Vliegende stenen: Nan Madol

Nan Madol is een oude, mysterieuze stad op het eiland Pohnpei, een deel van Micronesië. De stad is opgebouwd uit staven basalt, die elk duizenden kilo's wegen. Geen enkele wetenschapper heeft tot nu toe kunnen verklaren hoe de zes- of achthoekige staven van gelijke lengte ter plaatse zijn gebracht en opgestapeld. De lokale bevolking heeft echter een heel eenvoudige verklaring; de stenen zijn er heen gevlogen.

De plaats van de tussenruimtes

De naam Nan Madol is de bekendste onder dewelke de stad bij buitenlanders gekend is, maar de site van bijna honderd kunstmatige eilandjes is een deel van Temuen. De stad heeft een "verondersteld hoofdgebouw" met daarrond nog een tachtigtal kleinere gebouwen die allemaal op basalten funderingen en terrassen rusten. Op basis van voorlopige berekeningen werd het aantal staven dat voor de bouw gebruikt werd heel voorzichtig op 4 miljoen geschat. De staven basalt wegen allemaal enkele tonnen. De academische geschiedkundigen situeren de bouw van de stad rond 1250 n.Chr. Met die bewering houden ze om te beginnen geen rekening met het feit dat de stad onder water gewoon verder loopt, tot op grote diepte. De plaats van de tussenruimtes is de vertaling van Nan Madol en diezelfde academische 'geleerden' zeggen dat dat slaat op de eilandjes 'tussen de kanalen'. Ook die theorie is op zeer wankele fundamenten gebouwd en ze werpen er, zoals gewoonlijk, de hele geschiedsvertelling van de bevolking mee overboord. Als we de legendes van de Polynesiërs onderzoeken krijgt die naam een heel andere en duidelijkere betekenis.

Vliegende stenen

Eén van de oudste gebeden van de Maori is een gebed van, of tot Pourangahua:
Ik kom en een onbekende aarde ligt aan mijn voeten;
Ik kom en een nieuwe hemel draait boven me;
Ik kom op deze nieuwe wereld die een vredige rustplaats voor me is.
Geest van de planeten, de vreemdeling biedt u in alle nederigheid zijn hart aan als voeding.
Hoe je dit ook wil interpreteren, de Polynesiërs wisten duidelijk van het bestaan van meerdere planeten.
Uit een andere legende:
"De mooie dame antwoordde: Ik hou van deze wereld, ze is niet koud en leeg zoals de onmetelijke ruimte daarboven."
Over de god Pourangahua zelf vertellen de Polynesische bewoners nog dat hij van Hawaiki komt, wat 'van de Melkweg' betekent. Wanneer je de tekening van de Polynesische 'god' op zij rug draait, herken je misschien 'een god' van de Maya's. Voor de wetenschappers van de 19e eeuw waren deze goden en verhalen pure fantasie, of projecties van de geest om de wens uit te drukken te kunnen vliegen. Maar de wetenschap heeft ons in staat gesteld om in 1969 zelf op de maan rond te wandelen. Uiteraard is ook dit een projectie van onze geest om te willen reizen in de ruimte! Als je het niet wil, zal het nooit gebeuren. Maar beweren dat wij de enige beschaving zijn die dit ooit gekund heeft en zal kunnen is pure arrogantie. De Polynesiërs zijn klaar en duidelijk over de bouw van Nan Madol: de bouwers deden de stenen vliegen, zonder dat hun voorouders daarbij moesten helpen.

Geluidslevitatie en anti-zwaartekracht

De fysische effecten van geluid worden overal ter wereld onderzocht in de wetenschap. Steeds meer laboratoria (en particulieren) slagen er in voorwerpen op te tillen met geluid. Een voorbeeld daarvan (er zijn er tientallen) is het Zwitserse Federaal Instituut voor Technologie, ETH. Dat sites als Nan Madol, Stonehenge of de piramides van Gizeh werden gebouwd met behulp van geluidslevitatie is een veelgehoorde theorie van "fantasten, randdebielen en wannabe-wetenschappers". Die fantasten krijgen echter stilaan meer bijval, ook uit wetenschappelijke hoek. Maar eigenlijk weet iedereen intuïtief al dat geluid wel degelijk fysische eigenschappen heeft, daar hoef je niet voor gestudeerd te hebben. Wie heeft er tegenwoordig niet eens een wagen met een zware geluidsinstallatie "voelen" langsrijden? De wereld is vol verhalen over de effecten van geluid. Hoe werden de muren van Jericho omver geblazen? Ook rond Stonehenge gaan in oude Keltische verhalen geruchten over vliegende stenen rond. Het is eigenlijk jammer dat de wetenschap gedurende eeuwen neerbuigend heeft neergekeken op die verhalen in plaats van ze te onderzoeken.
Wie weet welk beschavingspeil we al hadden kunnen bereiken moest die arrogantie ons niet altijd in de weg staan.