Hugh Hefner: het begin van het Playboy magazine

Hugh Hefner werd geboren in Chicago op 9 april 1926. De ooit zo verlegen man, groeide op in de jaren twintig in Chicago. In het kille gezin was weinig ruimte was voor creatieve uitingen. Desondanks werd hij niet geremd in zijn creatieve ontwikkeling. Toen hij als jonge man behoefte kreeg aan een magazine gericht op jonge mannen, besloot hij die zelf op te richten. Het was een groot succes, maar zorgde ook voor veel weerstand vanwege zijn duidelijke mening, zijn visie op rassengelijkheid en vanwege de blootfoto's in het destijds preutse Amerika. Hugh Hefner stierf woensdag 27 september 2017 in Los Angeles Hij is gestorven aan hartstilstand.

Een kil gezin

Tijdens de economische crisis van de jaren dertig, ook genoemd The Great Depression, die ruim tien jaar duurde, groeiden Hugh Marston Hefner en zijn jongere broer Keith, op. Zijn moeder, Grace, was een lerares en zijn vader Glenn, was een accountant. Het was een kil, puriteins gezin. Er was geen ruimte voor warmte of uitingen van liefde. Er golden strenge regels. Er mocht onder meer niet worden gekaart, gedronken en zelfs de radio mocht niet altijd aan.

Hugh Hefner was, ondanks zijn intelligentie, op school geen uitblinker. Het was een onaantrekkelijke verlegen jongen. Vaak zat hij intensief te tekenen. Hij ging daar zo op in, dat docenten zich afvroegen of hij wel in orde was. Om deze reden heeft zijn moeder hem laten onderzoeken door een psycholoog. Uit de onderzoeken bleek dat Hugh Hefner zeer intelligent was. Er werd echter aan toegevoegd dat hij op emotioneel vlak slecht scoorde. Ook sociaal gezien werd hij als ietwat onderontwikkeld beschouwd. Zijn moeder kreeg het advies mee haar kinderen meer genegenheid te tonen.

De ontdekking van pinups

Toen Hugh Hefner bij een vriendje thuis kwam, zag hij voor het eerst het magazine Esquire met behalve aangrijpende en romantische verhalen ook pinups, foto's van dure auto's, mode en exotische oorden erin. Hugh Hefner begon zijn kamer te behangen met de posters van de wulpse dames uit de magazines. Het inspireerde hem in zijn tekeningen. Zij preutse moeder tolereerde dit, omdat zijn schoolprestaties in dezelfde periode iets verbeterden. Vanaf dat moment had hij een creatief doel voor ogen, al wist hij zelf nog niet precies hoe hij dat vorm kon geven. Zijn ouders werkten hem hierin, ondanks hun strenge regels en vermoedelijke afkeer, niet tegen. Ze lieten hem zijn gang gaan.

Verlegen jongen ontwikkelt zich

Hoewel Hugh een verlegen jongen bleef, begon hij te profiteren van de vrijheid en waardering die zijn creativiteit hem bood. Hij begon tekeningen te maken voor de schoolkrant. Weer een paar jaar later, durfde hij in toneelstukken te spelen en leerde hij zelfs dansen. Langzaam aan werd de verlegen Hugh Hefner een welbespraakte, populaire jongen.

De eerste Playboy

Als jongvolwassene moest hij zijn dienstplicht vervullen. Ook toen tekende hij veel. Na zijn dienstplicht ging hij naar de universiteit. Zijn tekeningen kregen een meer erotisch tintje. Na zijn afstuderen werkte hij voor een aantal tijdschriften. Het blad Esquire, zoals hij het kende, verdween. De maatschappij werd preutser en het voorheen speelse magazine ging zich meer op het gezin richten. Het werd een blad voor oudere mannen, vond hij. Op zoek naar meer amusement voor jonge, maar gedistingeerde mannen in een lifestyle magazine, besloot hij zijn eigen magazine voor mannen uit te brengen. Het magazine bevatte verhalen, kunst, cultuur, seks, interviews en foto's van blote vrouwen.

De naam Playboy

Hugh Hefner wilde zijn magazine eerst 'The Stag Party' noemen, maar deze naam was al in gebruik en een naam die erop leek, werd als plagiaat beschouwd. Er werd snel besloten om het blad Playboy te noemen met een 'bunny' als logo. Een bunny, een konijntje straalt onschuld uit en is speelser dan een 'stag' (hert). Het hert werd dus vervangen door een konijn. In 1953 kwam het eerste Playboy magazine uit. Hugh Hefner rekende en hoopte op kritiek en kreeg dat ook. Voor de meeste mannen was dit het eerste blad met in kleur gedrukte blote vrouwen erin. Het blad werd dan ook veelal stiekem gekocht. Het was meteen een groot succes. Langzaamaan verdween te schaamte om het blad te kopen en werd het blad steeds populairder. Het Playboy-imperium begon te groeien.

Het Playboy imperium groeit

In 1959 kwam Hugh Hefner op tv met Playboy's Penthouse. In dit programma werd ondeugend, maar toch beschaafd amusement geboden. Het was niet zozeer spraakmakend door de gasten en de komieken als wel door het negeren van rassenscheiding door Hugh Hefner. Wat hem betreft was iedereen welkom, ongeacht ras of religie. Dit leverde hem veel weerstand op, waar hij zich niets van aantrok. Zijn verklaring voor het negeren van de rassenscheiding is dat discriminatie is aangeleerd, niet aangeboren. Vroeger bij hem thuis werd er nergens over gesproken, dus ook niet over rassenongelijkheid. Hij had er dus geen weet van. Het imperium bleef groeien en er werden Playboy Clubs en casino's opgericht. Het toppunt van seksuele vrijheid werd in de jaren zeventig bereikt. In de jaren tachtig lijkt het tij te keren. Playboy en Hugh Hefner verkeren in zakelijke en persoonlijke crisis. In heel Amerika heerst werkloosheid. Het corrupte Chicago, waar hij zijn hoofdkantoor heeft, wil hem onderuit halen door middel van diverse aantijgingen. Een van zijn geliefde medewerkers wordt beschuldigd van drugshandel en pleegt zelfmoord. Hij krijgt een beroerte. Ronald Reagan wordt president en luidt een tijdperk van nieuwe preutsheid in en de Playboy wordt moeilijker verkrijgbaar. Er is een radicale verandering nodig en die ziet hij in Christie Hefner, zijn dochter. Zij wordt CEO van de Playboy. Een vrouw aan het hoofd van een mannenblad dat als toppunt van mannelijk chauvinisme wordt gezien, blijkt een goede zet te zijn. Het Playboy imperium kruipt uit het dal en wordt een beursgenoteerd bedrijf.

Grenzen verlegd

Hugh Hefner heeft grenzen verlegd op het gebied van seksuele vrijheid, gelijkheid van ras en religie. Hij zorgde bewust voor opschudding en lokte discussies uit, maar later was hij ook van betekenis in de geestelijke gezondheidszorg en voor mensenrechten.

In 2017 op 27 september stierf hij aan een hartstilstand. Hij werd in Los Angeles in besloten kring begraven.