Middeleeuwse koningen, Eduard I van Engeland "Longshanks"

Eduard I van Engeland (17 juni 1239 - 7 juli 1307), beter bekend als "De Stelt" was de koning van Engeland van 1272 tot 1307. Eduard I word gezien als een van de meest succesvolle koningen uit de geschiedenis van de Engelse monarchie. Onder zijn heerschappij groeide Engeland op economisch, sociaal, en militair gebied uit tot een van de machtigste landen van Europa.

Jeugd

Eduard werd geboren op 17 juni 1239 in het paleis Westminster, als zoon van de Engelse koning Hendrik III, en diens vrouw Eleonora van Provence. Tijdens zijn jeugd kreeg Eduard vaak last van zijn gezondheid, hij werd vaak ziek in de jaren 1246. 1247, en 1251. Toch groeide hij op tot een gezonde man. Eduards lengte was 1,88m, dit werd gezien als erg lang in de Middeleeuwen. Zijn grootte leverde hem later de bijnaam "De Stelt" (in het Engels: "Longshanks") op.

In 1254 vreesde zijn vader een Castiliaanse invasie van de Engelse provincie Gascony. Zijn vader besloot om Eduard uit te huwelijken aan Eleanor, de halfzus van koning Alfons X van Castilië. Dit politieke huwelijk zou de banden met Castilië en Engeland moeten verbeteren. Eduard en Eleanor huwden op 1 november 1254, in de abdij Santa María la Real de Las Huelgas in Castilië. met Eleanor zou hij uiteindelijk zestien kinderen krijgen.

Koning van Engeland

Hendrik III stierf in 1272. Eduard nam op dat moment deel aan de negende kruistocht. Toen hij het nieuws hoorde dat zijn vader was overleden, duurde het nog twee jaar voordat hij terugkeerde naar Engeland, om zich daar te laten kronen tot koning. Eduard werd gekroond op 19 augustus 1274.

De eerste twintig jaar van zijn heerschappij waren zeer succesvol. Eduard boekte enorme vooruitgang in het hervormen van de overheid, het veroveren van nieuwe gebieden, en het formeren van allianties met andere Europese koninkrijken. Hij werd gezien als een sterk persoon (vooral in vergelijking met zijn vader), en vergrootte het koninklijke gezag binnen het land aanzienlijk.

Eduard stond ook bekend om zijn felle en agressieve militaire campagnes. Zo heeft hij Wales ingenomen en bij zijn koninkrijk gevoegd, en veroverde hij een groot deel van Ierland. Eduard zou later altijd moeite hebben gehad om Ierland bezet te houden.
Om de militaire positie van Engeland te versterken, liet Eduard (net als voorgaande koningen) vele kastelen bouwen in zijn koninkrijk.

Schotse opstand

Na de dood van de Schotse koning Alexander III ontstond er een conflict in Schotland over de rechtmatige erfgenaam van de Schotse troon. Eduard I werd aangewezen om een troonopvolger te kiezen voor de Schotten. Eduard koos voor John Balliol (die hiermee een soort Engelse vazal werd). Dit was voor Eduard een manier om Schotland onder Engelse heerschappij te krijgen. John Balliol sloot later een bondgenootschap met Frankrijk en Noorwegen tegen Engeland. Hierdoor was Eduard genoodzaakt om Schotland binnen te vallen, en om Balliol af te zetten als koning. Balliol werd na de invasie opgesloten in de Tower of London. Deze actie leidde tot de Schotse opstand. Deze opstand wordt door de Schotten ook wel "The War of Independence" genoemd.

Dood

In 1307 tijdens zijn oorlog met Schotland ontwikkelde hij Dysenterie (een ontsteking in de darmen), en zijn toestand verslechterde snel. Op 6 juli verbleef Eduard in Burgh by Sands ten zuiden van de Schotse grens. Daar overleed hij in zijn slaap. Eduard I werd begraven in de abdij van Westminster.

Zijn zoon Eduard II volgde hem op als koning van Engeland, en werd gekroond op 25 februari 1308.