Mannen achter de macht: de CFR

De Counsil on Foreign Relations is de denktank die al bijna een eeuw de nationale en internationale politiek van de Verenigde Staten bepaalt. Met de CFR consolideerden de machtigste mensen in Amerika hun invloed op financieel, politiek, industrieel en cultureel vlak in één centrale organisatie. De organisatie wordt door mensen die haar hebben onderzocht terecht de echte regering van de V.S. genoemd. Samen met haar Britse tegenhanger, de Royal Institute for International Affairs, vormden ze een de facto wereldregering.

Oeps... betrapt

In haar inleiding op deze speech in de kantoren van de CFR geeft Hillary Clinton, op dat moment Secretary of State (de minister-president zeg maar) onomwonden toe: "...het is goed om juist hier een buitenpost van de Raad te hebben, in dezelfde straat van de 'State Department'. We krijgen veel advies van de Raad dus dit betekent dat ik niet zo ver moet gaan om me te laten zeggen wat we zouden moeten doen of hoe we over de toekomst moeten denken..." Met "we" refereert ze uiteraard naar alle collega-politici die op de loonlijst staan van de CFR, of die uit eigen overtuiging enthousiast lid zijn van de schaduwregering. Dat het daarbij niet altijd over mannen hoeft te gaan bewijst Hillary hier voor de ogen van de wereld. Andere bekende vrouwen, gelieerd aan de CFR of RIIA zijn bijvoorbeeld Madeleine Albright, Condoleeza Rice of de regerende koninginnen van het huis Oranje-Nassau.

De ouders van de CFR

Wie op zoek gaat naar de oorsprong van de CFR komt uit bij enkele obscure maar invloedrijke vriendenkringen. In Engeland was de Fabian Society een groep van gelijkgezinde elitairen, die vonden dat het Britse rijk het recht en zelfs de morele plicht had om als superieure beschaving de wereld te leiden en de hele bevolking in een systeem van collectivisme te controleren. Een hedendaags lid van de nog steeds bestaande Fabian Society is Tony Blair.

Een student die onder hun invloed stond zou later wereldfaam verwerven. Bij zijn dood liet Cecil Rhodes een reusachtig fortuin na. In de Angelsaksische wereld is de Rhodes Scholarship, dat met zijn geld werd opgezet, genoegzaam bekend. Maar Rhodes bepaalde in zijn testament dat 80 % van zijn rijkdom moest gebruikt worden ter promotie en uitbreiding van de Britse wereldhegemonie. Tot aan zijn dood zag Rhodes zichzelf als leider, terwijl hij al innig samenwerkte met Lord Milner, Arthur Balfour, Lord Rotschild e.a. Nog voor het eind van de 19e eeuw waren de Round Table Groups aan beide zijden van de Atlantische Oceaan opgezet en al snel begonnen ze hun netwerk en invloed uit te breiden. In de V.S. kwamen ze al gauw in contact met Paul en Felix Warburg, J.P. Morgan en de Rockefellers. Een belangrijke link in de politieke wereld was Edward House, die niet alleen instond voor Wilsons verkiezing tot president, maar hem ook adviseerde over de oprichting van de Federal Reserve, hem het Sociaal Zekerheidsstelsel probeerde te verkopen en als diplomaat ondertussen de contacten met Engeland en Frankrijk onderhield. Toen in 1915 Frankrijk en Engeland op het punt stonden de Eerste Wereldoorlog te verliezen, was het House die een actieve deelname van Amerika promootte. Omdat de Amerikaanse bevolking absoluut tegen deelname gekant was, ensceneerden de CFR-leden met hun Engelse collega's de aanval op de Lusitania. Het was niet de eerste, en zeker niet de laatste keer dat deze methode het perfecte excuus zou blijken om de winstgevende business "oorlog" in te stappen. J.P. Morgan had trouwens een direct financieel belang bij het overleven van Frankrijk en Engeland, omdat hij voor 1915 reeds meer dan 1,5 miljard dollar aan Engeland had geleend (wat vandaag ongeveer een 500 miljard euro zou zijn). Veel leden van de Round Tables en Fabian Society namen functies in bij de Amerikaanse en Britse inlichtingendiensten. Het waren diezelfde mensen die mee aan de onderhandelingstafel zaten bij de vredesbesprekinigen van Versailles. Het was tijdens die besprekingen dat de CFR en RIIA publiekelijk boven het doopvont werden gehouden als officieel erkende organisaties.

De kinderen van de CFR

Een eerste poging van de CFR-RIIA om een erkende wereldregering te vormen, was de Volkenbond. Helaas was het Amerikaans congres op dat punt in de geschiedenis nog niet bereid om haar souvereine macht op te geven. Met het ontbreken van Amerika als belangrijkste partner waren de fundamenten voor een mondiale politiemacht nog zeer wankel. Op haar hoogtepunt telde de Volkenbond 58 leden, maar overeenstemming over een internationale vredesmacht werd nooit bereikt. Daardoor heeft de Vokenbond nooit haar resoluties kunnen afdwingen.

Er was blijkbaar een nog grotere crisis nodig om landen er toe aan zetten hun onafhankelijkheid op te geven. Die crisis volgde al snel: de Tweede Wereldoorlog vond haar wortels in de maatregelen die na "de Grote Oorlog" werden getroffen. WOII was meer nog dan de eerste een wereldwijd conflict en heeft in heel de geschiedenis haar gelijke niet gekend op vlak van menselijk leed. Nog voor het einde van de oorlog werd de aanzet gegeven tot de eerste wereldregering: de Verenigde Naties.

• In 1944 werd met de Bretton-Woods akkoorden reeds het IMF opgericht. Deze Wereldbank is de financiële poot van de VN.
• Het eerste effectief inzetbare "wereldleger" kwam er met de NATO (en zou al in 1950 ingezet worden in Korea, waar ook Belgische en Nederlandse soldaten sneuvelden).
• De Wereld Gezondheids Organisatie is het medisch filiaal van de VN (en promoot of keurt werldwijd bepaalde geneesmiddelen).
• Met de UNESCO heeft de VN ook wetgevende kracht gekregen inzake onderwijs. Met lidmaatschap van de VN verklaren de landen zich akkoord basisonderwijs verplicht te stellen en hun onderwijsprogramma's te coördineren.

Aan de voordelen van de opgelegde "wereldvrede" zaten dus wel wat prijzen vast, prijzen waar we nu pas de kost van beginnen in te zien.

Het world wide web

Het is onmogelijk om in het bestek van een enkel artikel de machinaties van de CFR en haar consorten uit de doeken te doen. Het programma van de CFR beslaat immers alle aspecten van de samenleving, net zoals een communistische regering elk aspect van individueel leven opeist. Het collectivisme dat de CFR propageert, of je het nu communisme, socialisme, fascisme of nazisme noemt streeft uiteindelijk maar één doel na: de totale controle over ieder individu. Het feit dat politici over de hele wereld vanaf het eind van de twintigste eeuw openlijk zijn beginnen spreken over de Nieuwe Wereldorde, is alarmerend. Het wil zeggen dat hun programma zo goed als volledig vervuld is. Iedereen mag nu weten wat hun doel is, omdat er niets meer kan tegen gedaan worden (vanuit hun standpunt). De tentakels van onder andere CFR reiken van financieën over politiek en wetenschap tot cultuur, onderwijs en voedselproductie. Voorbeelden zijn legio.

Nu meer en meer landen hun samenlevingsmodellen op elkaar afstellen, hebben ze er geen economisch belang meer bij om op grote schaal oorlog te voeren. Landen waarmee de "rijke" wereld nog oorlog voert zijn landen die niet de middelen hebben om tegen de grote machtsblokken op te staan (Irak, Afghanistan...) maar wel over minerale rijkdommen beschikken. In de reeds "geconsolideerde" landen, moesten nieuwe dreigingen gecultiveerd worden. Terrorisme en klimaatverandering werden de wapens bij uitstek waarmee mensen van hun vrijheid en rechten beroofd worden. De Homeland Security Act maakte van de V.S. een pure politiestaat en treedt de grondwet op alle vlakken met de voeten. In Europa worden zo goed als alle beslissingen genomen door het clubje van de Europese Commissie en het enige dat de lidstaten mogen doen is hun wetten ratificeren...

De droom van elke dictator is wereldheerschappij. Wie in de nieuwe wereldorde die dictator is, is nog steeds niet zichtbaar. Maar na jaren in de schaduw van de geschiedenis geopereerd te hebben, werpen groepen zoals de CFR nu hun schaduw over de wereld.