A Day in the Life, impressionante afsluiter van Sgt Pepper’s

Een van de meest iconische langspeelplaten uit de twintigste-eeuwse muziekgeschiedenis is zonder enige twijfel 'Sergeant Pepper’s Lonely Hearts Club Band’, van de Beatles. Deze verscheen op 1 juni 1967 en zou niet alleen een klankbord worden van de Flower Powerbeweging, maar eveneens van een hele generatie. Zijn wel heel opvallende en originele hoes maakte de plaat nog specialer en inventiever dan ze al was.

Samenwerking der tenoren

Als afsluiter van de plaat werd voor 'A Day in the Life’ gekozen, een typisch Lennon/McCartney-nummer. Niet omdat de twee Beatles er zoals in de beginjaren van de band samen aan gewerkt hadden, maar omdat ze elk voor zich een stuk van de song voor hun rekening hadden genomen. John Lennon had het nummer geschreven, maar er ontbrak nog een middendeel aan. Paul McCartney had een ander nummer klaar, maar toen bleek dat het in het midden van de song wonderwel ingepast kon worden, maakte hij daar geen probleem van.

Tara Browne

De door Lennon geschreven tekst is eigenlijk een opsomming van gebeurtenissen van 17 januari 1967 zoals ze in de Daily Mirror werden beschreven. Zo waren er de regels "He blew his mind out in a car/ He didn’t notice that the lights had changed”, waarin John verwijst naar het dodelijke ongeval van Tara Browne, de rijke erfgenaam van het Guinnessfortuin. De man reed met zijn Lotus Elan in op een vrachtwagen in het Londense South Kensington nadat hij het rode licht had genegeerd. Het bericht was Lennon opgevallen omdat Browne een vriend van de Beatles was, maar ook van de Rolling Stones. Keith Richards noemde een van zijn kinderen naar de verongelukte miljonair.

4000 gaten

Op de volgende bladzijde van de krant stond een absurde statistiek die John graag overnam: in Blackburne Lancashire zouden zowat 4000 gaten in de openbare weg geweest zijn wat neerkwam op 1/26ste gat per inwoner van het district. Bij extrapolatie zou dit 300 000 gaten in Londen geweest zijn en 2 miljoen in geheel Groot-Brittannië.

"Now they know how many holes it takes to fill the Albert Hall”, zong hij vervolgens. Albert Hall is het bekendste gebouw in South Kensington en daarmee maakte Lennon meteen de link met de overleden Browne.

De brug

Het middenstuk kwam dus van de hand van Paul McCartney. Toen de song werd opgenomen was dat zonder middenstuk en werd er een stilte ingelast. Assistent en tourmanager Mal Evans moest dan 24 maten aftellen -dat zou ongeveer de lengte van 'de brug’ worden- waarna een wekker het einde van het tussenstuk moest aangeven. Dit in afwachting dat iemand een geschikt tussenmelodie zou vinden. Deze wekker zou uiteindelijk op de finale opname blijven staan en als je goed luistert kan je nog eventjes een tellende Evans horen.

Verbod

De versregel "I’d love to turn you on" die door Paul werd aangedragen en verwees naar drugsgoeroe Timothy Leary’s uitspraak "Turn on, turn in, drop out". Het baart geen verwondering dat deze zin dan ook werd beschouwd als een verwijzing naar verdovende middelen, waardoor het nummer door de BBC in de ban werd gedaan. Ook van de versregels "found my way upstairs and had a smoke / somebody spoke and I went into a dream” werd verondersteld dat ze refereerden aan druggebruik. Het verbod werd pas op 13 maart 1972 opgeheven, waarna de song vrijelijk op de Britse officiële omroep kon worden gespeeld.

Het orkest en het slotakkoord

Hét kunststuk van 'A Day in the Life’ is natuurlijk de participatie van een 41-koppig orkest dat in vol ornaat de studio kwam binnengestapt alsof het een galaconcert moest spelen. Hun opdracht was vrij simpel: elke muzikant moest binnen een afgezette tijdsspanne van de laagste naar de hoogste noot toespelen. Er was één voorwaarde aan verbonden: de muzikanten mochten niet letten op wat de collega’s naast hem speelden, wat hoogst ongewoon was in een symfonisch orkest. Het beoogde resultaat, een chaos -Lennon noemde het 'Het einde van de wereld’-, werd probleemloos bereikt.

Opdat de opname niet te ernstig zou verlopen werden er rode neuzen aan de orkestleden uitgedeeld en vrienden uitgenodigd om een ontspannen sfeer te creëren. Het had voordien zijn nut al bewezen bij de opname van 'Yellow Submarine’, dus echt veel risico namen de Beatles niet. Onder hen: Mick Jagger, Marianne Faithfull, Keith Richards, Brian Jones, Donovan, Pattie Boyd, en Michael Nesmith van de Monkees.

Voor de dreigende, onheilspellende muziek waarmee het nummer afgesloten wordt, hadden ze zich laten inspireren door de muziek van Richard Wagner uit 'Das Rheingold’ wanneer de goden het walhalla binnenstappen.

Daar waar het orkest bijzonder sceptisch stond tegenover de opdracht die ze moesten uitvoeren, waren ze aan het einde van de opname zo enthousiast dat ze applaudisseerden toen ze het resultaat beluisterden. Voor het finale pianoakkoord werden drie piano’s gebruikt waarop Paul, John, Ringo, en Mal Evans simultaan het slotakkoord aansloegen terwijl producer George Martin het E-akkoord op het harmonium speelde. Om alles precies te hebben hadden ze wel negen pogingen nodig.

Na het uitsterven van dat slotakkoord zou een toon staan waarvan honden gek worden, maar om dat te kunnen verifiëren moet je nog een oorspronkelijke LP van de groep in je bezit hebben en over een fijn gehoor beschikken.

Op een holletje

Uiteindelijk werd het lied in slechts 34 uur ingeblikt, wat op zich een hele prestatie is gezien de complexiteit van het nummer en de inbreng van een groot orkest, de speciale effecten en dergelijke meer.

Enkele weetjes

• De eerste buitenstaander die de song hoorde was David Crosby van de legendarische groep Crosby, Stills & Nash. Hij was toevallig in Abbey Road en omschreef het gevoel dat hem overmande bij het beluisteren van de Beatlemuziek als "Het voelde alsof mijn hersenen op de studiovloer lagen”.
• Volgens het toonaangevende Amerikaanse muziekblad 'Rolling Stone’ is 'A Day in the Life’ het beste Beatlenummer en het rangschikte het op de 28ste plaats van de lijst ‚beste nummers aller tijden’.
• De door John handgeschreven tekst werd verscheidene keren geveild maar in 2010 werd hij in New York bij Sotheby’s voor de som van 1.200.000 dollars verkocht aan een anonieme Amerikaanse bieder.

Andere versies

• Barry Gibb (1978) voor de film 'Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band’ (eerste versie, 1993)
• Sting (2009)
• Neil Young, samen met Paul MCCartney (2009)