Churchill tijdens de Eerste Wereldoorlog

Eén van de belangrijkste machthebbers tijdens de Eerste Wereldoorlog was Winston Churchill. Ondanks dat hij niet diende als Minister-President zoals in de Tweede Wereldoorlog, is zijn invloed in de Eerste Wereldoorlog niet gering geweest. Zo is hij actief geweest tijdens de verdediging van Antwerpen en de verovering van de Dardanellen.

De verdediging van Antwerpen

Toen de Eerste Wereldoorlog een feit werd, was Churchill Minister van Marine. Churchill was een echte oorlogliefhebber en vanaf het moment dat de Eerste Wereldoorlog in het zicht was, was hij al bezig met het voorbereiden van zijn vloot. Toen de oorlog echt uitbrak, was hij dan ook opperheer van de machtigste vloot ter wereld en kon hij zich gaan uitleven. Het gedrag van Churchill veroorzaakte veel onrust en door de Duitse schepen leidde de Engelse marine grote verliezen. Churchill's drang naar oorlog was heel groot. Hij ontsloeg veel oudere medewerkers en had geen respect voor de neutrale landen.

Zijn eerste grote avontuur in deze oorlog was een poging om Antwerpen te redden uit de handen van de Duitsers. Deze haven was in deze tijd heel belangrijk. Het was een haven van de Geallieerden die van levensbelang was. Toen het erop leek dat Antwerpen zich zou gaan overgeven, ging Churchill er heen om het verzet te versterken. Op 3 oktober 1914 kwam hij aan en kondigde aan dat de stad gered zou worden en hij beloofde versterking. Hij maakte Antwerpen klaar voor een beleg, spoorde aan tot verzet terwijl hij onverschillig reageerde op vijandige aanvallen.

Na een poosje nam hij contact op met Minister-President Asquith met het verzoek om in Antwerpen te mogen blijven om leiding te kunnen geven aan de Britse strijdkrachten aldaar. Asquith weigerde en beval Churchill om terug te komen om zijn werk te doen. Vooral toen vond men het gedrag van Churchill erg storend. Hij had zijn post verlaten om in Antwerpen te kunnen blijven. Helaas viel Antwerpen toch in handen van de Duitsers.

De verovering van de Dardanellen

Toen Churchill weer terug in Engeland kwam, werd de 73-jarige Lord Fisher 'weer tot leven gebracht' om met Churchill samen te werken. Lord Fisher was de grondlegger van de Engelse moderne marine en hij had een heldere kijk op moderne wapens. Al snel kregen ze een meningsverschil over de manier van aanvallen. Churchill vond het namelijk niets om legers naar Vlaanderen te sturen die daar dan in de loopgraven moesten vechten. Hij vond dat er een harde marine-aanval moest komen en Fisher was het daar niet mee eens.

Churchill had grote plannen over het doorbreken van de Dardanellen, een zeestraat tussen Griekenland en Turkije. Hij wilde Constantinopel innemen en Turkije aanvallen en via Turkije Europa veroveren. Hij hoopte de grote winnaar van de oorlog te worden, door zo een groot aantal kolonieën als oorlogsbuit binnen te halen. Ondanks alle tegenwerking zette hij het plan door. Hoe meer Fisher over het plan nadacht, hoe minder hij er voor voelde. Ook Fisher was koppig en hij vond het plan veel te gevaarlijk. Maar Churchill trok zich daar weinig van aan en het marine bombardement begon dan toch in februari 1915. Maar helaas waren er geen legers beschikbaar voor de Dardanellen en de aanval ging enkele weken zonder steun verder. Uiteindelijk wist Churchill admiraal Carden te overtuigen en hij vertelde hem zelfs hoe hij te werk moest gaan.

De aanslag in Turkije mislukte en er werden veel schepen beschadigd en tot zinken gebracht. Churchill wou nog wel verder, maar Robeck, de opvolger van Carden, en Fisher weigerden nog verder te gaan als er geen legeronderdelen zouden worden gestuurd. Deze zouden gestuurd worden maar door vertraging hiervan moesten, tot Churchill's spijt, de legers terugtrekken. In datzelfde jaar diende Fisher zijn onslag in. Churchill wou namelijk nog, tot Fisher's ongenoegen, twee onderzeeërs naar de Dardanellen sturen. Asquith weigerde Fisher's ontslag echter en beval hem op zijn post te blijven.

Minister zonder portefeuille

In Engeland kwam er een einde aan de liberale regering doordat alle leidinggevende figuren hun evenwicht leken te verliezen. Fisher had net weer eens zijn ontslag ingediend toen de Duitsers richting Engeland kwamen. Fisher ging er vanuit dat de Duitsers alleen maar aan het verkennen waren en bemoeide zich nergens mee. Wat Fisher echter niet wist, was dat de Duitsers mijnen aan het leggen waren.

Churchill was verplicht om zijn ministerie van Marine op te geven doordat Fisher een ultimatum stuurde naar Asquith waarin Fisher een 'succesvolle beëindiging van de oorlog' garandeerde als hij gepromoveerd zou worden tot opperbevelhebber en Churchill uit het Kabinet gezet zou worden. Churchill werd ontslagen maar werd in de nieuwe regering benoemd tot minister zonder portefeuille. Zo bleef Churchill in ieder geval lid van de Dardanellencommissie. Dit ontslag was voor Churchill een grote vernedering. Hij had nu geen enkele macht meer, maar probeerde nog wel invloed uit te oefenen op de gebeurtenissen. Zo wilde hij bijvoorbeeld de dienstplicht invoeren, maar al zijn plannen werden gedwarsboomd.

Hij diende al snel zijn ontslag in omdat hij wilde gaan vechten in Frankrijk. Daar werd hij al snel benoemd tot onderbevelhebber.

Kolonel in Frankrijk

Begin januari van het jaar 1916 werd Churchill benoemd tot kolonel van het zesde Bataljon Koninklijke Schotse Fuseliers. De paar maanden dat hij deze functie vervulde was hij dolenthousiast en hij zat vol energie. Hij nam veel risico's en hij waagde weer vaak zijn leven tijdens zijn nachtelijke uitstapjes. Churchill had het naar zijn aan het Westerlijk front, maar hij wilde nog wel graag een belangrijkere taak, en dat maakte hij duidelijk in een toespraak in 1916 die hij tijdens zijn verlof maakte.

Door een verlies aan het front werden het zesde en zevende Bataljon samengevoegd en Churchill kreeg de kans om terug te keren naar Engeland.

Vanaf mei 1916 tot en met juni 1917

In 1916 keerde Churchill terug naar Engeland en hij leefde een jaar in onzekerheid. Hij had geen officiële taak en hield zich voornamelijk bezig met het zoeken naar bewijsstukken dat zijn Dardanellen-project had kunnen slagen als ze doorgezet hadden. In 1916 nam Lloyd George de plaats in van Asquith en Churchill had verwacht dat hij een plaats zou krijgen in het nieuwe Ministerie. Het lukte Lloyd George echter niet om het wantrouwen tegenover Churchill te verdrijven, zodat er geweigerd werd om met Churchill samen te werken. Churchill kreeg dus geen plaats in de nieuwe regering.

In het begin van 1917 kwam er een rapport van de Dardanellen commissie. Daarin stond dat het niet alleen aan Churchill te wijten was dat het Dardanellen-project mislukt was. Dit was mede de schuld van Asquith en Kitchener. Met dit rapport werd de reputatie van Churchill iets beter en in juli 1917 nam Lloyd George hem in dienst. Hij kreeg een leidinggevende functie en werd benoemd tot minister van Munitie.

Minister van Munitie

Er kwamen veel protesten toen Churchill benoemd werd tot Minister van Munitie. Hij was hierdoor even geschokt, maar al snel ging hij helemaal op in het zware werk. Op verschillende fronten bracht hij verbetering. Ook probeerde hij de stakingen te verminderen. Dit deed hij in eerste instantie door de lonen te verhogen en later door al die gene die niet meer wilde werken in dienst te roepen. De produktie ging met sprongen omhoog en zijn vijanden waren verbijsterd.

Nu Amerika zich met de oorlog ging bemoeien, stuurde Churchill veel tanks naar het Westerlijk front. Helaas hadden de generaals nog niet veel ervaring, waardoor deze actie niet veel zin had. Pas in de Tweede Wereldoorlog zouden ze van groot belang zijn.

Om te kijken wat voor wapens ze konden gebruiken, maakte Churchill veel reizen naar het Westen en hij slaagde erin alle belangrijke veldslagen vanaf 1917 mee te maken. Aan het einde van de oorlog had hij nog maar één doel: het verdienen van een zetel in de coalitieregering die Lloyd George hoopte te vormen na de algemene verkiezingen.

Toen in 1918 de oorlog afgelopen was, dreef Churchill schaamteloos meer naar rechts en hij werd benoemd tot Minister van Oorlog en Luchtmacht.