Susan Anthony, Amerikaanse activiste voor vrouwenkiesrecht

Susan B. Anthony's leven speelde zich hoofdzakelijk af binnen de beweging der abolitionisten en de beweging voor vrouwenstemrecht aan het einde van de negentiende eeuw. Anthony was het gezicht van de Amerikaanse kiesrechtbeweging. Haar acties leverden een aanzienlijke bijdrage tot de vooruitgang van de positie van de vrouw in de Amerikaanse politiek.

Jeugd

Anthony werd in 1820 in North Adams, Massachusetts, geboren in een Quakermilieu. Ze groeide op in een gezin dat sociale rechtvaardigheid hoog in het vaandel droeg. Haar vader was een overtuigde abolitionist (voorstander van de afschaffing van de slavernij) en zorgde ervoor dat zijn dochters een degelijke opvoeding kregen. Nadat het gezin naar het centrum van New York was verhuisd, weigerde een leraar van een officiële school Susan wiskunde te onderwijzen waarop haar vader haar uit de school terugtrok en zijn dochter door een lerares thuis liet onderrichten.

Het politieke begin

Nog voor haar zestiende verjaardag begon Anthony les te geven en in 1837 organiseerde ze een campagne om een gelijk salaris voor leraressen in Rochester af te dwingen. In 1848 begon ze haar carrière als abolitioniste en werkte samen met zowel de abolitionisten als de beweging voor drankbestrijding. Datzelfde jaar stichtte ze de New-Yorkse vrouwenvleugel van de beweging voor drankbestrijding.

Activiste

In 1851 stelde Amelia Bloomer, een andere activiste, Anthony aan Elizabeth Cady Stanton voor die een levenslange vriendin en politieke partner zou worden. Vanaf de jaren vijftig begon Anthony zich uitsluitend aan de vrouwenzaak te wijden, woonde conventies bij en organiseerde petitieacties voor vrouwenstemrecht. Anthony en Stanton stichtten in 1866 een beweging voor gelijke rechten (American Equal Rights Association) en in 1868 een beweging voor vrouwenkiesrecht (National Woman Suffrage Association). Samen publiceerden ze in 1868 ook een nieuwsbrief ‘De Revolutie’ met als ondertitel ‘De ware republikeinse mannen, hun rechten en niets meer; vrouwen, hun rechten en niets minder.”

Dominant

Anthony trouwde nooit en had geen kinderen, wat haar in die tijd de unieke kans gaf om te reizen en campagne te voeren. Stanton, die zelf moeder van zeven kinderen was, bleef thuis en maakte zichzelf nuttig als schrijfster voor de beweging. In de jaren zeventig begon Anthony te verschijnen op manifestaties en vergaderingen over het hele land. Ze woonde ieder congres bij tussen 1869 en 1906 om campagne te voeren voor stemrecht. Ze vocht ook voor het recht van vrouwen op eigen bezit en ze propageerde een nieuwe mode voor vrouwen door haar haar af te knippen en ‘bloomers’ te dragen (loszittende tot aan de knie reikende onderkleren). In 1872 werd ze gearresteerd omdat ze in New York onwettig gestemd had; ze werd berecht en veroordeeld hoewel ze nooit verplicht werd de boete te betalen. Tijdens het proces zei Matilda Joslyn Gage, een collega-activiste: “Susan B. Anthony staat niet terecht, maar de gehele Verenigde Staten.”

Posthuum succes

Tussen 1881 en 1885 schreef Anthony tezamen met Stanton en Gage ‘The History of Women's Suffrage’ (De Geschiedenis van het vrouwenkiesrecht), het eerste van drie delen dat in 1886 werd gepubliceerd. In 1888 stichtte ze de International Council of Women (Internationale Vrouwenraad). In 1878 werd ‘The Anthony Amendment’ (Het Amendement van Anthony), dat om stemrecht voor vrouwen vroeg, voor het eerst in het Congres ingediend. Anthony stierf in 1906 in Rochester zonder ooit de verwezenlijking van het vrouwenkiesrecht te hebben meegemaakt. Het negentiende amendement werd uiteindelijk goedgekeurd in Congres én Senaat in 1919. Het gaf vrouwen het recht om op een gelijkwaardige basis aan de regering deel te nemen en hielp vrouwen aanzienlijk om hun stem te laten horen met betrekking tot de gelijkheid op moreel, sociaal en politiek vlak.

Susan B. Anthony bij de Dinner Party

Susan B. Anthony’s tafelindeling geeft Judy Chicago’s geloof weer in de rol van de activiste als ‘koningin van de tafel’. De driedimensionele bordvorm rijst met groot machtsvertoon op in een nutteloze poging om aan zijn begrenzing te ontsnappen, hetgeen verwijst naar de strijd van de suffragettes voor vrijheid, een strijd die Anthony tijdens haar leven niet gewonnen heeft. Dit bord was dan ook een grote uitdaging voor de kunstenaar die het vormgaf. Chicago zocht naar een imposant beeld en keramisten werkten samen om dit imponerende resultaat neer te zetten.

Op de tafellegger probeerde Chicago niet alleen Anthony te eren maar ook de inspanningen van haar collega-activisten. De naam van de leiders van de beweging voor vrouwenkiesrecht, waaronder Amelia Bloomer, Mary Sewall, Anna Howard Shaw, werden in herinneringsstroken aan de bovenkant van de legger geborduurd die het bord van Anthony omgeven en ondersteunen. Deze stroken werden gemodelleerd naar geborduurde herinneringsbeelden die in de negentiende eeuw gebruikt werden om geliefden te herdenken.

De achterkant van de legger lijkt op een ‘crazy quilt’ (gekke quilt, gewatteerde sprei), die is samengesteld uit stukken van verschillende soorten materialen zonder een echt patroon, hetgeen herinnert aan het vervaardigen van vroeg-Amerikaanse quilts. Op een satijnen rand kun je lezen: ‘Onafhankelijkheid wordt Bereikt door Samenhorigheid’ om de samenwerking tussen vrouwen te herdenken. Op maat gemaakte pins werden ook aan de achterzijde van de legger vastgehecht met Anthony’s bekend citaat: ‘Mislukken is Onmogelijk’.

Elke hoofdletter van Susan B. Anthony’s naam is verlucht, hetgeen haar toewijding tot de vrouwenzaak, haar relatie met Elizabeth Stanton en haar plaats in de Amerikaanse geschiedenis illustreert.