Goedaardige, vriendelijke weerwolf

Ondanks de talloze verhalen van de weerwolf als roofzuchtig monster, bestaan er enkele anekdotes over dit dier als beschermer en redder in nood. Modern onderzoek heeft aangetoond dat de wolf niet per se het moordende monster is dat de vele verhalen van hem gemaakt hebben. Mensen die door een dier gered werden komen wel vaker voor. Al zijn vriendelijke (weer)wolven zeldzaam, er kunnen in het verleden gevallen geweest zijn, waarin een wolf belangrijk was bij het redden van een mensenleven.

Oorsprong

Hoe komt de mensheid aan verhalen over weerwolven en vampiers? Het klinkt immers net zo absurd te vertellen dat een man of een vrouw zich in een dier (weerwolf, luipaard, adelaar, stier of hert) veranderen kan als mede te delen dat een lijk 's nachts uit zijn doodkist komt gekropen om vreedzame personen de stuipen op het lijf te jagen of mensenbloed te drinken. Mogelijk staat de weerwolf daarbij dichter bij de folklore dan de vampier. We houden allemaal van griezelen en wat past er nu beter in een goed griezelverhaal dan een monsterlijke en bloeddorstige weerwolfman? Zeker in vroeger tijden en in verafgelegen streken gebeurde weinig schokkends. Er was dus ook niet veel opwindends om over te praten. In zulke situaties vinden gruwelverhalen dan ook gretig aftrek. Voeg daar aan toe dat weerwolven er berucht om waren vooral dol te zijn op kleine jongens en meisjes en het ligt voor de hand dat het griezelverhaal gebruikt werd als dreigement waarmee ouders hun kroost onder de duim probeerden te houden.

Europese goedaardige weerwolven

Het is opvallend dat weerwolven bijna altijd wezens zijn die angst inboezemen. Daarom klinkt 'vriendelijke' of 'goedaardige' weerwolf net zo onwaarschijnlijk als de uitdrukking 'beschermende vampiers' . Desondanks kent een aantal Europese landen ieder hun eigen goedaardige weerwolf. Een ronde langs deze Europese naties brengt volgende verhalen voort.

Portugal

Ooit heeft er in Portugal een soort weerwolf bestaan die nog nooit iemand had aangevallen. Als hij werd benaderd, dan jankte hij meelijwekkend en vluchtte weg.

Engeland

In 1214 deed in Engeland het verhaal de ronde van een timmerman die zich tegen een wolf verweerde en daarbij een van diens klauwen afhakte. Onmiddellijk veranderde het dier in een man die ondanks zijn verminking uitdrukking gaf aan zijn diepe dankbaarheid. Zo blij was hij dat hij niet langer gedoemd was het lot van de weerwolf te moeten dragen.

Frankrijk

Ook dit land kent behalve de roofzuchtige weerwolven eveneens een goedhartig exemplaar. Vaak wordt verteld over een abt, die tijdens een dorpskermis veel te diep in het glaasje had gekeken. Op de terugreis naar de abdij viel de man van zijn paard, waarbij hij met zijn hoofd tegen een steen sloeg en hevig bloedende verwondingen opliep. Een troep wilde woudkatten sloop naderbij, aangetrokken door de geur van het bloed. Op het moment van de aanval sprong er een weerwolf tussen hen in om de abt te redden. Vervolgens begeleidde hij de bloedende, benevelde monnik naar het klooster. De kloosterlingen heetten de wolf welkom en behandelden zijn wonden. Tegen de dageraad nam de weerwolf de menselijke gedaante aan en veranderde in een strenge, kerkelijke hoogwaardigheidsbekleder. Op ernstige wijze berispte de hoogwaardigheidsbekleder de abt over zijn drinkgedrag en ontnam hem de voorrechten die hij gekregen had.

Nederland

Een kapitein van een schoener was ingezet voor aanvallen op de hugenoten. Hugenoten zijn Franse protestanten die zich in de 16de en 17de eeuw teweer moesten stellen tegen katholieke vervolging. Op zekere dag zonk na een overval het schip van de kapitein in de monding van de rivier de Rhône. De kapitein zou zeker verdronken zijn als hij niet door iemand gered was, die hem aan land had getrokken. Dankbaar stak de zeeman zijn hand uit en greep in een enorme harige klauw. Daardoor raakte de kapitein ervan overtuigd dat de duivel hem gered had als beloning voor zijn gewelddaden tegen de hugenoten. God smeekend om genade en vergiffenis viel de kapitein op zijn knieën.

De wolf wachtte even, pakte de zeeman daarna op en nam hem mee naar een huis even buiten het dorp. Zodra hij binnen was, zag de kapitein duidelijk het gezicht van de weerwolf in het licht van een lantaarn. In een vergeefse poging om te ontsnappen liet de man zich languit op de grond vallen. Weer pakte de weerwolf hem op en - voordat hij hem opsloot in een kamer - gaf hij hem wat te eten. Zodra hij hoorde dat de deur werd afgesloten rende de kapitein onmiddellijk naar het raam, maar daar zaten helaas tralies voor. Het volgende moment ontdekte hij in een hoek van het vertrek het afschuwelijk verminkte lichaam van een vrouw. Daardoor vreesde hij dat hem hetzelfde lot te wachten stond.

De volgende morgen echter, kwam de weerwolf terug in zijn menselijke gedaante. Nu vertelde hij de kapitein dat hij een hugenotenpredikant was en dat zijn echtgenote de vorige dag was vermoord door de bemanning van het schip van de kapitein. Ook de predikant werd gedwongen aan boord van het schip te gaan met het doel daar te worden gefolterd gevolgd door de onvermijdelijke verdrinkingsdood.

"Enige jaren geleden ben ik betoverd tot weerwolf door mevrouw Grenier die in het bos achter het dorp woont", vertelde de predikant. "Nadat ik door uw mannen gevangen genomen was, veranderde ik zodra het donker werd van gedaante en kneep er tussenuit. Toen uw schip op de oever vastliep en iedereen over boord sprong, zag ik dat u gevaar liep te verdrinken. Ik redde u, hoewel u opdracht hebt gegeven mijn vrouw te vermoorden en mijn huis te verwoesten!" "En waarom?" riep de predikant, "Ik weet het niet. Ik had u op de wal kunnen sleuren om u daar te verscheuren. Maar dat deed ik niet, omdat het niet in mijn aard ligt iets te vernietigen".

De kapitein was zo onder de indruk van deze barmhartige daad, dat hij tot het einde van zijn dagen een toegewijde vriend is gebleven van de hugenoten.

Zoals gezegd: al moet er met een lantaarntje naar gezocht worden, verhalen over goedaardige, vriendelijke weerwolven bestaan.