Helen Keller, een biografie

Helen Keller heeft enorm veel betekend voor het leven van dove en blinde mensen in de hele wereld, maar in het bijzonder voor die in de Verenigde Staten. Nadat ze door een ziekte doof en blind werd, overwon ze allerlei obstakels en bleef zich inzetten voor mensen die net als zij blind waren.

Doof en Blind

Keller werd op 27 juni 1880 geboren in Tuscumbia, Alabama in een welgesteld gezin. Ze was een gezond kind, maar werd toen ze negentien maanden was getroffen door een ziekte die door de toenmaligen artsen werd omschreven als een hersenkoorts. Na haar ziekte was ze doof en blind. Toen ze opgroeide was ze een wild en ongezeggelijk kind. Waarschijnlijk werd ze enorm gefrustreerd door het feit dat ze niet kon communiceren met de wereld om haar heen. Vlak voor haar zevende verjaardag kwam er echter een grote verandering in haar leven. Zelf noemde ze die dag later de belangrijkste uit haar leven. Het was een dag in maart 1887, de dag waarop Anne Mansfield Sullivan naar Tuscumbia kwam om de lerares van Keller te worden.

Leren communiceren

Sullivan was afgestudeerd aan de Perkins School for the Blind en was 20 jaar oud. Ze was zelf blind geweest, maar haar gezichtsveld was deels hersteld door een aantal operaties. Sullivan zou bij Keller blijven tot haar dood in 1936. Keller noemde haar Teacher en zou dat altijd blijven doen. Zij was degene die Keller leerde communiceren. Sullivan schreef letters in de handpalm van Keller, maar aanvankelijk had dit geen succes. Keller legde geen verband tussen de letters en objecten, hoewel ze wel de letters leerde. Tot op een dag Sullivan water in de hand van Keller pompte bij een handpomp buiten en tegelijkertijd het woord water in haar hand schreef. Plotseling legde ze de verbinding tussen de letters en het water. Onmiddelijk bukte Keller zich en pakte aarde van de grond en eiste het woord te weten. Diezelfde dag nog leerde ze dertig woorden. Ze leerde het alfabet en braille. Daarnaast had Keller een bijzondere gift. Ze kon woorden 'lezen door iemands lippen te bevoelen, dit is bijzonder moeilijk en slechts weinig mensen kunnen dit leren. '

Spreken, Studeren en Schrijven

Op haar tiende wilde Keller graag leren spreken. Ze had gehoord dat een meisje in Noorwegen dat ook doof en blind was had leren spreken. Ze kreeg een lerares, Sarah Fuller en leerde inderdaad spreken. In 1898 ging Keller naar de Cambridge School for Young Ladies als voorbereiding op een studie aan de Radcliffe Universiteit. In 1904 studeerde ze cum laude af. Sullivan was altijd bij haar om alles in haar hand te schrijven tijdens de colleges. Tijdens haar studie begon ze al te schrijven en in 1903 kwam haar boek ‘The Story of my Life’ uit. Dit is tot op de dag van vandaag haar meest bekende boek en werd later ook verfilmd. Ze schreef over allerlei thema’s, maar de belangrijkste waren blindheid, doofheid, vrouwenrechten en socialisme. De meeste dingen schreef Keller eerst in braille en vervolgens met een gewone schrijfmachine.

In 1905 trouwde Sullivan met John Macy, een criticus en socialist. Keller trok bij het echtpaar in en zij gaven Keller hun volledige steun.

Prijzen en Doctoraten

Keller vielen talloze prijzen en doctoraten ten deel. Ze was en bleef een voorvechtster voor andere blinden en doven, ook voor de minderbedeelden onder hen. In 1921 werd de National Foundation for the Blind opgericht, waardoor Keller gericht steun kon geven aan de blinden in de Verenigde Staten. In 1924 richtte ze het Helen Keller Endowment Fund op, om geld in te zamelen voor de Foundation. Tot in 1961 reisde Keller de wereld rond om geld in te zamelen en mensen bewust te maken, daarna verdween ze uit het publieke leven.

In 1964 kreeg Keller de Presidential Medal of Freedom uitgereikt. En in 1965 werd ze één van de twintig vrouwen die werden uitverkozen voor de Women’s Hall of Fame bij de Wereldtentoonstelling in New York. Keller en Eleanor Roosevelt waren degenen die de meeste stemmen in de wacht sleepten.

Op 1 juni 1968 overleed Keller op 88-jarige leeftijd in haar huis Arcan Ridge in Easton, Connecticut.