Aung San Suu Kyi

Aung San Suu Kyi is het symbool van de strijd van de Birmezen voor vrijheid en democratie. Jarenlang heeft ze gevangen gezeten omdat ze opkwam voor de rechten van de Birmese bevolking. In 1991 kreeg ze de Nobelprijs voor de Vrede uitgereikt. Maar nog steeds staat ze op de barracades voor haar volk.

Jeugd en Studie

Aung San Suu Kyi werd geboren op 19 juni 1945 in Rangoon, de hoofdstad van Birma of Myanmar, als dochter van de strijder voor onafhankelijkheid Aung San en Daw Kin Kyi. Aung San was de grondlegger van het moderne Birmese leger en onderhandelde met het Britse rijk over de onafhankelijkheid van Birma in 1947. In datzelfde jaar werd hij vermoord door tegenstanders, Aung San Suu Kyi was nauwelijks twee jaar oud. Aung San Suu Kyi ging naar de basisschool in Rangoon, maar in 1960 werd haar moeder Daw Kin Kyi ambassadeur in India en Aung San Suu Kyi ging met haar mee. In 1964 deed ze haar eindexamen in New Delhi. Daarna ging ze studeren in Oxford, waar ze een BA in economie, politiek en filosofie behaalde.
Na haar studie werkte ze enige tijd voor de Verenigde Naties. In 1972 ging ze werken in Bhutan als onderzoekster bij het ministerie van buitenlandse zaken. Daar ontmoette ze ook Michael Aris, die onderzoek deed naar Tibetaanse cultuur. Het tweetal trouwde en kreeg twee zonen, Alexander en Kim. Aung San Suu Kyi zette haar studies voort aan de universiteit van Kyoto en in Shimla, India.

National League for Democracy

In 1988 keerde Aung San Suu Kyi terug naar Birma om haar zieke moeder bij te staan. Onmiddelijk raakte ze betrokken bij de strijd voor vrijheid en democratie. Het militaire regime had toegezegd af te treden op 23 juli 1988, onder leiding van generaal Ne Win. Mensen demonstreerden voor democratie en het militaire regime sloeg keihard terug, op 8 augustus 1988 vielen er ruim 5000 doden bij een demonstratie (sommige bronnen spreken van meer dan 10.000 doden). Op 18 september volgde een nieuwe militaire coup en op 24 september werd de National League for Democracy (NLD) opgericht. Aung San Suu Kyi werd aangewezen als Secretaris Generaal. Door het hele land gaf ze speeches en was aanwezig bij demonstraties.

Verkiezingen

Onder de toenemende druk, zowel binnenlands als buitenlands, werd het regime gedwongen verkiezingen te laten houden. Dit gebeurde in 1990. Aung San Suu Kyi en met haar vele anderen begonnen campagne te voeren voor hun partij, maar de militairen grepen in en zetten de politici gevangen. Ondanks alle inspanningen van het regime, waarbij in de media nauwelijks aandacht was voor andere partijen dan die van de militairen won de NLD de verkiezingen met het overweldigende percentage van 82%. Het regime erkende de verkiezingen echter niet en ze droegen de macht niet over.

Huisarrest

Aung San Suu Kyi stond onder huisarrest. Pas in juli 1995 werd dat opgeheven, maar er bleven restricties voor haar gelden, onder andere wat reizen betrof. Op 27 maart 1999 overleed haar man Michael Aris in London aan kanker. Hij had diverse malen verzocht om Birma te mogen bezoeken, om zijn vrouw te zien, maar elk verzoek werd afgewezen. Anderzijds werd Aung San Suu Kyi aangemoedigd om het land te verlaten. Zij ging daar echter niet op in, omdat ze wist dat ze daarna het land niet meer binnen zou komen. De laatste keer dat het echtpaar elkaar ontmoette was tijdens de Kerst van 1995. In het jaar 2000 werd Aung San Suu Kyi opnieuw onder huisarrest geplaatst, nadat ze diverse pogingen had gedaan om Rangoon te verlaten om in andere delen van het land politieke bijeenkomsten bij te wonen.

In Vrijheid

In 2002 werd het huisarrest opnieuw opgeheven en Aung San Suu Kyi had nu de vrijheid om het land rond te reizen. Een envoy van de VN, Razali Ismail had dit bewerkstelligd. Hij probeerde de dialoog tussen de militairen en de NLD op gang te brengen, maar behalve de opheffing van het huisarrest had dit uiteindelijk weining succes. Toen Aung San Suu Kyi daadwerkelijk het land begon rond te reizen trok ze overal tienduizenden sympathisanten. Het regime had gehoopt dat haar detentie haar in de vergetelheid had doen geraken, maar het tegendeel was waar. De Union Solidarity and Development Association (USDA) werd opgericht door het regime om de NLD lastig te vallen. Later werd de USDA getransformeerd tot Union Solidarity and Development Party (USDP), het politieke front van het militaire regime.

Aanslag

Op 30 mei 2003 werd een konvooi auto’s van de NLD aangevallen door de USDA. Waarschijnlijk was het de bedoeling om Aung San Suu Kyi om te brengen, maar haar chauffeur wist haar in veiligheid te brengen. Maar meer dan 70 aanhangers van de NLD werden vermoord (andere bronnen spreken van meer dan 100). Deze aanslag werd bekend als de Depayin Massacre. Het regime deed het af als een incident tussen twee politieke facties. De VN riepen op tot een onderzoek naar de aanslag, maar daar werd nooit gehoor aan gegeven.

Opnieuw werd Aung San Suu Kyi onder huisarrest geplaatst, maar deze keer waren de restricties veel strenger. Post en telefoon waren verboden. Diplomaten mochten haar hoogst zelden ontmoette, zelfs de secretaris-generaal van de VN Ban Ki-moon werd een bezoek geweigerd toen hij het land bezocht in 2009. Toen haar huisarrest er bijna opzat werd ze gearresteerd omdat ze de regels van het huisarrest zou hebben overtreden. Een Amerikaan, John Yettaw, was het Inya meer overgezwommen om bij haar huis te komen, wat hij vervolgens niet wilde verlaten. Dit werd nu Aung San Suu Kyi ten laste gelegd. In augustus 2009 werd ze tot drie jaar gevangenis veroordeeld. Dit werd vervolgens omgezet in 18 maanden huisarrest. Hiermee zou ze worden vrijgelaten zes dagen na de nieuwe verkiezingen. Waarmee ze opnieuw effectief verhinderd werd om deel te nemen aan de verkiezingen.

Prijzen

Aung San Suu Kyi vielen tal van prijzen ten deel. De belangrijkste was de Nobelprijs voor de Vrede in 1991. Daarnaast won ze de Sacharov-prijs van het Europese parlement en de Medal of Freedom in de Verenigde Staten.