De droom van Arne Quinze: Steden als openluchtmusea

''Het klinkt als een idealistische droom maar ik streef naar de realisatie ervan. Ik wil van steden openluchtmusea maken,' dit zegt de Belgische kunstenaar Arne Quinze. Zijn enorme objecten in oranjerood sieren wereldwijd vaak kleurloze stadsdelen. Een overzicht van zijn werk toont een expositie in de Venetiaanse Gaanderijen van Oostende (9 juni tot en met 12 november 2012). Zijn eerste binnenhuiswerk is de Secret Garden in de Kunsthal te Rotterdam (9 juni-2 september 2012). De vraag is: waarom wijden twee belangrijke exposanten zoveel aandacht aan deze kunstenaar? Vast staat, dat zijn creaties bewondering wekken en uitnodigen tot actie.

Bikiniproject Berlijn

Neem nu zijn Bikini-project in Berlijn. Een pad tussen verwrongen platen staal leidt mensen binnen op een site van groene zones, die niet meteen opvallen. Mensen worden zo uitgenodigd om die groene zones actief op te zoeken. Zo komen allerlei mensen als vanzelf met elkaar in contact. Ook nodigt het project uit om te flaneren.

Louisville

Mooi is ook het project van een oude spoorbaan in Louisville tussen de twee Amerikaanse staten Indiana en Kentucky. Bij het verdwijnen van de spoorwegactiviteiten verloederde deze baan tot een vervallen stuk erfgoed. Quinze herstelde deze baan in ere door een langgerekte kunstinstallatie door de metalen frames te weven. Daaronder kwam een wandelpad om de gemeenschappen van beide staten met elkaar te verbinden.

Rock Strangers Oostende

Toch roept zijn werk ook vragen op. Dat geldt vooral voor het kunstwerk ‘Rock Strangers’. Wanstaltige gedrochten in oranjerode kleur met een diameter van honderd meter. Velen vragen zich af of dit nu kunst is. Rock Strangers duiken op waar je ze het minst verwacht. In Oostende lijken ze zo aangespoeld uit zee. Mensen voelen zich tot deze ‘Rock Strangers’ aangetrokken vanuit nieuwsgierigheid. Hoe komen ze daar? Maar ook: wat gebeurt er wanneer vreemde elementen in mijn omgeving, mijn stad opduiken?

Ede

In Ede won Quinze de wedstrijd om langs de ringweg een kunstparcours aan te leggen. Door de lengte de huidige laan, de Groene Snaar van Ede, zagen velen haar als een racebaan. Arne Quinze stelde voor om de weg terug op te delen en op de belangrijke assen van de weg breuklijnen te maken. Op die assen wordt steeds een beeldengroep geplaatst in een landschappelijke enscenering. Op deze breuklijnen moeten opnieuw echte, herkenbare pleinen ontstaan. Gewassen en bloemen zullen daarin een belangrijke rol spelen. Door ze door elkaar te laten groeien ontstaat er een verband met de beelden.

Confrontatie

Wellicht ligt het antwoord op de vraag omtrent zijn populariteit in zijn visie: ‘Steden als openluchtmusea. Het klinkt als een idealistische droom, maar ik streef naar de realisatie van mijn droom. Elke dag de confrontatie aangaan met het publiek, dat omringd wordt door kunst. Kunst heeft een positieve invloed op mensen en hun persoonlijke ontwikkeling. Het opent hun blik en maakt het toleranter voor verschillen in de samenleving.’

My secret garden

Het werk van Quinze bestaat vaak uit verschillende houtsoorten in fluoriserende kleuren met vooral veel roodoranje. Voor zijn project The Secret Garden voegde hij daaraan toe licht- en geluidscomposities van het duo Danny Mommers en Els Pynnoo.
The Secret Garden is een plaats om ons veilig te voelen en waar we de controle hebben over wie en wat we toelaten in onze afgebakende zone. Een ander deel is de tempel. In deze ruimte staat een altaar met daarboven drie afgebrande spiegels. De plek heeft iets meditatiefs. Hier kan je nadenken over jezelf en jouw relatie met anderen.

Chaos

Quinze: ‘Er is niets in het leven zo duidelijk als chaos. Misschien is het zelfs wel beter om te zeggen, dat chaos bestaat als een vorm van structuur. Chaos reddeloos verbonden met het leven.
In het leven draait het om ritme. Iets zonder starre structuur is deel van de organische orde van het leven. En toch zijn er biologen die zich vastpinnen op een speciaal element en daar hun carrière aan wijden. Eigenlijk doe ik dat min of meer hetzelfde met mijn discipline. Mijn doel is om steeds te zoeken naar de essentie van mijn geheime tuin en daarmee de essentie van mijzelf.
Ik kan eindeloos blijven werken aan mijn geheime tuin. Ik wil net verder onderzoeken, meer in detail treden. Ik wil er meer elementen aan toevoegen. Dat bedreigt mijn hoedanigheid niet, want daarvoor is mijn werk veel te dynamisch. Het komt van binnenuit. Ik kan niet eens kleiner wordende cirkels werken, want daarvoor neem ik de wereld om mij heen te veel in mij op. Ik ben veel te nieuwsgierig naar mijzelf en naar anderen. I leer er steeds iets nieuws bij. Zoals Plato sprak: ‘Hoe meer je leert, des te minder weet je.’