Kerkmuziek in de eerste eeuwen

In het tweede deel van de Bijbel, het Nieuwe Testament, staan erg weinig verwijzingen naar muziek. In de samenkomsten werden in de diensten de meeste dingen overgenomen uit de Joodse liturgie en bleef men ook lange tijd de tradities uit de synagoge overnemen. Men zag hun geloof ook als vervolg of voltooiing van het Joodse geloof. Voorzangers, die opgeleid waren om de zang in de synagoge te leiden, bleven dit ook doen als ze christen geworden waren.

Van synagoge naar kerk

De eerste christenen, spraken Aramees, net als hun Joodse volksgenoten. Ook gebruikten ze hetzelfde "kerkelijk jaar'. Kerk en synagoge hebben nog veel dingen gemeenschappelijk: het ritueel waterbad en de doop, schriftlezing, onderwijs, zingen en gebed. Over deze onderwerpen is veel geschreven en dat is dus goed na te gaan. Maar over muziek in de synagogen en de kerk in de eerste eeuw is maar weinig geschreven. Toch vinden we enkele kleine gedeeltes in de Bijbel, waarin de christenen aangemoedigd werden om te zingen: ... wordt vervuld met de Geest, en spreekt onder elkaar in psalmen, lofgezangen en geestelijke liederen en zingt en jubelt de Here van harte...(Efeze 5 vers 18-19) Toen Paulus dit schreef bestonden de berijmde psalmen, die men nu in de kerken zingt nog niet.

In het boek Openbaringen staan enkele woorden, die ook voorkomen in oude Joodse liederen: ..Hallelujah!, Want de Here, onze God, de Almachtige, heeft het koningschap aanvaard,...Volgens de Joodse traditie van het psalmgezang wijst de uitroep Halleluja op een refrein. De woorden van andere vroeg-christelijke gezangen worden door Paulus en Petrus in hun brieven aangehaald. ( 1Petrus ! vers 3-5 en 1Timotheus 3 vers 16)

De eerste christelijke muziek

In de eerste eeuwen van het christendom werd muziek, zang en dans al snel geassocieerd met losbandigheid en zedeloosheid. En omdat de kerk zich daarvan wilde distantiëren werd en muziekinstrumenten, maar ook dansen niet toegestaan in de diensten.
In de vijfde eeuw na Christus breidde de kerkelijke macht zich enorm uit en rond het jaar 580 was Gregorius de Grote paus. Hij was een intelligent man en had grote kwaliteiten als leider. Tijdens zijn leiderschap herstelde hij het Romeinse gezag, zowel het burgerlijke als het kerkelijke. Ook schreef hij boeken over het geloof en de leer, want er was grote behoefte aan duidelijk regels over het geloof. Zijn doel was ook bet versterken van het gezag van Rome en hij stelde , dat de verschillende Latijnse liturgieën opgenomen zouden worden in die van Rome: de Keltische, Ambrosiaanse en de Gallicaanse.

In deze tijd werd de muziek nog niet opgeschreven, maar rond de tiende eeuw, toen men begon met het noteren van de kerkmuziek, was er vrijwel een vrijwel universele manier van de liturgie en ook van de liederen, die gezongen werden. Tot in de kleinste details stond het kerkelijk jaar vast met de bijbehorende liederen en de structuur van de diensten.
De grote verzameling van liederen en christelijke muziek is dan ook naar hem vernoemd: Gregoriaanse liederen.

Conclusie

In de Bijbel wordt weinig over muziek in de samenkomsten geschreven. Er wordt al helemaal niets geschreven over welke liederen wel en wanneer gezongen moeten worden. Hierin zijn geen regels. Door ingrijpen van mensen en door tradities zijn er stijlen en vormen ontstaan, die er vandaag de dag nog zijn.