafhankelijk was, dacht de president en de rest van de regering niet over de toekomst van het land, maar over zichzelf.(en vooral hun portemonnee) Ze wilde zo veel mogelijk geld in eigen broekzak. Zo kwam het grootste deel van de Nigeriaanse bevolking in armoede te leven, terwijl de politici allemaal luxe spullen kochten en in grote villa’s woonden. Er werd bijna niets aan het bestuur gedaan. In december 1964 kwamen er opnieuw verkiezingen. Deze verkiezingen werden gewonnen door de NNA.(Nigerian National Alliance) De verkiezingen verliepen niet zonder intimidatie en omkoping. De NNA is een samenvoeging van de NPC en de AG.

Nigeria als onafhankelijke natie

Nu is de helft van de Nigerianen christen, terwijl de andere helft moslim is. Dit zorgt voor veel conflicten en godsdienstrellen. Veel politici gebruiken de religieuze gevoelens van de Nigeriaanse bevolking om stemmen te winnen. Voor veel Nigerianen geldt dat iemand van een ander geloof slecht is, en iemand van het zelfde geloof goed is. Alleen als het nationale Nigeriaanse voetbalelftal wint is Nigeria een eenheid. Dan juicht iedereen.

Nigeria is een van de meest multiculturele samenlevingen van de wereld, omdat er meer dan 250 etnische groepen zijn. Toch zijn er drie groepen die er echt uitsteken; de Hausa/Fulani, de Yoruba en Igbo. Deze groepen vormen samen meer dan de helft van de bevolking. Mensen van een verschillende groep hebben normaal gesproken zeer weinig contact met mensen van een andere groep, zelfs in grote steden wonen de verschillende groepen in aparte wijken. Meestal kunnen ze elkaar niet eens verstaan, omdat ze een andere taal spreken. Sinds de onafhankelijkheid is Engels de officiële taal van Nigeria geworden, maar veel Nigerianen (vooral uit het noorden) beheersen geen Engels en spreken alleen de taal van hun etnische groep.

Er zijn ook vaak conflicten tussen de verschillende groepen. De president van Nigeria (Obasanjo (president sinds 1999)) zegt: ‘Dit soort botsingen zijn er in Nigeria altijd geweest en ze zullen er altijd zijn.` Hij vind dat als Nigeria een betere economie heeft, dit alles zou veranderen omdat dit allemaal met geld te maken heeft. Op sommige plaatsen probeert de overheid de problemen van de verschillende groepen op te lossen, zodat zij zonder geweld met elkaar in contact kunnen komen.Maar over het algemeen heeft de Nigeriaanse bevolking veel kritiek op de manier waarop het land bestuurd word. Toen in 2001 (oktober) grote gevechten uitbraken tussen Tiv en Jukun (in de buurt van de stad Wukari) gebruikten de regeringssoldaten erg veel geweld. Honderden burgers werden vermoord en talloze dorpen werden in de brand gestoken.

Criminaliteit

Nigeria is nu erg berucht om de hoge criminaliteit. De oude hoofdstad Lagos noemt Robert Pelton (veiligheidsexpert) zelfs een van de gevaarlijkste steden in de wereld. Het wordt niet aangeraden om in Lagos alleen over straat te gaan, zeker niet als je waardevolle spullen bij je hebt. De politie doet weinig om de criminaliteit te stoppen, de bendes hebben veel betere wapens dan de politie zelf. Sommige zeggen zelfs dat de politie vaak zelf bij de overvallen betrokken is, om zo naast hun schamele inkomen wat bij te verdienen. Maar het is lang niet in heel Nigeria onveilig, als je de grote steden in het zuiden verlaat, hoef je niet bang te zijn om overvallen te worden, daar komen overvallen maar zelden voor.

School

In de jaren zestig waren de Nigeriaanse universiteiten de beste universiteiten van het continent. Ook het basisonderwijs was van (relatief) hoog niveau. Helaas is dit in de laatste twintig jaar sterk verandert, door de economische crisis verdiende de leraren weinig en gingen op zoek naar een ander beroep.

70% van de kinderen tussen de 6 en 12 jaar gaat naar school, op de overheidscholen is dat gratis. Het analfabetisme nam hierdoor geleidelijk af. Toch zijn er ook hierbij verschillen tussen het noorden en het zuiden, in het zuiden gaan een meer kinderen naar school vergeleken het noorden. De kwaliteit van het onderwijs is zeer slecht, veel kinderen kunnen niet lezen en schrijven als ze de school verlaten. In vele klassen zitten meestal meer als 60 leerlingen. De kinderen in Nigeria hebben geen motivatie om naar school te gaan. Zelfs als je goed opgeleid bent is het moeilijk een baan te vinden in Nigeria.