Twin Towers, New York
New Yorks trots sinds 1970 waren onder andere de Twin Towers in Manhatten, die de sky line van de stad bepaalden. De torens waren lang de hoogste gebouwen ter wereld en het middelpunt van een uit meerder gebouwen bestaand complex. Het was de architect Yamasaki die de torens ontwierp. Bijna heel de wereld keek verbijsterd toe hoe de torens als een kaartenhuis in elkaar zakten nadat vliegtuigen op flinke hoogte de torens waren binnengevlogen.
Algemeen
De grond waarop ooit de Twin Towers (van de voormalige sky line van New York) stonden, was aanvankelijk een zoutmoeras dat maar 1 meter boven de zeespiegel lag. De vaste granietlaag was op 21 meter diepte te vinden. Om een bouwproject van deze omvang te realiseren, dat zo vernieuwend en ongewoon was, moesten er speciale bouwtechnieken en methoden ontwikkeld worden.
De fundering
Gezien het ontwerp van de torens, en dan speciaal de hoogte ervan, was een diepe fundering nodig voor de bouw. De architect was de Japanse-Amerikaanse Minoru Yamasaki. Tishman Realty & Construction begon met de funderingswerkzaamheden in 1966. De grond waarop de torens moesten komen te staan werd in vakken verdeeld van 152 x 305 meter en afgebakend met een muur van leem en klei. Dit werd gedaan om het vocht uit de overige delen van de moerasgrond tegen te houden. Het afgebakende stuk grond werd weer in kleinere stukken verdeeld en afgegraven tot 21 meter diepte. De gaten werden opgevuld met bentoniet en water.
In een latere fase werd er een stalen bekisting aangebracht waarin beton werd gegoten. Daar beton zwaarder is dan bentoniet zonk dit en kwam het laatste weer naar boven. De stukken werden met stalen kabels beschermd tegen waterdruk van buiten.
De bouw
Iedere gelegenheid werd aangegrepen de constructie steviger en lichter te maken. De samenstelling van het staal voor het skelet werd aangepast aan de zwaartekracht en winddruk op een bepaald niveau. De dragende muren bestonden uit geprefabriceerde onderdelen van 2 meter hoog en 3 zuilen breed, die ter plaatse aan elkaar werden gelast.
De vloeren rustten op holle spanten die de buitenmuren met de koker in het midden verbonden. Ze fungeerden als een soort versterkt membraan. De kracht van de wind werd door de vloeren overgebracht op de zuilen, die hem afbogen naar de grond.
Zeven jaar lang hebben 4.000 mensen aan de torens gewerkt. De officiële opening was in april 1970.
De ondergang van de Towers
Het is bekend dat de Twin Towers op 11 september 2001 (9/11) geraakt zijn door vliegtuigen vol met inzittenden en met ongeveer 60.000 liter kerosine.
De eerste toren kreeg een vliegtuig naar binnen op de 95e verdieping, de tweede toren op de 60e. Op verschillende etages raakte de versterkte koker in het midden beschadigd en de spanten die de buitenmuren met de koker verbonden raakten los.
Het is niet geheel bekend waarom de torens pas na een uur instortten. Brandende kerosine behaalt namelijk een temperatuur van maximaal ruim 1900°. Het staal van de beide torens zou al bij een temperatuur van 800° zacht worden en daardoor alle steun verliest. Toen de toren éénmaal begon in te zakken, werd de snelheid hiervan mede bepaald door de verdiepingen die boven de vliegtuig inslag lagen. Deze fungeerde namelijk als een hamer, die de verdiepingen die in brand stonden naar beneden drukte. Dus eigenlijk is de toren door zijn eigen gewicht ingezakt.
De enorme stofwolk die tijdens het instorten van de torens vrij kwam, werd voornamelijk veroorzaakt door een dubbele laag brandwerende gipsen platen die op de muren waren aangebracht.
Enkele leuke dingen om te kennen:
- De Towers waren niet allebei even hoog, de ene was 417 meter en de andere 415 meter
- Ze hadden ieder 110 verdiepingen
- Iedere verdieping was 63 x 63 meter
- Het totaal aantal gebruikte stalen zuilen was 35.000 stuks
- Het beschikte over 108 liften per toren
- De Torens waren bekleed met ruim 43.000 ramen
- De totale kosten voor dit project was ± $ 350.000.000,-- per toren
- Dagelijks bezochten ongeveer 150.000 mensen de torens
Lees verder