Gabriela Mistral, Nobelprijswinnares

Gabriela Mistral was de eerste Zuid-Amerikaanse vrouw die een Nobelprijs ontving. Ze schreef voornamelijk gedichten en zette zich in voor het onderwijs in Chili, haar vaderland en Mexico.

Jeugd

Gabriela Mistral werd geboren als Lucila Godoy y Alcayaga in Vicuña in het noorden van Chili in 1889. Haar moeder was een onderwijzeres van Baskische afkomst en haar vader was ook leraar van gemengd joodse en indiaanse komaf. Haar vader was daarnaast ook dichter. Mistral werd opgevoed door haar moeder in Montegrande samen met haar zus, omdat haar vader het gezin toen Mistral drie was in de steek liet. Op haar negende ging Mistral voor het eerst naar school, maar na drie jaar al stopte ze. Wel kreeg ze een liefde voor lezen en schrijven mee en begon met het schrijven van gedichten. Nadat ze gestopt was met haar school kreeg ze thuis les van haar zus Lucila, die lerares was.

Zelfmoord

Op haar zestiende ging ze naar La Cantera, waar ze ging werken en verliefd werd. De jongeman pleegde later zelfmoord en werd gevonden met niets anders bij zich dan een kaart van Mistral. Dit maakte zo’n indruk op haar dat ze vervolgens de Sonetas de la Muerte (Sonnetten van de Dood) schreef. Vanaf dit moment begon ze het pseudoniem Gabriela Mistral te gebruiken wat ze ontleende aan de namen van haar twee favoriete dichters Gabriele D'Annunzio and Frédéric Mistral.

Sonnetten van de Dood

In 1912 haalde ze een diploma wat haar in staat stelde om les te geven aan een middelbare school en ze verhuisde naar de omgeving van Santiago. Hier publiceerde ze een aantal van haar Sonnetten van de Dood waarmee ze een nationale poëzie prijs won en toegang kreeg tot de literaire kringen van Chili. In 1918 werd ze directrice van een middelbare meisjesschool in Punta Arenas en het landschap in het zuiden van Chili inspireerde haar tot Patagonische landschappen. De werken die haar het meeste bekendheid gaven waren Desolación (Wanhoop) uit 1922 en Ternura (Tederheid) uit 1924. In 1958 werd haar volledige gedichtenverzameling uitgegeven.

Mexico

In 1922 vertrok Mistral naar Mexico, waar ze was uitgenodigd om educatie voor de armen op te zetten. Ze stichtte mobiele bibliotheken, redigeerde een boek speciaal voor vrouwen en reisde naar andere landen om het onderwijs-systeem daar te bekijken. In 1923 werd ze in Chili uitgeroepen tot ‘Onderwijzer van het Land’.

Thema’s

Intussen bleef Mistral schrijven, waarbij de belangrijkste thema’s liefde, dood, jeugd, moederschap, religie en de schoonheid van Chili waren. Daarnaast kwam een verlangen naar gerechtigheid in haar gedichten naar voren.

Mistral werd langzamerhand een beroemdheid in Chili en voor ruim twintig jaar was ze de afgevaardigde van het land bij de Verenigde Naties en bij diverse consulaten. Uiteindelijk vestigde Mistral zich in de Verenigde Staten, waar ze les gaf aan Middlebury en Barnard. Ook gaf ze colleges aan de Universiteit van Puerto Rico.

Nobelprijs voor Literatuur

In 1945 ontving Mistral de Nobelprijs voor Literatuur, als eerste vrouw uit Zuid-Amerika. Haar gedichten werden vanaf dat moment in diverse talen vertaald en uitgegeven. Ze overleed op 10 januari 1957 in New York aan kanker en haar lichaam werd naar Chili overgevlogen, waar ze begraven werd in Montegrande.