Het leven van schrijver Ernest Hemingway

Ernest Hemingway was een beroemde schrijver en avonturier. Hij is meerdere malen getrouwd geweest en pleegde uiteindelijk zelfmoord, evenals zijn vader, broer, zus en kleindochter. In zijn omgeving kwamen veel zelfmoorden en ongelukken voor. Ook Ernest zelf heeft in zijn leven vaak in het ziekenhuis gelegen vanwege verschillende ongelukken. Waarschijnlijk heeft de erfelijke ziekte hemochromatose veel invloed gehad op zijn leven en dat van zijn familieleden.

Jeugd

Ernest werd geboren op 21 juli 1899 in Oak Park Illinois. Hij was het tweede kind van Clarence Edmonds Hemingway (gyneacoloog) en Grace Hall (muzieklerares). Er was al een meisje in het gezin, Macelline (1998). Moeder Grace kleedde haar twee kinderen exact hetzelfde, wat inhield dat ze Macelline behandelde en kleedde alsof ze jonger was en Ernest kleedde als een meisje. Het was in die tijd niet ongebruikelijk om kleine jongetjes tot een jaar of drie een jurk aan te trekken, maar moeder Grace ging hierin wel heel erg ver. Macelline en Ernest gingen tot hun zesde gekleed als een meisjestweeling en pas op Ernest zijn zesde jaar werd zijn haar voor het eerst geknipt en kreeg hij jongenskleding. Grace noemde haar zoon haar “Dutch Dolly”. Het gezin werd ondertussen uitgebreid met meerdere kinderen, in 1902 Ursula, 1904 Madelaine, 1911 Carol en pas in 1915 weer een jongetje Leicester.

Zijn vader hield van strikte discipline, zijn kinderen hoorden te luisteren, wanneer ze dit niet deden kregen ze er van langs met de leren riem waarmee hij zijn scheermes sleep. Van hun vader leerden de kinderen (ook de meisjes) jagen, vissen en genieten van de natuur. Van hem is bekend dat hij leed aan hemochromatose. Dit is een ziekte waarbij het bloed te veel ijzer bevat. Als geval hiervan krijgt de patiënt diabetes, nierproblemen, levercirrose en hartklachten. Deze ziekte kan ook ernstige psychische klachten veroorzaken zoals depressies, emotionele labiliteit, vermoeidheid, paranoia en hallucinaties.

Grace vond muzikaal onderwijs voor haar kinderen erg belangrijk en gaf ze muziekles. Ook de totaal amuzikale Ernest moest eraan geloven en hij kreeg van zijn moeder cello les. Hij had een uitgesproken hekel aan de lessen en dit gaf aanleiding tot nogal was spanningen tussen moeder en zoon. Later gaf hij wel toe dat de lessen nuttig waren gebleken bij het schrijven van het boek “From Whom the Bell Tolls” Ze hadden voldoende huishoudelijke hulp in huis (maar liefst zes inwonende bedienden), want voor het huishouden en koken had hun moeder geen talent. Na de middelbare school ging Ernest niet studeren, maar ging hij werken als junior verslaggever voor de Kansas City Star.

Eerste Wereldoorlog

In de Eerste Wereldoorlog wilde Ernest graag in dienst, maar dit was niet mogelijk vanwege zijn slechte linkeroog. Hij besluit dan als vrijwilliger bij het Rode Kruis te gaan werken. Op acht juli 1918 deelt hij aan het front sigaretten en chocolade uit aan Italiaanse soldaten. Vlak bij hem ontploft een handgranaat en hij krijgt meer dan 200 granaatscherven in zijn benen. Hij neemt een zwaar gewonde soldaat op zijn rug en draagt hem naar de eerste hulppost. Onderweg wordt hij nogmaals in zijn benen geraakt door machinegeweerkogels. Hierdoor belandt hij in het ziekenhuis en later zal hij voor deze daad de Italiaanse Zilveren medaille voor Militaire dapperheid ontvangen. In het ziekenhuis leert hij zijn eerste liefde kennen, de zeven jaar oudere Amerikaanse verpleegster Agnes von Kurowsky. Hij vraagt haar ten huwelijk en ze zegt ja. Echter wanneer hij later terug is in Amerika ontvangt hij een brief van haar, dat ze zich verloofd heeft met een Italiaanse officier (maart 1919). Ernest is er kapot van en het verlies van zijn eerste liefde inspireert hem tot het schrijven van “A Farewell to Arms”.

Na de oorlog accepteert hij een baan bij de Toronto Star Weekly, eerst als freelancer en later als buitenlands correspondent. Hij verhuist hiervoor eerst naar Toronto, maar daar kan hij zijn draai niet echt vinden, slechts een half jaar later woont hij weer in Chicago op kamers en levert als buitenlands correspondent nog steeds werk in bij de Toronto Star Weekly. Hiernaast accepteert hij een baan als associate editor van het maandblad “Coöperatieve Commonwealth”.

Eerste huwelijk

In1920 bezoekt de uit St. Louis afkomstige Hadley Richardson de zus van de kamergenoot van Ernest in Chicago. Ernest ontmoet haar en wordt verliefd op haar. De kans is aanwezig dat haar overeenkomsten met Agnes von Kurowsky daar een rol in speelden. Ze is ook een roodharige, verzorgende vrouw en acht jaar ouder dan Ernest. Ze is wel veel kinderlijker dan Agnes was. Na de zelfmoord van haar vader in 1903 is ze door haar moeder erg beschermd opgevoed. Ze trouwen op 3 september 1921 en vertrekken naar Parijs, waar Ernest blijft werken als buitenlands correspondent voor de Toronto Star Weekly. Hij schrijft voor dit blad reisstukken en verhalen over de Grieks-Turkse oorlog.

September 1923 gaat het echtpaar naar Toronto, waar op 10 oktober 1923 hun zoon John wordt geboren. Weer kan Ernest in het volgens hem saaie Toronto zijn draai niet vinden en in januari 1924 keert het echtpaar met hun zoon terug naar Parijs. Ernest reist voor zijn werk door heel Europa en het huwelijk met Hadley verslechtert. Hij begint in het voorjaar van 1926 een affaire met Amerikaanse modejournaliste Pauline Pfeiffer en wanneer Hadley hier achter komt, vraagt ze een scheiding aan. Dit is in januari 1927 een feit en in mei 1927 neemt Ernest het katholieke geloof aan en trouwt hij met de katholieke Pauline Pfeiffer.

Tweede huwelijk

Ze blijven tot eind 1927 in Parijs, maar dan wil de inmiddels zwanger Pauline toch echt terug naar Amerika. Ze vertrekken naar Kansas City, waar op 28-06-1928 hun zoon Patrick wordt geboren. In ditzelfde jaar pleegt zijn vader Clarence zelfmoord met een revolver. Hetzelfde revolver dat zijn schoonvader lang geleden had gebruikt bij zijn zelfmoordpoging. Hij wordt gevonden door zijn dertienjarige zoon Leicester. In 1982 zal ook Leicester zelfmoord plegen, door zichzelf door het hoofd te schieten. Ernest regelt de begrafenis en is diepbedroefd door de dood van zijn vader. Hij geeft zijn moeder hier de schuld van. Hij zal hierna alleen nog maar de woorden “that bitch” gebruiken wanneer hij het over zijn moeder heeft.

Ernest brengt zijn winters hoofdzakelijk door in Key West en zijn zomers in Wyoming, waar hij jaagt op beren, elanden en herten. Hij blijft zijn hele leven een fervent jager. Hij zei hier zelf over, dat hij zoveel tijd doorbracht met het doden van dieren en vissen om te voorkomen dat hij zichzelf doodschoot. In november 1930 krijgt Ernest een auto-ongeluk, waarbij hij zijn arm breekt. Het duurt een jaar voordat de arm genezen is en in die tijd heeft hij gruwelijke zenuwpijnen.

Op 12 november 1931 wordt de derde zoon van Ernest geboren, Gregory. De bevalling is moeilijk, zo moeilijk dat de artsen tegen Ernest en zijn vrouw zeggen dat het beter is dat ze niet opnieuw zwanger wordt, omdat de kans groot is dat ze een nieuwe bevalling niet zal overleven. De katholieke Pauline wil niets van geboortebeperking weten, zodat ze de seks tot een minimum beperken. Een gegeven waaraan Ernest later het falen van dit huwelijk zal toeschrijven.

In 1933 gaat Ernest met zijn vrouw op safari in Oost-Afrika. Daar krijgt hij dysenterie en hij wordt zo ziek dat hij met een vliegtuig naar het ziekenhuis van Nairobi wordt gevlogen. Daar wordt vastgesteld dat hij een verzakte darm heeft. In 1936 leert Ernest oorlogscorrespondente Martha Gellhorn kennen. In 1937 reizen ze samen naar Europa en verslaat Ernest de Spaanse Burgeroorlog voor de Alliance (Noord-Amerikaanse krant). Een bekend verhaal uit deze tijd is een verhaal dat speelt in Madrid. Ernest Hemingway daagt in een hotel een Russische generaal uit tot een potje Russische roulette. Ernest en Martha wonen vier jaar gedeeltelijk samen terwijl Ernest ook nog in perioden samenleeft met zijn echtgenote Pauline. In november 1940 scheidt Ernest van zijn tweede vrouw.

Derde huwelijk

In 1940 trouwt Ernest met Martha Gellhorn. Ze gaan samen in Cuba wonen. Het huwelijk duurt slecht vier jaar, omdat Ernest moeilijk kan accepteren dat hij niet de spil is waar haar leven om draait. Zijn vrouw wenst niet aangesproken te worden met vrouw van Hemingway en wil in interviews niet over hem praten. Ze zei hier zelf over: ”Ik wil geen voetnoot zijn in het leven van iemand anders.” Martha is veel weg voor haar werk als oorlogscorrespondent en wanneer Ernest haar reis naar het oorlogsgebied net na de invasiestranden probeert te verhinderen, heeft Martha er genoeg van. Ze scheidden in 1945. In 1998, lang na de dood van Ernest zal zijn derde vrouw zelfmoord plegen. Zij deed dit met een overdosis drugs.

Tweede wereldoorlog

Ernest was vanaf mei 1944 tot maart 1945 in Londen en de rest van Europa, daar ontmoette hij Mary Welsh, een correspondente van TIME magazine. Hij werd direct verliefd op haar en tijdens hun derde ontmoeting vroeg hij haar ten huwelijk. Op 6 juni 1944 zit Ernest in een landingsvaartuig tijden D-Day in Normandië. Hij mag van het leger niet het Normandische strand op. Later maakt hij tijdens de Slag om Hürtgenwald zware gevechten mee, waarbij hij meerdere keren amper aan de dood ontsnapt. In december van dat jaar wordt hij opgenomen in het ziekenhuis met een longontsteking.

Vierde huwelijk

Ernest en Mary trouwen in 1946 en enkele maanden later krijgt Mary een miskraam na een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Na de oorlog brengen Ernest en Mary tijd door in Venetië, waar hij verliefd wordt op een negentienjarig meisje Adriana Ivancich. Zij is zijn inspiratie voor het liefdesverhaal “Across the River and Into the Trees”. In deze periode ligt zijn vrouw in het ziekenhuis met een gebroken enkel na een skiongeluk. In 1948 keren ze terug naar Ernest zijn huis in Cuba. Ernest nodigt Adriana met haar moeder in 1950 uit om drie maanden bij hem te verblijven in zijn huis in Cuba. Adriana en Ernest bleven elkaar bij tijd en wijle zien tot 1955. Dat was de laatste keer dat ze contact hadden. In 1983 verhing Adriana zichzelf aan een boom bij haar boerderij in Toscane.

In 1951 overlijdt zijn tweede vrouw Pauline Pfeiffer na plotselinge buikpijn aan een interne bloeding. Na de dood van Pauline komt het tot een breuk met zijn zoon Gregory. Hij verwijt de jongen dat zijn veelvuldig drugsgebruik, arrestatie en travestie de dood van zijn moeder hebben veroorzaakt. Vader en zoon zullen elkaar nooit meer zien. Gregory zal uiteindelijk in 2001 onder de naam Gloria overlijden in een politiecel. De moeder van Ernest overlijdt ook in 1951. Ernest gaat niet naar haar begrafenis.

In 1953 won Ernest de Pulitzerprijs Literature voor “The Old Man and the Sea”, nog geen jaar later gevold door de Nobelprijs voor Literatuur.

1954 was voor Ernest een ongeluksjaar. Op 21 januari stortte tijdens een reis in Afrika hun vliegtuig neer. Een dag later namen ze een ander vliegtuig om naar het ziekenhuis te vliegen zodat men daar naar de gebroken ribben van Mary kan kijken en dit vliegtuig ontploft bij het opstijgen. Dit was een zeer zwaar ongeluk. Alle kranten meldden de dood van Hemingway. Hij overleefde het ongeval wel maar had een hersenschudding, beschadigde rug, lever, nieren en milt en daarnaast brandwonden aan zijn armen en in zijn gezicht. Enkele weken later, nog amper herstelt van zijn verwondingen gaat hij vissen, samen met zijn vrouw en zoon Patrick. Vlak bij hun viskamp breekt brand uit en Ernest wil helpen blussen. Zijn conditie is echter zo slecht dat hij voorover valt in de vlammen en opnieuw brandwonden oploopt.

In 1959 kwam Fidel Castro aan de macht. Dit was voor Ernest en zijn vrouw de aanleiding om terug te verhuizen naar Amerika. Ernest woonde de laatste jaren van zijn leven samen met Mary in Ketchum (Idaho). In 1960 doet Ernest een zelfmoordpoging. Hij wordt hierna opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis (Mayo Clinic), waar hij behandeld wordt met medicijnen en electroshocks. Na zijn verblijf in het ziekenhuis heeft hij last van dementie en achtervolgingswaanzin. In 1961 werd vastgesteld dat Ernest net als zijn vader leed aan hemochromatose.

Zelfmoord

Op 2 juli 1961 haalde Ernest ’s morgens vroeg zijn favoriete jachtgeweer uit de wapenkast. Hij laadde het geweer en stak de loop in de hal in zijn mond. Hij haalde de trekker over en pleegde zelfmoord. Ondanks de zelfmoord kreeg hij een katholieke begrafenis. De kerk was tot het oordeel gekomen dat hij op het moment van zijn zelfmoord niet bij zijn volle verstand was. Zijn weduwe Mary geeft pas vijf jaar na zijn dood toe dat het een zelfmoord was, voor die tijd had ze zijn dood altijd bestempeld als een ongeluk.