Alexander Poesjkin

Poesjkin wordt vaak beschouwd als de grootste dichter van Rusland en als grondlegger van de moderne Russische literatuur.

Jeugd

Poesjkin werd geboren in een aristocratische, maar verarmde familie in 1799 in Moskou. Zijn vaders familie was van oude adel, maar van zijn moederskant stamde hij af van een Abbysiniër die onder Peter de Grote had gediend, vandaar zijn donkere haar en huid. Als kind werd Poesjkin toevertrouwd en gouvernantes, nannies en Franse leraren. Russisch leerde hij van de lijfeigenen en van zijn nanny, maar zijn eerste taal was Frans. Al jong begon hij gedichten te schrijven en op zijn veertiende werd zijn eerst gedicht uitgegeven. In 1811 werd hij toegelaten tot het keizerlijk lyceum, waar hij het beste onderwijs kreeg wat in die tijd mogelijk was.

Verbanning

In 1817 ging hij werken in St. Petersburg, maar hij was in die tijd vooral in de weer met plezier maken. Hij werd opgenomen in de literaire kringen van St. Petersburg en kwam ook in contact met radicale elementen, die hervormingen wilden. Poesjkin begon liberale, 'revolutionaire' gedichten te schrijven, zoals 'Vrijheid' en 'Het dorp'. Ook werkte hij aan zijn eerste grote werk 'Ruslan en Liudmilla'. In 1820 werd hij opgepakt en verhoord in verband met zijn politieke gedichten en naar het zuiden van Rusland verbannen. Hij reisde vervolgens door de Kaukasus en de Krim en schreef zijn eerste door Byron geïnspireerde verhaal. In 1823 werd hij overgeplaatst naar Odessa. Ondanks zijn verbanning groeide Poesjkin langzaam uit tot de leider van de romantische beweging. In 1823 begon hij aan zijn meesterwerk, een episch gedicht 'Eugene Onegin', hij zou er tien jaar over doen om het te voltooien. In 1824 werd een brief van Poesjkin onderschept, waaruit een atheïstische voorliefde sprak en werd hij verbannen naar het landgoed van zijn moeder Michailovskoe in Noord-Rusland. In 1825 deden vrienden van Poesjkin mee aan de December-opstand. Sommigen van hen werden opgepakt en verbannen of terechtgesteld. Zijn vrienden hadden gedichten van zijn vroegere, politiek-getinte gedichten in hun bezit. Hij verbrandde alles wat eventueel als revolutionair kon worden gezien.

Audiëntie bij de Tsaar

Eind 1826 diende Poesjkin een verzoek in tot opheffing van zijn verbanning en werd uitgenodigd voor een audiëntie bij tsaar Nicolaas I. Zijn verbanning werd opgeheven en de tsaar werd zijn persoonlijke censor. Poesjkin verwachtte dat hij nu verlost was van censuur en vrij zou kunnen reizen, maar het tegendeel bleek waar. Hij moest verantwoording afleggen over elk woord dat hij schreef.

Natalia Goncharova

In 1829 werd hij verliefd op de mooiste vrouw van Rusland, Natalia Goncharova en vroeg haar ten huwelijk. Tijdens de voorbereidingen voor zijn huwelijk kwam hij in quarantaine in verband met cholera op het landgoed van zijn vader, een periode die zeer productief was wat schrijven betreft. In 1831 trouwde hij met Goncharova en het paar verhuisde naar Tsarkoe Selo, om daar rustig en goedkoop te kunnen leven. Door een cholera-epidemie verhuisde het hof echter ook naar Tsarkoe Selo en het echtpaar raakte in nauw contact met de tsaar en het hofleven. In 1831 verscheen ook 'Boris Godunov', een historische tragedie gebaseerd op het leven van tsaar Boris Godunov (1598-1605) en een van de grootste werken van Poesjkin. Mevrouw Poesjkina werd een groot succes aan het hof door haar grote schoonheid en Poesjkin zelf werd kamerjonker, iets waarvan hij voelde dat het alleen maar vanwege zijn vrouw was. De kosten van de jurken van Poesjkina was dusdanig groot dat Poesjkin zich het eigenlijk niet kon veroorloven. Vervolgens kwamen ook twee ongetrouwde zussen van Poesjkina bij hen inwonen.

Duel

Poesjkina zelf was inmiddels omringd door aanbidders en een van hen, de geadopteerde zoon van de Nederlandse ambassadeur, d'Anthes-Heeckeren veroorzaakte een waar schandaal. Na verloop van tijd trouwde hij met een van de zussen van Poesjkina, maar hij bleef zich voor Poesjkins vrouw interesseren en uiteindelijk daagde Poesjkin hem uit voor een duel. Tijdens dit duel werd hij dodelijk getroffen en hij overleed twee dagen later op 29 januarie 1837. Aan het hof was er weinig sympathie voor Poesjkin, behalve van een paar vrienden, maar in de rest van Rusland rouwde men om de grootste dichter die het land had gekend. Het hof vreesde demonstratie en besloot de begrafenis in een kleine kerk te laten plaatsvinden in plaats van in de St. Izaak Kathedraal. Poesjkin werd begraven naast zijn moeder bij het klooster Svyatye Gory.