Inuit - De Oorspronkelijke Bewoners van het Noorden

Meestal staan ze bekend als Eskimo, maar zelf noemen ze zich Inuit, de oorspronkelijke bewoners uit het noorden van Amerika. De Inuit hebben een enorme overgang meegemaakt in een relatief korte periode van een leven als nomaden, die volledig onafhankelijk waren naar een vaak afhankelijk bestaan in moderne nederzettingen.

Inuit of Eskimo?

De Inuit, vroeger ook wel bekend als Eskimo, zijn de oorspronkelijke bewoners uit het Noorden van Amerika. De naam Eskimo is voor de Inuit een belediging, zelf noemen ze zich Inuit, wat mensen betekent in hun eigen taal, het Inuktitut. Het woord Eskimo werd door de Europeanen overgenomen van de Algonquin-Indianen en betekent 'rauw vleeseters'. De Inuit zijn te vinden in Alaska, het noorden van Canada en dan met name Nunavut, de Western Territories, Labrador en Quebec en in Groenland.

Leven in het Noorden

Waarschijnlijk zijn er weinig volkeren waarvan de cultuur zo samenhangt met het gebied waar ze leven. Het leven in het uiterste noorden speelt zich af in extreme omstandigheden en de Inuit hebben hun cultuur hieraan aangepast. De Inuit zijn vrijwel volledig afhankelijk van de jacht en visvangst, omdat het land zo arm is aan andere natuurlijke producten. De dieren leveren niet alleen voedsel, maar ook de kleding die men draagt en de tenten waarin men een deel van het jaar woont. Daarnaast leveren ze het materiaal voor gebruiksproducten. Pas in de jaren vijftig van de twintigste eeuw kwam er echt verandering in het traditionele leven van de Inuit en gaven de meesten hun traditionele nomaden-bestaan op.

Geschiedenis

Vrijwel alle wetenschappers zijn het er over eens dat de voorouders van de Inuit de Beringstraat tussen Alaska en Siberië zijn overgestoken rond 3000 BC. Dit vond plaats lang nadat andere groepen dezelfde weg hadden gevolgd en zich vervolgens dieper in de Amerika's hadden gevestigd. Rond 2300 BC zouden de meesten naar het huidige Canada zijn getrokken als het gevolg van klimaatsveranderingen en de kuddes hebben gevolgd voor de jacht. Langzaam splitsten deze eerste bewoners zich op in diverse groepen. De Inuit gingen door diverse fase, maar pas de negentiende eeuw wordt beschouwd als de 'Inuit cultuur' zoals wij die kennen. Het klimaat werd kouder in deze periode werd kouder, wat tot aanpassingen leidde waaronder een meer nomadisch bestaan. De Inuit begonnen met het bouwen van qarmaqs, een soort van hutten van huiden, steen en gras. Ook de bouw van iglo's werd in deze periode verder ontwikkeld.

Huwelijk en Sexuele Moraal

Traditioneel trouwden de Inuit zeer jong en was er meestal sprake van gearrangeerde huwelijken waarbij de ouders een partner uitzochten, met meestal het verstevigen van de familiebanden als doel. Er vond nauwelijks een ceremonie plaats. Met de komst van het Christendom veranderde er in principe weinig, behalve dat een priester zijn zege uitsprak als hij toevallig op doorreis was door het gebied, vaak maanden nadat het huwelijk was voltrokken. Ook polygamie kwam voor onder de Inuit voor, zowel polygyny (waarbij een man meerdere vrouwen heeft) als polyandrie (waarbij een vrouw meerdere mannen heeft). Het laatste was echter niet veel voorkomend. Tijdens uitgebreide jachtpartijen waren buitenechtelijke relaties geaccepteerd. Daarnaast waren er zogenaamde 'lamp extinction games', waarbij rituele partnerruil voorkwam. Deze tradities zorgden voor problemen met de komst van de Europeanen, waarbij de christelijke moraal deze gewoonten zonde vond, terwijl er tegelijkertijd gebruik van werd gemaakt, wat leidde tot sexuele uitbuiting en prostitutie.

Leven en Dood

De traditionele sociale structuur bestond uit groepen van 200 tot 800 mensen, die bestonden uit diverse clans. Deze clans waren onder te verdelen in familie-eenheden, de basis van de Inuit-cultuur. Afhankelijk van het seizoen woonden ze in tenten (in het warmere seizoen) of in iglo's en qarmaqs (in de harde winters). Het familieleven van de Inuit was opgedeeld in duidelijke taken voor mannen en vrouwen, waarbij mannen verantwoordelijk waren voor de jacht (en visvangst), het maken van traditionele wapens en de bouw van iglo's. Vrouwen zorgden voor de kinderen, waren verantwoordelijk voor het maken van kleding en voedsel van de opbrengst van de jacht en voor het aanhouden van de kudlik, de traditionele olielamp, die werd gebruikt als bron van licht, om te koken en als warmtebron. Wanneer een jager overleed was dat een ramp voor een gezin en werd dat afhankelijk van andere gezinnen voor hulp, vaak werd een vrouw als tweede vrouw genomen door een andere jager. De geboorte van een kind was voor een Inuit-vrouw niet makkelijk, ze werd alleen gelaten in een speciaal voor dit doel gebouwde iglo of tent, die ze pas mocht verlaten nadat de pasgeborene de navelstreng had verloren. Ook de dood van de Inuit was in Westerse ogen barbaars, de grond was te hard voor begraven en daarom werden lichamen bedekt met rotsblokken, wat veel aaseters er niet van weerhield om zich te goed te doen aan de overblijfselen.

De komst van de Europeanen

De komst van de eerste Europeanen maakte weinig indruk op de Inuit. Deze Europeanen waren namelijk niet van plan om zich in het onherbergzame gebied te vestigen en waren slechts op doorreis. Wel zorgden deze Europeanen voor nieuwe ziektes, die tot veel slachtoffers leidden onder de Inuit. Echte grote veranderingen begonnen met de komst van de twintigste eeuw. Handelaren en missionarissen en vervolgens ook afgezanten van de Canadese regering gingen een steeds grotere stempel op het leven van de Inuit drukken Administratieve en politieposten zorgden voor vaste plekken waar de Inuit nu hun vlees en huiden ruilden voor goederen. Wapens, munitie, koffie, tabak en andere producten gingen een rol spelen in het leven van de Inuit. Ze raakten afhankelijk van de diverse posten en verloren zo langzaam maar zeker hun vroegere onafhankelijkheid, wat ook hun cultuur veranderden.

De Koude Oorlog

Het was de Koude Oorlog die het leven van de Inuit echt totaal veranderde. Het was deze oorlog die ervoor zorgde dat het gebied waar de Inuit traditioneel leefden belangrijk werd voor de gevestigde regeringen en dat zorgde voor het vestigen van radarstations en militaire posten. Voor veel Inuit zorgde dit voor een moeilijke overgang van een traditioneel leven dat grotendeels uit een nomadisch bestaan bestond, naar een gevestigd bestaan met nieuwe manieren van werken en overleven. Polio (waar op dat moment nog geen vaccinatie voor bestond) en tuberculose waren gevaarlijke ziekten voor de kwetsbare Inuit en daarbij werden de cariboe-kuddes, een belangrijk middelv an betaan, met uitsterving bedreigd. Steeds meer Inuit raakten afhankelijk van hulp van de overheid en vestigden zich in permanente behuizing. In 1953 zette de Canadese regering het Department of Indian Affairs and Natural Resources op, wat zich oa bezighield met sociale zaken aangaande de Inuit. Tegelijkertijd werden diverse gemeenschappen van Inuit gedwongen om zich definitief te vestigen. Voor veel Inuit is de overgang van een nomadisch bestaan naar een modern leven niet makkelijk geweest en dat heeft tot diverse problemen geleid, waaronder een hoog gebruik van drugs en alcohol. Ook zelfmoord is een probleem bij de gevestigde Inuit in Canada. Voor veel Inuit blijven jagen en vissen belangrijke manieren om in hun levensonderhoud te voorzien, anderen produceren traditionele kunst of werken als arbeiders, maar de werkeloosheid is hoog onder de traditionele bewoners. Sinds de jaren vijftig is onderwijs verplicht voor de Inuit en de eerste drie jaar wordt het onderwijs verzorgd in het Inuktitut, maar het schoolverzuim is hoog en veel Inuit verlaten de school voortijdig. Dit ondanks het feit dat er speciale onderwijzers zijn aangesteld om ook aandacht te geven aan de traditionele cultuur. Doordat de meeste dorpen slechts klein zijn is geen plaats voor secundair onderwijs, waarvoor de Inuit-kinderen hun ouderlijk huis moeten verlaten, wat vaak erg moeilijk is. Het opzetten van cooperaties in Inuit-nederzettingen is een relatief nieuwe formule die het traditionele met het moderne laat samensmelten en succesvol lijkt te zijn in het overwinnen van diverse problemen waarmee de Inuit kampen.

Behoud Cultuur

De Inuit realiseerden zich na de Tweede Wereldoorlog dat om hun cultuur en identiteit te behouden in een snel internationaliserende wereld, ze zich moesten verenigen. Daarom hebben de diverse groepen zich samengevoegd, de Canadese Inuit met hun verwanten in Alaska en Groenland en na de val van de Sovjet-Unie ook met de in Siberië wonende Chukchi in de Pan-Eskimo Movement.