Lucky Luciano - misdaad als bedrijf georganiseerd

Lucky Luciano kwam met zijn familie vanuit Sicilië naar New York toen hij tien jaar oud was. Zijn ouders hoopten op een beter bestaan voor hun kinderen. Hun levensomstandigheden waren echter ook in het beloofde land armoedig. Luciano werd op zijn veertiende van school gestuurd. Hij had een baantje bij een hoedenmaker en zag als hij voor zijn werk onderweg was, hoe er op straat door vele kleine bendes illegaal handel gedreven werd. Hij deed eraan mee, observeerde en leerde. Na enkele jaren concludeerde hij dat er meer winst gemaakt kon worden als de rivaliserende bendes zich zouden organiseren en zouden gaan samenwerken. Hij vermoordde de twee kopstukken van de bendes en werd zelf het nieuwe kopstuk. Hij organiseerde de New Yorkse misdaad door het als een bedrijf te benaderen. Hij stelde zelfs gedragsregels op en een commissie die erop toezag dat de regels opgevolgd werden.

Van armoede in Italië naar armoede in Amerika

Salvatore Lucania, hier verder in het artikel Luciano genoemd, werd op Sicilië in 1897 geboren, in een gezin met vier kinderen. Zijn vader was een trotse, maar arme man die in de zwavelmijnen werkte. Hij geloofde in een betere toekomst voor zijn kinderen in het rijke Amerika en hij spaarde zorgvuldig geld voor de overtocht. Toen het gezin in 1907 in Amerika aankwam, viel het daar enorm tegen. Ze woonden in een joodse wijk in Manhattan in een klein schimmelig appartement in een criminele buurt. Op school ging het niet goed met Salvatore die deze naam overigens te meisjes-achtig vond. Hij sprak de taal niet goed en kreeg pokken. Op school hield hij zich daarom als tienjarige vooral met semi-maffia praktijken bezig, weliswaar nog wel binnen de muren van de school. Hij eiste geld van zijn medeleerlingen en als zij dat niet gaven sloeg hij hen in elkaar. Op zijn veertiende werd hij van school gestuurd. Hij ging werken voor een succesvolle hoedenmaker. Terwijl hij de hoeden afleverde, zag hij wat er op straat gebeurde. Hij zag jongens van zijn leeftijd gokken en dealen. Hij leerde van wat hij zag en ging het leveren van hoeden combineren met illegale straathandel. De hoedendozen speelden hierin een dubieuze rol.

Aangesloten bij een bende

Toen Luciano negentien jaar was, werd hij gearresteerd voor illegale handel. Hij ging voor een jaar naar de gevangenis, maar kwam vervroegd vrij. Na zes maanden verliet hij de gevangenis als een veel wijzere man. Wijzer op het gebied van vrouwenhandel, gokken en wapens. Hij sloot zich aan bij de Five Pointers. Deze beruchte bende was vernoemd naar de buurt waar de oprichter ervan woonde. De bende genoot veel privileges van de lokale overheid door op 'Election day' bij Tammany Hall stemmers onder druk te zetten om voor de juiste persoon te kiezen. Luciano had in deze bende een belangrijke functie op zakelijk gebied en verdiende veel geld. In 1923 werd Luciano weer bijna gearresteerd, maar hij schroomde niet om onmiddellijk handelaren van andere bendes te verraden en ging zelf vrijuit.

Oorzaken van crimineel succes

Het succes van Luciano kwam onder meer doordat hij niet keek naar ras of religie, maar zijn zakenpartners selecteerde op macht en intelligentie. In tegenstelling tot de andere Italiaanse maffialeden in New York, veramerikaniseerde Luciano volkomen. Hij deed niet alleen zaken met Italianen, zoals gebruikelijk was, maar ook met Amerikanen en zelfs (andere) Europeanen. Dit kwam zijn netwerk in New York en zijn zakelijk succes ten goede. Ook zijn vaardigheid om (tot op zekere hoogte) trouwe vriendschappen met een enkeling aan te gaan, droeg bij aan zijn succes.

Bendes organiseren zich en gaan samenwerken voor meer winst

Luciano's intelligentie en zakelijk inzicht zorgden ervoor dat hij door een rivaliserende maffiabaas werd gevraagd om in zijn bende te komen. Luciano weigerde dit en werd daarom in elkaar geslagen en voor dood achtergelaten. Hij overleefde deze moordaanslag ternauwernood en zou zo aan zijn bijnaam Lucky zijn gekomen. Met zijn zakelijk inzicht zag hij dat zijn eigen beruchte bende en de grote rivaliserende bende elkaar tegenwerkten, terwijl ze door zich te organiseren en door samen te werken meer geld zouden kunnen verdienen. In 1931 tijdens een lunch liet hij het kopstuk van zijn eigen bende vermoorden. Hij stoorde zich aan de beperkte capaciteiten en ouderwetse houding van zijn baas. Zijn nieuwe baas werd de man die enige tijd daar voor een moordaanslag op hem had laten plegen. Dit was Luciano niet vergeten en hij liet ook deze baas vermoorden. Hij werd voor geen van de moorden vervolgd en dwong daarmee (ook door angst) veel respect af. Vanaf dat moment was Lucky Luciano het kopstuk van de New Yorkse maffia.

New Yorkse misdaad als bedrijf organiseren

Luciano voerde als nieuwe baas grote veranderingen door in de criminele wereld, want hij verwachtte meer macht en meer winst te kunnen genereren door samen te werken. Hij verdeelde de macht over vijf invloedrijke criminele 'families' en stelde een gedragscode op, inclusief een commissie die op naleving ervan toezag. Vanaf toen werd de georganiseerde misdaad een begrip. Hij richtte het in alsof het een bedrijf was. Door deze aanpak en de grote sommen geld die erdoor verdiend werden, oogstte hij veel loyaliteit van andere grote criminelen die zich graag bij hem aansloten. Mede dankzij de Drooglegging van dat moment in Amerika, verdiende hij miljoenen dollars met illegale handel van onder meer drank. Hij toonde graag zijn rijkdom. Hij kleedde zich in maatpakken en woonde in een extreem duur appartementencomplex tussen filmsterren.

Arrestatie

Na de Drooglegging werd er een zaak opgebouwd tegen Luciano. Er werd weinig bewijs tegen hem gevonden, maar uiteindelijk waren er enkele vrouwen die (onherkenbaar gemaakt) tegen Luciano getuigden. Als zij dat niet zouden doen, zouden ze zelf naar de gevangenis gaan. Een aanklacht wegens vrouwenhandel werd in maffiakringen als gênant ervaren. Het zou misdaad van een laag niveau zijn. Luciano kon tijdens verhoren niet verklaren hoe hij er zo'n levensstandaard op nahield als hij modaal zou verdienen. Het was duidelijk dat hij een goed verdienend illegaal bijbaantje had. Hij werd in 1936 veroordeeld tot dertig à vijftig jaar gevangenisstraf. Dit zorgde voor een ommekeer in de onderwereld, want ineens bleek dat maffialeden wel gearresteerd konden worden. Ze stonden niet langer boven de wet. De bendeleden verdwenen uit New York en zetten elders hun activiteiten voort. Vanuit de gevangenis zette Luciano zijn criminele activiteit ook gewoon voort. Hij leefde daar in luxe.

Vervroegde vrijlating door met criminele contacten de overheid te helpen

De Tweede Wereldoorlog brak uit. Dit zorgde in zekere zin voor een vervroegde vrijlating in 1942. Luciano werd als dank vrijgelaten, omdat hij zijn (criminele) netwerk in de New Yorkse havens gebruikt had om de havens tegen de Nazi's te beschermen. Hij wilde doen voorkomen alsof hij zijn geliefde stad New York en het volk, gered had.

Verbannen naar Italië
De gestelde voorwaarde aan de vervroegde vrijlating van Luciano was dat hij niet in Amerika zou blijven. Hij was nooit Amerikaans staatsburger geworden, dus hij moest regelrecht terug naar Italië. Hij mocht nooit meer in Amerika terugkomen. Zijn 'bedrijf' kon hij ook vanuit Italië runnen. Hij bedacht een constructie om via Cuba illegale handel met Amerika te drijven. Dit ging goed, totdat president Truman de regering van Cuba onder druk zette door de dreigen met sancties als zij Luciano nog langer zijn gang lieten gaan. In Italië werd Luciano daarna financieel goed onderhouden door zijn vrienden in New York, maar hij was hier zelf niet tevreden mee. Hij had heimwee naar New York. Het enige lichtpuntje in Italië was dat hij daar de liefde van zijn leven ontmoette.

De beruchte crimineel werd softer

Hoewel Luciano ook aan oprechte liefdadigheid leek te doen voor de lokale bevolking in Italië, zette hij nog enkele nep-liefdadigheidsbedrijven op om illegale handel mee te drijven. In 1958 stierf zijn geliefde aan kanker. Dit grote verdriet drukte een stempel op zijn verdere leven. Zijn gezondheid was al verslechterd, hij kreeg hartklachten en hij leek softer te worden. Exemplarisch voor die periode is zijn hondje dat hij Bambi noemde.

De beruchte crimineel is dood

In 1962 reserveerde Luciano twee plaatsen in een lokaal café voor een traditionele lunch. Hij zou eerst iemand ophalen van het vliegveld en dan komen lunchen. Onderweg naar het vliegveld kreeg hij een hartaanval en stierf. Er was een uitgebreide afscheidsceremonie in Italië, maar na zijn dood mocht hij eindelijk terug naar zijn stad New York, waar hij begraven werd.

Voor altijd herinnerd
Lucky Luciano is de geschiedenis ingegaan als de man die aan het begin van de twintigste eeuw een brug sloeg tussen de oude criminaliteit en het nieuwe liberale syndicaat. De ongeorganiseerde versnipperde misdaad in New York werd door hem georganiseerde misdaad, alsof het een bedrijf betrof inclusief specifieke gedragsregels.

Bijnaam

De verklaring voor zijn bijnaam Lucky Luciano heeft meerdere versies. Het kan zijn dat ooit zijn achternaam in Amerika verkeerd gespeld werd. Zijn bijnaam Lucky zou hij hebben gekregen van zijn vrienden toen hij een moordaanslag overleefde. Hij kan de naam ook hebben gekregen door meerdere moorden te plegen, zonder daar ooit voor gearresteerd te worden.