Anne Hutchinson, een gemuilkorfde puriteinse

Anne Marbury Hutchinson was een vrouw die deel uitmaakte van de puriteinse gemeenschap de Massachusetts Bay Colony (17de eeuw) maar verbannen werd vanwege haar kritiek op de geldende regels en wetten in de kolonie.

Typering

Anne Hutchinson was een dynamische vrouw die discussies niet uit de weg ging. Zij had kritiek op de Bijbel en de puriteinse wetten. Ten gevolge van haar kritische instelling die als ongepast werd beschouwd voor een vrouw werd ze uit de kolonie verbannen. Ze vertegenwoordigt alle vrouwen die in de geschiedenis geleden hebben van sociale uitsluiting omdat ze opkwamen voor hun mening die beschouwd werd als bedreigend en vooral als die verband hield met het geloof.

Het puritanisme

Hutchinson werd in 1591 in Engeland geboren als dochter van de predikant Francis Marbury en zijn vrouw Bridget Dryden. Ze trouwde met William Hutchinson, een handelaar die later rechter werd in de Massachusetts Bay Colony. De Hutchinsons beleden de leer van het puritanisme, een religieuze ideologie die voortkwam uit het Engelse protestantisme dat Gods opperste gezag aanvaardde over alle menselijke activiteiten zoals beschreven in de Bijbel. Ze waren vooral geïnteresseerd in dominee John Cotton, een puriteinse leidsman van het eerste uur, die de Anglikaanse kerk en zijn leer wilde hervormen. In 1634 emigreerden de Hutchinsons naar Amerika om aan de belastingen te ontsnappen die het Engelse koningshuis hen oplegde.

De kolonie

De Massachusetts Bay Colony was een Engelse nederzetting die vooral uit puriteinen bestond. Ze werd in 1629 gesticht dicht bij de huidige steden Salem en Boston. In haar huis in de kolonie begon Hutchinson met bijbelklassen. Aanvankelijk werden ze enkel door vrouwen bijgewoond die over de de letterlijke betekenis van de Bijbel discussieerden. Geleidelijk aan kwamen ook andere thema’s aan bod zoals kritiek op het prediken vanop de kansel alsof God enkel kon aangesproken worden langs de geestelijkheid om en niet door een persoonlijke relatie buiten de kerk. Ze bekritiseerden ook het bestaande sociaal en politiek systeem van het puritanisme en de kolonie, inclusief de stelling dat volgens Gods wetten de vrouw minderwaardig was. De puriteinen beschouwden deze discussies als ketterij en meer in het bijzonder omdat ze door vrouwen gevoerd werden. In een samenleving waarin alle communicatie met God via de geestelijkheid gevoerd werd, werd het in vraag stellen van deze hiërarchie als een directe aanval bestempeld.

Proces wegens ketterij

Het bestaan van deze groepen verspreidde zich als een lopend vuurtje en elke sessie werd nu bijgewoond door tachtig personen, zowel mannen als vrouwen. Door deze populaire discussiegroepen kreeg Hutchinson in de kolonie vele vrienden maar ook vijanden. John Winthrop, die in 1637 gouverneur van de kolonie was geworden, sleepte haar voor de rechter vanwege haar ketterse ideeën en acties. Ze werd in maart van datzelfde jaar schuldig bevonden aan blasfemie en uit de Massachusetts Bay Colony verbannen.

Vlucht

Hutchinson, haar gezin en vele Antinomianen - aanhangers van een geloof dat vond dat men niet verplicht was de regels en voorschriften van geestelijken te volgen - verhuisden naar Rhode Island en later naar Long Island. In 1643 brak er een oorlog uit tussen de autochtone Amerikaanse bewoners en Nederlandse kolonisten waarbij Hutchinson en al haar kinderen op één na gedood werden.

Rehabilitatie

In 1987, driehonderdvijftig jaar na haar verbanning, werd haar officieel genade verleend door Michael Dukakis, gouverneur van Massachusetts. Verschillende van haar genetische afstammelingen werden beroemde politieke figuren waaronder drie Amerikaanse presidenten: Franklin D. Roosevelt, George H. W. Bush, and George W. Bush.

Anne Hutchinson in het kunstwerk Dinner Party van Judith Chicago

Voor de schikking op Anne Hutchinsons plaats heeft Judith Chicago inspiratie gehaald bij 18de-eeuwse door vrouwen ontworpen rouwprenten. Op deze prenten worden naaiwerk- en aquareltechnieken gecombineerd om het verdriet om een overleden belangrijke openbare figuur, een familielid of een goede vriend weer te geven. Zulke prenten waren honderd haar na Hutchinsons dood heel populair en piekten bij de dood van George Washington in 1799. De iconografie gaf treurende vrouwen weer, wenende treurwilgen en Griekse urnen op verhoogde grafstenen. Deze beelden vind je op Hutchinsons bord en de tafellegger.

Tijdens haar onderzoek stelde Chicago vast dat vrouwen een betere plaats in de samenleving bekleedden in de periode voor de renaissance. De zeventiende eeuw was een dieptepunt in de geschiedenis van de vrouw. Door haar verbanning uit de samenleving werd Hutchinson voor Chicago het symbool van de verminderde macht van de vrouw. Daarom koos ze ervoor om de treurnis te laten overheersen.   

Het beeld op Hutchinsons bord stelt een soort sjaal voor die door treurende vrouwen werd gedragen alsook een rouwkleed. Zowel het bord als de tafellegger zijn in aardtonen beschilderd en dit in overeenstemming met de sombere stemming. De legger werd vervaardigd met dezelfde technieken en in dezelfde materialen als op de traditionele rouwprenten te zien was, zoals borduurwerk en zijden stoffen.
   
De rouwende vrouw, een klassieke figuur op rouwprenten en Griekse urnen, staat links van Hutchinsons naam. Het geborduurde beeld van de treurwilg wiens takken over het bord hangen suggereert het graf; de wortels van de treurwilg absorberen het water zodat de grond van het graf droog blijft en de lijken beschermd worden. Het beeld op de legger is geborduurd met een steek naar beneden toe om in overeenstemming te zijn met de droefheid van de klagende vrouw en de treurwilg.

In de scène op de achterzijde van de legger staan twee vrouwen afgebeeld die voor een urn knielen, nog een klassiek beeld op rouwprenten. Historisch gezien werd de urn niet alleen beschouwd als een voorwerp om de resten van de overledene in te bewaren, maar ook als een bewaarder van de vrouwelijke geest; het is een symbool van de godin van de dood en een plaats waar heksen hun rituelen uitvoeren.