Het werk van Tolkien: de elfen

J.R.R. Tolkien werd wereldberoemd met zijn driedelige Lord of the Rings serie en het boek de hobbit, maar wat veel mensen niet weten is dat er behalve deze vier werken nog veel meer van zijn hand verscheen. Voor zijn verhalen creëerde Tolkien een compleet nieuwe wereld. Een wereld met een eigen geschiedenis, eigen talen, eigen volkeren en eigen gewoontes.

Volkeren

In de wereld van Tolkien komen verschillende volkeren voor. Deze volkeren hebben over het algemeen verschillende eigenschappen en een eigen geschiedenis.

Elfen

Elfen algemeen

De elfen zijn van alle volkeren die voorkomen in de creaties van Tolkien samen met de mensen het meest besproken. Elfen lijken qua verschijnen erg op mensen. Wel zijn zo over het algemeen stukken knapper dan de gemiddelde mens, hebben ze puntoren en hebben ze een eeuwig leven. Het eeuwige leven betekend dat ze niet aan ouderdom of ziekten zullen sterven. Oorlog en ongelukken kunnen wel een einde maken aan hun leven. Elfen worden gezien als wezens die capabeler zijn dan mensen. Bovendien bezitten ze over veel kennis en zijn ze machtig en wijs. De talen die gesproken worden door de elfen zijn over het algemeen Quenya en Sindarijns. Hoewel de elfen voorkomen in de Lord of the Rings en de Hobbit, leert men ze pas echt kennen in de andere werken van Tolkien, zoals de Silmarilion en Nagelate Vertellingen.

De Geschiedenis van de Elfen

De elfen zijn ontstaan in middenaarden en werden vrijwel meteen door de Valar, de belangrijksten van de wereld verzocht om naar Valinor te komen. De elfen die in Middenaarde woonde, besloten niet allemaal mee te gaan. De elfen die achterbleven gingen de geschiedenis in als de onwillende, de Avari. De rest leefde verder onder de naam Eldar. Hun leiders waren Ingwë, Finwë en Elwë. Elk van hen leidde een elfentak, de Vanyar, Noldor en Teleri. Tijdens de reis verdwaalde Elwe en zijn Teleri bleven achter om hen te zoeken. Om deze reden kwamen ze nooit aan op Valinor. Enkele jaren later keerde er een Vala terug om de Teleri te zoeken. Enkelen gingen toen alsnog mee, de rest bleef achter en heette voortaan de Sindar.

Verder werd de geschiedenis van de elfen vooral bepaald door de Noldor. Fëanor, de zoon van Finwë, smeedde de silmarillen. Dit waren juwelen waarin het licht van de twee bomen die Valinor verlichte opgeslagen was. De silmarillen werden begeerd door Melkor, een slechterik en deze stal. Dit maakte Fëanor en zijn zoons woedend en ze zworen de juwelen terug te gaan halen. Daarom trokken ze samen met een groot leger van de Noldor naar Middenaarde. Deze actie zorgde voor een verbod van de Valar voor hen die vertrokken om terug te keren naar Valinor

In Middenaarde werd ook de verloren Elwë terug gevonden. Hij had een rijk gesticht dat hij Doriath noemde. De Noldor waren verplicht om ook in Middenaarde te blijven wonen en ze vochten tegen Melkor ( die intussen de naam Morgoth gekregen had) in een langdurige oorlog. Uiteindelijk werd deze verslagen. Na de oorlog mochten de elfen langsaamaan terug keren naar Valinor, op enkelingen na.

Elfenrijken

In middenaarde stichtten de elfen meerdere rijken. Allereerst was Doriath aanwezig. Dit rijk viel uiteindelijk, net als de verborgen elfenstad Gondolin. In dezelfde tijd onstonden Eregion, het Demsterwoud en Lindon. Eregion werd na tijden verlaten door de elfen, zij vestigden zich opnieuw en noemde hun nieuwe rijk Lothlorien. In Lindon lagen de grijze havens die de elfen gebruikten om Middenaarde te verlaten. Later werd Imladris gesticht, het elvenrijk dat ook wel bekend is als Rivendel.

Het leven van een elf

Elfen worden geboren een jaar nadat ze verwekt zijn. Ze vieren niet hun geboortedag, maar de dag waarop ze verwerkt werden. Ze ontwikkelen zich mentaal veel sneller dan fysiek. Na vijftig tot honderd jaar zijn Elfen uitgegroeid. Vanaf dat moment stopt het lichaam van de elf met ouder worden. Elfen trouwen over het algemeen vrij jong en blijven hun geliefde trouw. Ze zijn strikt monogaam. Over het algmeen trouwen ze maar een keer, de enige bekende uitzondering op deze regel is de belangrijke elf Finwe die hertrouwde na de dood van zijn eerste vrouw Míriel. Hoewel elfen in principe een eeuwig leven leiden, krijgen ze gedurende hun leven over het algemeen niet heel veel kinderen. Elfen huwelijken zijn niet gearrangeerd door buitenstaanders. Beide partijen trouwen uit liefde. De enige uitzondering hierop is het huwelijk van Aredhel Ar-Feniel, die door haar man tot een huwelijk werd gedwongen.

Elfen zijn gedurende hun leven veel bezig met kunst. Mannen en vrouwen zijn vrijwel gelijk, al trekken vrouwen niet ten strijde en zijn mannen zelden genezers. Wanneer elfen na vele jaren van leven, niet omgekomen zijn in oorlogen, krijgen ze het verlangen om terug te keren naar Valinor, waar ze oorspronkelijk vandaan kwamen. Ze vertrekken dan naar de grijze havens en nemen vanaf daar de boot. Ze keren nooit meer terug.

Wanneer elfen sterven, komen ze terecht in de hallen van de Vala Mandos. De Valar zijn een soort van Goden. In deze hallen wordt hun verdere lot bepaald. Ze kunnen terug gestuurd worden naar Midden Aarde (dit gebeurde twee maal, bij Lúthien Tinúviel en Glorfindel) of naar Valinor gaan. Verder zullen de elfen voortleven zolang de wereld leeft.

De naam van een elf

Wanneer een elf geboren word, krijgt hij meestal direct een naam van zijn vader. Later wanneer hij opgroeit, geeft ook de moeder een naam. Deze naam heeft meestal iets te maken met het karakter of uiterlijk van de elf. Deze naam is over het algemeen belangrijker dan de vaderlijke naam. Verder kan een elf namen verdienen door prestatie. Deze worden vaak achter de vaderlijke of moederlijke naam geplakt.

De elfentalen

Tolkien heeft verschillende elfentalen bedacht. De twee talen die veelvuldig voorkomen in zijn werk zijn het Quenya en het Sindarijns. Het Quenya wordt gezien als de taal van de hoge elfen. Het Sindarijns is de taal van de grijze elfen. In de Lord of the Rings films, komt vooral Sindarijns voor. De elfen hebben ook een eigen schrift dat het Tengwar genoemd wordt. Dit schrift werd door Fëanor ontworpen.