Harriet Tubman (1822 - 1913) - Abolitionist

Harriet Tubman werd geboren in het zuiden van de Verenigde Staten ten tijde van de slavernij. Met beide ouders die slaaf waren was de toekomst voor Harriet bepaald en zodra ze kon lopen werd ze aan het werk gezet op de plantage van haar eigenaar. Van kleins af aan werd Harriet geconfronteerd met de diverse wreedheden die de slaven door hun eigenaars werden aangedaan en zodra ze oud genoeg was besloot ze te vluchten. Wonder boven wonder wist ze het veilige noorden van de VS te bereiken en ze vestigde zich in Philadelphia. Hier werd ze lid van de Underground Railroad, een netwerk dat slaven bijstond en begeleidde tijdens hun vlucht en al snel reisde Harriet meerdere keren per maand van het noorden van de VS naar het zuiden en weer terug. Bij elke reis van zuid naar noord had ze een nieuwe groep slaven bij zich die samen met haar op weg waren naar de vrijheid.

Inhoud

• Slaven in het zuiden
• Harriet Tubman
• De lange weg naar vrijheid
• De Underground Railroad
• Amerikaanse Burgeroorlog
• Harriet Tubman Davis

Slaven in het zuiden

De slaven in het zuiden van de Verenigde Staten hadden het zwaar aan het begin van de 19e eeuw. De slavernij was nog in volle gang en duizenden slaven werkten dag in dag uit op de plantages van hun eigenaren. Ondanks het harde bestaan waren er ook voor de slaven kleine momenten van geluk, huwelijken en geboorten waren hier goede voorbeelden van. Ergens in het jaar 1822 waren er twee slaven met de namen Harriet Green en Ben Ross die ook een klein geluksmomentje kenden.

Araminta Ross

Uit een oud betalingsbewijs aan een vroedvrouw bleek dat het in het jaar 1822 feest was op de plantage van Anthony Thompson. Op de plantage, gelegen in Dorchester County, Maryland, woonden twee slaven; Harriet Green en Ben Ross die zojuist vader en moeder waren geworden van hun negende kindje. Het kindje was een gezond meisje dat de naam Araminta Ross kreeg. Araminta's naam werd al snel vervangen door haar koosnaam Minty en zo zou ze in de toekomst ook worden aangesproken door vrienden en bekenden. Minty's toekomst was al bepaald bij haar geboorte, haar ouders waren beiden slaven van West-Afrikaanse afkomst en eigendom van de plantagehouder Anthony Thompson. Een kindje dat in slavernij werd geboren was automatisch gedoemd de rest van zijn leven als slaaf te dienen. Toen Minty een jaar of vier was werden zij, haar moeder en haar broertjes en zusjes door hun eigenaar weggegeven aan zijn stiefzoon Edward Brodess. Alleen vader Ben bleef achter op de plantage van Anthony Thompson en het gezin wist niet of ze elkaar ooit nog terug zouden zien.

Minty's jeugd

Zodra Minty en haar familie arriveerden op de plantage van Edward Brodess werd het gezin aan het werk gezet. Zo ook de kleine Minty. Dat ze nog maar een kind was maakte geen verschil, juist kinderen waren erg nuttig voor lastige klusjes zoals het legen van de rattenvallen in het moeras. De volwassen hadden te grote handen en konden hier slecht bij... Daarnaast werd Minty te pas en te onpas uitgeleend aan diverse plantagehouders in de buurt om diverse klusjes op te knappen. De kleine Minty werd hierbij vaak dagenlang van haar moeder gescheiden en ze wist nooit zeker of ze weer terug zou gaan naar de plantage van Brodess. Minty werd ook regelmatig geconfronteerd met de wrede straffen die de slaven kregen opgelegd als ze een overtreding hadden begaan en Minty droeg dan ook al vroeg de typische littekens van de zweep op haar rug. Rond 1840, Minty is dan ongeveer 18 jaar oud, kreeg vader Ben Ross het goede nieuws dat hij een vrij man zou zijn vanaf 45-jarige leeftijd. Zijn eigenaar Anthony Thompson was overleden en had in zijn testament bepaald dat al zijn slaven vrij zouden zijn als zij de leeftijd van 45 jaar zouden bereiken. Hierdoor werd het voor Ben mogelijk om zijn gezin regelmatig te bezoeken. Maar samenzijn zoals een normaal gezin, zou er voor de familie Ross niet inzitten.

Ongeluk

Gezien het harde en zware werk dat Minty deed was het een wonder dat ze op een gegeven moment de leeftijd van ongeveer 20 jaar bereikte. Maar tijdens haar werk op de plantage veranderde haar leven op slag. Een opstandige slaaf die naast haar aan het werk was geweest kreeg het aan de stok met hun slavendrijver. De slavendrijver werd vervolgens zo boos dat hij een zware ijzeren staaf pakte en deze naar de opstandige slaaf gooide. Helaas miste hij de opstandige slaaf volledig maar raakte de nietsvermoedende Minty vol op haar hoofd. Minty was direct buiten westen en werd in kritieke toestand naar het ziekenhuis gebracht. Toen ze na een aantal dagen weer bijkwam bleef ze last houden van hoofdpijn en toen ze het ziekenhuis mocht verlaten kreeg ze last van epileptische aanvallen die vermoedelijk aan het ongeval te wijten waren. Het enige positieve aan het ongeluk was dat Minty, naar eigen zeggen, tijdens haar dromen in contact kon komen met God. Hij was het die Minty ook een nieuwe richting in naar leven aanreikte en ze raakte er meer en meer van overtuigd dat ze voorbestemd was om haar eigen volk (de slaven) te bevrijden. Gedurende deze periode vonden er ook diverse demonstraties tegen de slavernij plaats en dit gaf de slaven weer enige hoop. Gaandeweg kwamen er ook meer en meer verhalen in omloop over slaven die het was gelukt om te ontsnappen en nu in vrijheid in het noorden van de VS woonden. Minty hoorde deze verhalen ook en ook zij dacht na over de mogelijkheid om te vluchten.

Harriet Tubman

Hoe zwaar het leven als slaaf ook was, het besluit om te vluchten nam je niet zomaar. Als je tijdens je vlucht gepakt werd was de straf enorm zwaar als je het überhaupt al zou overleven. En wie kon je met zekerheid zeggen dat je het vrije noorden zou bereiken en niet in handen zou vallen van mensen die misschien nog wel wreder waren dan je huidige eigenaar? Ondanks al deze bezwaren begon bij Minty haar vluchtplan een steeds vastere vorm aan te nemen. En veel eerder dan ze had verwacht moest ze beslissen of ze de vlucht daadwerkelijk zou aandurven.

John Tubman

Hoe en waar Minty John Tubman had leren kennen was niet bekend. Verder was er ook niets bekend over een relatie tussen de vrije John en de slaaf Minty. Maar uit een document uit 1844 bleek wel dat Minty en John waren getrouwd. Dat de liefde tussen Minty en John serieus was bleek uit het feit dat Minty een vrij man trouwde. De kans op een normaal leven terwijl zij slaaf was, was nihil. Toch waren huwelijken tussen slaven en vrije mensen in Maryland aan het orde van de dag. Minty wist dat ze haar man John niet zo vaak zou zien als ze misschien zou willen en John aanvaarde op zijn beurt het risico dat kinderen van hem en Minty een leven in slavernij tegemoet gingen. Een ander opvallend feit aan het huwelijk tussen Minty en John was dat Minty meteen na haar huwelijk haar voornaam wijzigde van Araminta in Harriet. Vanaf dat moment hield Araminta (Minty) Ross op te bestaan en werd Harriet Tubman geboren. Een duidelijke of aanwijsbare reden voor Harriets naamswijziging was er niet maar vermoedelijk had het te maken met haar vluchtplan. Harriet nam haar man John al snel in vertrouwen over haar plan om te vluchten, maar in plaats van zijn vrouw te steunen dreigde John Harriet aan te geven als ze het plan zou doorzetten. Hij was doodsbang dat Harriet gepakt zou worden tijdens haar vlucht en dit met de dood zou moeten bekopen.

Nu of nooit
Het leven in slavernij begon Harriet steeds zwaarder te vallen. Het werk was niet alleen eindeloos, nutteloos en zwaar maar ze had ook flink last van de gevolgen van haar ongeluk een paar jaar eerder. Door de hoofdpijn en haar epileptische aanvallen was ze steeds minder goed inzetbaar als slaaf en ze begon haar eigenaar geld te kosten. Harriet was zich hier van bewust en toen in 1849 de geruchten op gang kwamen dat Harriet samen met twee van haar broers verkocht zou worden raakte haar leven in een stroomversnelling. Volgens het gerucht zouden Harriet en haar broers verkocht worden om afgevoerd te worden in een chain gang naar het diepe zuiden. De meesten slaven wisten wat dit betekende, hun einde naderde. Niemand kwam levend van een chain gang terug. Harriet wist dat haar moment gekomen was en op 17 september 1948 besloot ze samen met haar twee broers te vluchten.

De lange weg naar vrijheid

Harriet stelde haar ouders op een tactische manier op de hoogte van haar vlucht en hield haar man buiten haar plannen. Op de ochtend van 18 september 1848 kwamen ze er op de plantage achter dat Minty alias Harriet en twee van haar broers waren verdwenen. Harriet was op dat moment al onderweg naar het noorden en had haar toevlucht gezocht in een kar met groente. Hier werd ze in de vroege ochtend ontdekt door een blanke dame.

17 september 1848

Op de dag van haar vertrek hoorden diversen slaven Harriet zingend langs het vertrek van haar moeder lopen. Met het liedje wat ze zong wilde ze haar moeder duidelijk maken wat haar plannen waren en het was Harriets manier van afscheid nemen. Harriet zong onder andere de woorden: “When that ole chariot comes, I'm going to leave you, I'm boun'for the Promised Land” – vrij vertaald: “Als de oude wagen komt, ga ik u verlaten, dan ben ik onderweg naar het Beloofde Land”. Zodra de nacht viel vertrokken Harriet en haar broers maar de broers durfden al snel niet meer verder. Ze waren zo bang om ontdekt te worden dat ze snel weer afscheid namen van Harriet en terugkeerden naar de plantage. Of ze daar ook weer veilig zijn aangekomen was niet bekend. Harriet was in tegenstelling tot haar broers vastbesloten om te vluchten en zette haar reis richting het noorden voort. Haar vader Ben had haar als kind geleerd om te navigeren aan de hand van de Poolster en ze wist dat het mos altijd op de noordkant van de bomen groeide. Op deze manier wist ze de eerste nacht ongeveer 130 kilometer te voet af te leggen. Toen de dag aanbrak moest Harriet zich verstoppen en koos hiervoor een kar vol groente. Helaas bleek dit geen goede plaats en toen de ochtend aanbrak werd Harriet ontdekt door de blanke eigenares van de groentekar.

Philadelphia
Gelukkig bleek de blanke dame in kwestie Harriets reddende engel te zijn. Ze haalde Harriet naar binnen en verstopte haar. Tevens wist de vrouw een manier om Harriet te helpen naar het noorden te reizen. De vrouw legde contact met de Underground Railroad en deze kwam Harriet al snel ophalen. Met behulp van de Underground wist Harriet na een lange, zware en uiterst angstige reis de belangrijke Mason-Dixonlijn te bereiken. Toen Harriet deze, door de slaven als vrijheidslijn bestempelde, lijn overstapte kon ze gewoonweg niet geloven dat ze het had gehaald en vrij was. Harriet vestigde zich in Philadelphia, ook wel de hoofdstad van de vrijheidsbewegingen genoemd in de 19e eeuw en ging een zware tijd tegemoet. Ten eerste moest ze leren omgaan met de vrijheid die ze opeens had en daarnaast miste ze haar familie vreselijk. Harriet was vastbesloten om nog een keer naar het zuiden te reizen om de overige leden van haar familie te bevrijden. Om dit te kunnen realiseren nam Harriet een baan aan als afwashulp en na een jaar sparen was het eindelijk zo ver. Ze had voldoende geld en begon aan haar zware en gevaarlijke reis naar het zuiden.

Weerzien

Hoe Harriet het precies flikte wist niemand maar wonder boven wonder wist ze haar oude plantage in het zuiden veilig te bereiken. Ze legde contact met haar familie en het weerzien was overweldigend. Harriet legde uit waarom ze terug was gekomen, maar veel leden van haar familie durfden de vlucht niet aan. Harriet gaf ze wat bedenktijd en besloot haar man John te bezoeken om hem alles uit te leggen en hem te vragen mee te reizen naar het noorden. Maar aangekomen in het dorp waar John woonde kwam Harriet er al snel achter dat John haar volledig was vergeten. Vrijwel direct na haar vlucht was John met een andere vrouw getrouwd. Ze ging terug naar haar familie waar twee van haar broers en één zus plus haar kinderen besloten hadden om de vlucht te wagen. Harriet zei haar familie gedag en vertrok met haar vluchtelingen richting het noorden zonder ooit nog een woord met haar (ex) man John te hebben gewisseld. Dit keer had Harriet wat meer ervaring en ze wist samen met haar broers, zus en nichtjes en neefjes al snel het veilige noorden te bereiken. Bij thuiskomst probeerde Harriet de teleurstelling van haar mislukte huwelijk te verwerken en besloot zich volledig in te zetten voor het bevrijden van de slaven, haar volk. Ze legde contact met de Underground Railroad, de organisatie die haar had geholpen bij haar vlucht.

De Underground Railroad

De Underground Railroad was een geheim netwerk van blanke abolitionisten en zwarte (ex)slaven die fel tegen de slavernij waren. Hun doel was dan ook om zo veel mogelijk slaven te helpen bij hun vlucht naar het vrije noorden en vooral tijdens de jaren 1830 tot en met 1865 waren ze erg actief. Hun naam hadden ze te danken aan een spectaculaire redding van een ontsnapte slaaf die ze in veiligheid wisten te brengen. Volgens verhalen had de eigenaar van de slaaf tegen een ander gezegd dat het wel leek of de slaaf een ondergrondse route had genomen, zo plotseling was hij tijdens de achtervolging verdwenen. Naar aanleiding van dit verhaal werd de naam Underground Railroad geboren.

Smokkelroutes
De Underground Railroad dankte haar succes aan de vele smokkelroutes die kriskras door de Verenigde Staten liepen. Rond de vier miljoen slaven werden via routes met namen als het Spoorloze Spoor, de Emancipatiewagen of het Geheime Spoor naar hun vrijheid geleid. Het voordeel van de smokkelroutes was dat ze goed verscholen lagen, bij maar weinig mensen bekend waren en er ook diverse routes rechtstreeks naar Mexico en Canada leidden. Vanuit beiden landen vertrokken rond 1800 geregeld boten richting het eiland Cuba en veel slaven probeerden daar hun geluk te beproeven.
Station
De Underground Railroad opereerde vooral 's nachts om de kans op ontdekking zo klein mogelijk te maken. Zo konden ze relatief grote afstanden in korte tijd afleggen. Maar zodra de dag aanbrak moesten de slaven ergens worden verstopt. Om al deze slaven ergens onder te brengen was er veel hulp van vrijwilligers nodig en diverse ex-slaven en blanke abolitionisten die langs de routes woonden boden hun huizen hier voor aan. Zodra de dag aanbrak bracht een lid van de Underground de groep slaven naar een huis, ook wel station genoemd, waar ze werden verborgen gedurende de dag. Tevens kregen ze te eten en te drinken en konden ze uitrusten om hun reis in de nacht weer te vervolgen. In de omgeving van Philadelphia waren ook zogenaamde eindstations gelegen. De slaven die hier binnen kwamen werden gedurende de nacht één voor één veilig over de Mason-Dixonlijn gebracht en konden zo hun eigen weg vervolgen.

Met name één bewoner in Philadelphia was erg belangrijk voor de Underground Railroad. Dit was de heer William Still, een voormalig slaaf die naar Philadelphia was gekomen en daar een fortuin had weten op te bouwen in kolenkachels. Hij stelde zijn huis al snel ter beschikking aan de Underground Railroad en rond de 800 slaven vonden via zijn huis de weg naar de vrijheid. Naast dat hij de slaven een dak boven hun hoofd bood hield hij ook nog een zeer grondige (verborgen) administratie bij met welke slaaf er bij hem was geweest en waar deze naar toe was gegaan. Ook noteerde hij zoveel mogelijk informatie over de familie van de slaaf in kwestie dit met de hoop diversen families in de toekomst weer te kunnen verenigen. Mede door de zorgvuldige administratie van William Still was het veel slaven gelukt hun familieleden terug te vinden. Vanwege het enorm aantal slaven dat hij onderdak had geboden werd Williams huis al snel omgedoopt tot Grand Central Station.

Harriets rol

Harriet werd al snel een belangrijk lid voor de Underground Railroad. Mede door haar eigen vlucht was Harriet enorm gedreven om slaven in vrijheid te brengen. Harriet maakte voor de Underground Railroad in totaal 19 reizen van noord naar zuid en bracht rond de 300 slaven in veiligheid. De reizen waren zowel voor Harriet als voor de slaven die ze meenam levensgevaarlijk en Harriet was tijdens haar tocht dan ook altijd gewapend. Ze maakte de slaven die de vlucht waagden meteen vanaf vertrek duidelijk dat ze gewapend was en niet zou aarzelen om haar wapen te gebruiken, zowel tegen vijanden als tegen slaven die tijdens de vlucht in opstand kwamen. Voor de kinderen die de vlucht waagden had Harriet ook een duidelijke boodschap, ze zei voor vertrek altijd: "Kinderen, als je moe bent, ga door; als je bang bent, ga door; als je honger hebt, ga door.” Het lukte Harriet alle 19 keren om in veiligheid Philadelphia te bereiken en ze had gelukkig nooit een schot hoeven te lossen. Dat de kans op ontdekking tijdens elke reis enorm groot was bleek wel uit het feit dat Harriet meerdere keren door het oog van de naald was gekropen. Ze hielp ooit een slaaf te bevrijden waarvan de eigenaar direct een grote geldprijs uitloofde voor degene die zijn slaaf weer terug zou brengen. Om het veilige noorden te bereiken moesten Harriet en haar "bagage" de zwaar beveiligde Wilmington Brigde oversteken. De brug stond op het moment dat Harriet hem bereikte vol met premiejagers en andere mensen die op zoek waren naar de ontsnapte slaaf die Harriet bij zich had. Het lukte Harriet uiteindelijk om de overkant te bereiken door zich samen met de slaaf onder de vloer van een metselwagen te verstoppen en zo werden ze langs de controles gereden.

De vlucht

De beslissing om te vluchten nam je als slaaf niet zomaar. De reis naar het noorden was lang, heel erg zwaar en de kans op ontdekking hing de hele reis als een verstikkende deken om je heen. Toch probeerde de Underground Railroad de reis waar mogelijk aangenamer en bovenal veiliger te maken. Harriet maakte, net als de overige leden van de Underground, gebruik van diverse smokkelroutes die haar en haar slaven naar het noorden brachten. Het reizen gebeurde vooral 's nachts om op deze manier de kans op ontdekking zo klein mogelijk te maken. Gedurende de nacht liepen de slaven aan één stuk door zonder pauzes om bijvoorbeeld te eten en te drinken. Als de dag aanbrak werden de slaven verstopt bij de zogenaamde tussenstations. Hier konden ze gedurende de dag op krachten komen, wat eten en drinken en uitrusten om hun reis 's avonds weer voort te kunnen zetten. In Germantown, een voorstad van Philadelphia, was een station gelegen dat veelvuldig werd gebruikt door Harriet en haar slaven. Zodra Harriet het vrije noorden naderde bracht ze haar slaven onder in het Johnson House in Germantown. Gedurende de nacht werden de slaven dan één voor één in veiligheid gebracht door ze naar de haven of een ander vrij gebied in het noorden te brengen. Voor veel slaven was het Johnson House dan ook de eindbestemming van hun reis en het moment om afscheid te nemen van Harriet.

Amerikaanse Burgeroorlog

Gedurende de laatste jaren van de slavernij in Amerika liepen de spanningen tussen het noorden en het zuiden van het land hoog op. Het noorden was van mening dat de slavernij moest worden afgeschaft maar het zuiden stond hier lijnrecht tegenover. Dat er in het noorden zo veel mensen woonden die de slaven een warm hart toedroegen en ze zelfs hielpen met ontsnappen was dan ook een doorn in het oog van het zuiden. Het zuiden besloot om een nieuwe wet in het leven te roepen: de Fugitive Slave Act. Deze wet was uiteindelijk de oorzaak van de Burgeroorlog tussen noord en zuid die uitbrak in 1861.

Fugitive Slave Act

De zuidelijke staten van de VS ergerden zich al een tijd groen en geel aan al die slavenvriendjes in het noorden en toen steeds meer slaven vluchtten besloten ze maatregelen te nemen. In 1850 werd er in het zuiden een nieuwe wet in het leven geroepen die de naam Fugitive Slave Act kreeg. In deze wet werd bepaald dat slaven die gevlucht waren eigendom van hun eigenaar bleven en ten alle tijden opgepakt mochten worden om te worden teruggebracht naar hun oorspronkelijke eigenaar. Voor de "vrije" slaven in het noorden betekende dit dat ze opeens allemaal voortvluchtig waren en elk moment opgepakt konden worden. Veel eigenaren uit het zuiden hadden ook flinke prijzen uitgeloofd voor de persoon die hun slaven weer terugbracht en de jacht op de slaven werd opnieuw geopend. Ook Harriet besefte dat ze niet langer in de Verenigde Staten kon blijven. Haar werk was in de loop der jaren bekend geworden en haar voormalig eigenaar had mede daarom een prijs van 40.000 dollar uitgeloofd voor de persoon die Harriet wist te pakken en terug te brengen. Harriet besloot om naar Canada te vluchten en ging daar in het kleine grensplaatsje St. Catharines wonen. In plaats van onder te duiken en zich rustig te houden zoals de meeste slaven deden ging Harriet vanuit Canada gewoon door met haar werkzaamheden voor de Underground Railroad. In 1857 ging Harriets grootste wens in vervulling. Bij een bevrijdingsactie lukte het haar om haar moeder uit de slavernij te bevrijden en haar ouders waren samen vrij. Gezamenlijk reisde het gezin terug naar Canada waar Harriet haar ouders bij zich in huis nam.

Erkenning

De Fudgetive Slave Act leidde uiteindelijk in 1861 tot de Amerikaanse Burgeroorlog en deze zou tot aan het jaar 1865 duren. In de vier jaar dat de oorlog duurde liet Harriet wederom van zich horen. Ze spioneerde in opdracht van het noorden en drong diverse malen door de vijandige linies heen. Door haar kennis van de diverse smokkelroutes kreeg ze de leiding over een aantal overvallen die op munitiedepots van de vijand werden gepleegd. Harriets daden bleven in Washington niet onopgemerkt en Willliam Henry Seward, de Secretary of State tijdens het presidentschap van Lincoln, stelde voor om Harriet te belonen voor haar werkzaamheden. Helaas was het Congres het hier niet mee eens en het plan van William werd afgewezen. William liet het hier niet bij zitten en kocht op eigen initiatief een huis in de plaats Auburn, New York. Hij schonk het huis vervolgens aan Harriet die hier, samen met haar ouders, de rest van haar leven mocht blijven wonen.

Harriet Tubman Davis

Nog voor het uitbreken van de oorlog had Harriet tijdens één van haar reizen de vierentwintig jaar jongere (ex)militair Nelson Davis ontmoet. Vanaf het moment van hun ontmoeting was er direct een klik en ze gingen lange tijd goed met elkaar om. Toen de oorlog uitbrak verloren Harriet en Nelson elkaar uit het oog om elkaar na de oorlog gelukkig weer terug te vinden. Het tweetal hernieuwde de vriendschap en de liefde bloeide weer op. Drie jaar na het eindigen van de oorlog (1868) gaven Harriet en Nelson elkaar het jawoord bij een kleine plechtigheid in hun woonplaats Auburn. Op 46-jarige leeftijd was er eindelijk weer een man in het leven van Harriet maar aan haar werkzaamheden veranderde er nauwelijks iets. Ze bleef zich volop inzetten voor het afschaffen van de slavernij, hielp waar mogelijk slaven te ontsnappen of ontsnapte slaven een nieuw leven op te bouwen, zorgde in de tussentijd nog voor haar bejaarde ouders en zamelde geld in om een school te kunnen bouwen. De inzamelingsactie voor Harriets school bleek een schot in de roos en al snel kon Harriet in South Carolina een school open voor ex-slaven.

Laatste daden

Toen Harriet ouder werd bleef ze zich onverminderd inzetten tegen onrecht. Naast dat ze zich sterk maakte voor raciaal onrecht begon ze ook steeds meer op te komen voor de rechten van de vrouw. Toen ze zelf ouder begon te worden merkte ze dat er vrijwel niets geregeld was voor de opvang van ouderen in het algemeen en voor de opvang van ex-slaven in het bijzonder. Veel ouderen werden in de 19e eeuw door hun kinderen in huis genomen en door hen verzorgd tot ze hun laatste adem uitbliezen.

Maar veel (ouderen) slaven hadden geen familie meer en moesten het zelf zien te redden. Dit zorgde voor veel schrijnende situaties en Harriet besloot dan ook om een tehuis voor ouderen (ex)slaven te bouwen. De slaven zonder familie werden hier opgevangen en verzorgd tot hun tijd zou komen. Toen Harriet 86 jaar was werd het tehuis geopend en drie jaar laten op 89-jarige leeftijd kwam Harriet tot de conclusie dat ze niet langer in staat was om voor zichzelf te zorgen. Geheel vrijwillig verhuisde ze naar haar eigen tehuis waar ze nog drie jaar lang in alle rust van haar pensioen heeft kunnen genieten. Op 10 maart 1913 kwam Harriet te overlijden aan de gevolgen van een longontsteking en ze vond haar laatste rustplaats op het Fort Hill Cemetry, Auburn, New York.

Nalatenschap

Harriet liet bij haar overlijden geen verdere familie achter. Haar man Nelson Davis was in 1888 overleden aan de gevolgen van tuberculose en ze hadden samen geen kinderen. De nalatenschap van Harriet bestond voornamelijk uit alle goede daden die ze had verricht. Het enige van waarde wat ze achterliet was het ouderentehuis in Auburn en deze schonk ze aan de African Methodist Episcopal Zion Church. Deze kerk had de bouw van het tehuis ook mede mogelijk gemaakt. Helaas had de kerk nooit voldoende financiële middelen om het tehuis goed te onderhouden en inmiddels is het huis in verval geraakt. De kerk maakte er in het verleden een informeel museum van met als hoogtepunt het originele bed waarin Harriet was overleden. Heden ten dage is het tehuis van Harriet in Auburn nog steeds te bezoeken.