Waar komt de naam vandaan? Echo en narcis

Echo en narcis zijn voor de meeste mensen niet meer dan een gedeeltelijke weerkaatsing van het geluid en een prachtige gele bloem. Ze lijken niets met elkaar te maken te hebben, maar de schijn bedriegt.

Echo

Echo was een mooie en praatgrage nimf. Zij behoorde tot de nimfen van de bergen, genaamd de oreaden. De praatgrage Echo bleef onophoudelijk praten en daar wist Zeus, de Griekse oppergod, slim gebruik van te maken. Hij liet Echo met al haar gepraat zijn vrouw, de godin Hera, afleiden zodat hij de ruimte kreeg om (talloze) affaires met andere godinnen of stervelingen te hebben. Toen Hera hier achterkwam vervloekte zij Echo. De vloek hield in dat ze alleen nog maar in staat was om anderen na te praten.

Narcissus

De Griekse riviergod Kefisus en de waternimf Liriope kregen samen een beeldschone zoon, genaamd Narcissus. Hij groeide op tot een mooie, doch mensenschuwe man die talloze harten van zowel mannen als vrouwen sneller liet kloppen. Narcissus moest echter niets van de liefde weten en wees iedereen af. Hij wilde het liefst alleen zijn, rennend door het bos, klimmend in de bergen en jagend op de dieren.

Echo & Narcissus

Op een dag zag Echo de mooie jongeling tijdens zijn jacht in de bergen. Ze werd meteen verliefd en volgde hem waar hij ook ging. Echo wilde hem graag aanspreken, maar haar vloek stond dit in de weg. Ze wachtte daarom tot hij eerst zou spreken, want ze was meer dan klaar om hem een antwoord te geven. Op een dag hoorde Narcissus iets in zijn buurt en vroeg “Is daar iemand?” Echo antwoordde met “Iemand”. Narcissus keek in het rond maar zag niemand, waarop hij de stem vroeg om zich te vertonen. Echo antwoordde met dezelfde woorden, waarop hij vroeg waarom de stem hem negeerde. De nimf herhaalde zijn vraag, waarop de jongeman voorstelde: "Laten we samenkomen!" Echo herhaalde deze woorden hartstochtelijk en rende naar Narcissus toe om hem in haar handen te sluiten. Narcissus moest hier echter niets van hebben en riep dat ze van hem weg moest blijven. Echo werd diep geraakt door de afwijzing en trok zich uit schaamte terug in de bossen en leefde vanaf die dag in grotten. Haar verdriet was dermate intens dat ze langzaam vervaagde totdat haar fysieke vorm verdween en enkel haar stem overbleef.

De andere bergnimfen waren ontdaan door het intense verdriet van Echo en zinspeelde op wraak. Ze gingen naar Aphrodite, de godin van de liefde en schoonheid, en vroegen haar om een straf voor Narcissus. Aphrodite was de nimfen goedgezind en zorgde ervoor dat hij het gevoel van liefde zou gaan voelen. Het zou echter niet zomaar liefde zijn, nee, Narcissus zou een intense liefde voor zijn eigen spiegelbeeld krijgen.

De jonge jager kwam op een dag aan bij een heilige vijver, waarvan het water kristalhelder was. Moe van het jagen besloot Narcissus om daar even tot rust te komen en zijn dorst te lessen. Geknield bij het water en klaar om met zijn handen water naar zijn lippen te brengen, zag hij opeens het mooiste wat hij ooit had gezien. Zijn spiegelbeeld deed hem zijn honger, dorst en moeheid vergeten. Hij wilde alleen maar de mooie verschijning in het water bewonderen. Hij probeerde ermee te spreken, maar kreeg geen antwoord. Hij begon te huilen maar zijn tranen verstoorden het beeld, waarop hij begon te schreeuwen en vroeg of de verschijning wilde stoppen met hem steeds te verlaten. Zo verging het Narcissus dagenlang. Hij verzwakte snel, leverde in op zijn levenskracht en zelfs de voor Echo eens zo betoverende schoonheid verging en doofde volledig met de laatste slag van zijn hart.

De bergnimfen schrokken van wat hun wraakactie bij Narcissus te weeg had gebracht. Dit wilde ze helemaal niet. Hun schuldgevoel verplichtte hen tot een plechtige begrafenis. Ze gingen naar de vijver, maar konden het dode lichaam van Narcissus niet vinden. Het enige dat ze vonden in het gras bij de bron was een prachtige gele bloem met een lange sierlijke steel. Zij vernoemde deze bloem naar zijn menselijke gelijkenis, narcis.