Britse kindmigranten

Van 1900 tot ongeveer 1970 zijn er ongeveer 150.000 kinderen naar Australië gemigreerd en hebben hier onder erbarmelijk omstandigheden een deel van hun leven moeten doorbrengen. De kinderen moesten hard werken. Deze kindmigranten waren tussen de 5 en 13 jaar toen ze naar Australië moesten. Ze moesten niet van hun ouders, maar van de regering van Engeland.

Britse kindmigranten naar Australië

Margaret Humphreys kwam erachter dat er in het verleden kinderen naar Australië werden gestuurd. Hoe verder haar onderzoek vorderde, hoe afschuwelijker de verhalen van de inmiddels volwassen geworden kindmigranten werden. Destijds zijn er vele kinderen naar Australië gestuurd terwijl ze gewoon liefhebbende ouders hadden. Deze kinderen werden bij hun ouders weggehaald of deze ouders waren niet in staat om voor hun kind te zorgen, maar wilden wel dat hun kind goed terecht kwam. Desondanks werden deze kinderen om bepaalde absurde redenen toch naar Australië gestuurd.

Geldkwesties en racisme

De regering had twee onmenselijke redenen om deze kinderen weg te sturen naar Australië. Volgens de regering van Engeland zouden de wezen in Engeland alleen maar geld kosten. Hierbij zitten dus ook de kinderen die afgestaan zijn door hun ouders, omdat die een betere toekomst voor hun kind wilden. Het was voor de regering dus een geldkwestie. De tweede reden was buitengewoon racistisch. Engeland zorgde voor meer blanken in Australië om de getinte mensen weg te werken. Bovendien konden deze kinderen als arbeiders werken.

Margaret's zoektocht

Margaret Humphreys kwam achter dit hele kindmigrant gebeuren door een cliënt van haar, die een broer had in Australië. Dit was dus ook zo’n kindmigrant die bij zijn ouders was weggehaald en hij had zijn zus sinds kort leren kennen. Tijdens een sessie met Margaret (die sociaal werker was) kwam the Australia house om informatie in te winnen over deze kindmigranten. Margaret had verwacht dat de mensen in the Australia house het zouden ontkennen, maar een man zei dat ze hier geen informatie over de kindmigranten hadden en dat ze maar bij haar eigen regering moest vragen. Zij waren immers degenen die deze kinderen naar Australië hadden gestuurd.

Margaret liet het hier niet bij en ging op onderzoek uit in Australië zelf. Hier kwam ze tijdens een reünie van de broer van haar cliënt, vele andere kindmigranten, die inmiddels volwassen waren, tegen. Velen van deze mensen hebben Margaret gevraagd om hun ouders te zoeken. Margaret had immers al een vrouw geholpen. Deze vrouw werd verteld dat haar moeder dood was, maar heeft inmiddels weer haar moeder dankzij Margaret leren kennen. Dit bracht hoop bij de volwassen kindmigranten. Honderden mensen vroegen Margaret om hulp en Margaret hielp ze hun familie terug te vinden. Bijna alle kindmigranten dachten dat hun ouders dood waren. Toen ze naar Australië moesten werd dit hun verteld.

Tijdens haar zoektocht kwam Margaret erachter dat niet alleen de familie ontnomen was van deze kindmigranten, maar ook hun identiteit. De meeste kindmigranten hadden een hele andere naam gekregen toen ze naar Australië gingen en dit verzwaarde de zoektocht naar de ouders van de kindmigranten. Ook hoorde Margaret de meest afschuwelijke verhalen van de volwassen kindmigranten aan. De kindmigranten werden niet goed verzorgd in de weeshuizen in Australië.

Een harde wereld

De kindmigranten werden in de Australische weeshuizen mishandeld en misbruikt. Ze moesten keihard werken en hun eigen voedsel verbouwen. Ze kregen maar één paar kleren, maar kregen geen schoenen. Ondanks dat deze kinderen zo weinig kregen en alles zelf moesten doen, vonden ze weeshuizen wel dat de kindmigranten hun wat verschuldigd waren. Zo hebben vele volwassene kindmigranten later ook nog geld afgestaan aan de weeshuizen waar ze gezeten hadden.

Excuses

Rond de 150.000 kinderen hebben hun kinderjaren in verschrikkelijke omstandigheden moeten doorbrengen, terwijl ze thuis gewoon liefhebbende ouders hadden. De Engelse regering heeft deze kinderen naar Australië gestuurd, omdat dit voordelig voor Engeland was en racistische redenen en toch wilde de Engelse regering toen Margaret erom vroeg het niet bekennen. Pas in 2010 heeft de Britse premier zijn excuses aangeboden aan de kindmigranten.