Het verhaal van de Titanic

Na bijna 90 jaar op de bodem van de oceaan te hebben gelegen is de Titanic, 's werelds beroemdste oceaanschip. Maar waarom is juist de Titanic zo beroemd geworden? Ligt het aan het hoge dodental? Want er zijn wel meer schepen gezonken, waarbij ook veel mensen verdronken zijn. Waarschijnlijk kennen zoveel mensen de geschiedenis van de Titanic, omdat vele mensen in die tijd geloofden, dat het schip onzinkbaar was.

De bouw van de Titanic

Al een paar jaar voeren nieuwe, grote Duitse passagiersschepen op de Atlantische Oceaan. Dit waren indrukwekkende zeekastelen met vier enorme schoorstenen. Deze schepen lieten hun grote en kracht zien. De reizende mensen waren daar van onder de indruk. Er bestonden in Duitsland en Engeland plannen voor nog veel grotere schepen. In 1907 bouwde Cunard Line een nieuwe oceaanstomer, de Lusitania en later de Mauretania.

Bruce Ismay had al acht jaar de leiding over De White Star Line. In die periode werden de grootste en comfortabelste schepen gebouwd. De Oceanic in 1899, de Celtic in 1901, de Cedric in 1903 en de Baltic in 1904. Maar de pers was niet onder de indruk van deze schepen. Zelfs de Adriatic, die nog in de vaart moest komen, leek nog erg op de 18 jaar oude Teutonic. Het werd tijd dat De White Star Line met nieuwe bijzondere schepen kwamen. Op de werf van Harland & Wolff kwamen de plannen voor de nieuwe schepen: the Olympic, de Titanic, en de Gigantic (later de Britannic genoemd). De White Star Line schepen moesten groter, luxer, ruimer en mooier worden.

Op 16 December 1908 is met de bouw begonnen van de the Olympic, bouwnummer 400. Drie maanden later, op 31 Maart 1909, is met de bouw begonnen van de Titanic, bouwnummer 401. Ruim 14.000 mensen werkten aan de bouw van de Titanic.
Langzaam maar zeker ontstond er een schip dat aan de eisen van die tijd voldeed: 45.000 kubieke inhoud, 269 meter lang, 28 meter breed en met een hoogte van kiel tot masttop van ruim 72 meter. Een groter, langer en hoger schip was nog nooit eerder gebouwd. Het schip zou een zwarte romp krijgen, een grote witte bovenbouw, vier hoge slanke schoorstenen met een zwarte top en slechts twee masten. De Titanic had 3 schroeven van elk 7 meter doorsnede. De romp woog 26.000 ton. De Titanic had in totaal 10 verdiepingen. Er konden maximaal 3547 mensen aan boord.

Op 31 mei 1911 werd de Titanic om 12.14 uur te water gelaten voor verdere afbouw. Om het schip soepel het water in te laten glijden werd er gebruik gemaakt van 2 grote glijbanen, die met drie ton zachte zeep, vijftien ton kaarsvet en vijf ton walvistraan vermengd ingesmeerd waren.

Afbouw en inrichting

Er zat nog niks in het schip, nog geen machines, nog geen interieur en er waren zelfs nog geen schoorstenen. Om van de Titanic een echt schip te maken, werden er tientallen stoomketels, pompen en generatoren, een lage drukturbine en stoommachines aan boord gehesen. Dit was maar een klein deel van wat er allemaal nog moest gebeuren. De Titanic moest de meest luxe en mooiste oceaanstomer ooit worden. Er waren honderden meters vloerbedekking, toiletpotten, ligbaden, lampen, betimmering in elke denkbare houtsoort en tientallen soorten meubels nodig.
De verdeling van de klassen werden als volgt ingedeeld:

• Onderin de Titanic bevond zich de bagage ruimtes, de ketelruimtes en de machinekamer.
• Daarboven waren de 3e klas hutten, de 3e klas eetzaal, het zwembad en een Turks bad.
• Weer een etage hoger waren de 2e klas hutten te vinden, nog meer 3e klas hutten, de 2e klas eetzaal en de ziekenboeg.
• Nog wat hoger was de 1e klas eetzaal, de 1e klas hutten, het prive dek voor luxe hutten en voorin de brug.
• Op de etage er boven was het restaurant en nog wat 1e klas hutten.
• Op de bovenste etage bevond zich de rooksalon, het café en de sportzaal.

De eerste klas kreeg het aanzien van een luxe hotel in een wereld stad. De tweede klas leek op een goed hotel in de Engelse provincie. De 3e klas had door haar inrichting meer weg van een eenvoudige veerboot met hutten, voor het geval de reis iets te lang zou uitvallen. De voorste grote trap was ook een teken van luxe. Hij was versierd met veel mooie houtsnijwerken. Deze trap was alleen bedoeld voor de eerste klas passagiers. De grote trap achter was minder mooi versierd dan de voorste maar ook erg bijzonder.
Technisch gezien werd de Titanic met waterdichte schotten gebouwd, die de Titanic in 16 waterdichte compartimenten opdeelden. Hierdoor werd de Titanic het onzinkbare schip genoemd. Maar de schotten reikten op de meeste plaatsen niet hoger dan een paar meter boven de waterlijn en eindigden allemaal tegen het dek boven de machinekamer en de ketelruimtes. Van de tweeënveertig waterdichte deuren konden er slechts twaalf elektrisch vanaf de brug bediend worden. De overige dertig moesten met de hand gesloten worden, in geval van nood.
Het duurde bijna een jaar voor het schip helemaal klaar was.

In april 1912 was hij klaar om een proefvaart te gaan maken. Door slecht weer kon de proefvaart op 1 april 1912 niet doorgaan. De proefvaart werd dan ook een dag uitgesteld. In die tijd was het heel gewoon om met weinig reddingsboten te varen. Toen de Titanic de volgende dag bij rustig weer wel uitvoer, had ze zestien reddingsboten in haar davits hangen en nog vier opvouwbare reddingsboten. Ingeval van nood was er eigenlijk maar plaats voor 1200 mensen van de 3500, in de reddingsboten. Na een halve dag varen werd de Titanic goed gekeurd voor het komende jaar en dezelfde dag nog vetrok hij naar South Hampton voor zijn eerste reis.

De ramp

Woensdag 10 April 1912 was het dan zover. Het reusachtige schip "de Titanic" zou vanuit Engeland naar New York vertrekken. Veel mensen wilden werk zoeken in Amerika, anderen wilden er wonen. Vele mensen kwamen naar het schip kijken en uitzwaaien. Ja, want het schip werd o.a. Triple-Screw Steamer (dat slaat op de drie schroeven die het schip heeft) en/of The ship of Dreams (Het schip van de dromen), en/of het onzinkbare schip genoemd.

De kapitein van de Titanic was Edward Smith. Terwijl de Titanic uit de haven van Southampton vertrok, gebeurde er al bijna een ramp. De grootte van het schip had zo'n grote aanzuigingskracht, waardoor het nabij gelegen stoomschip, The New York, richting de Titanic werd gezogen en bijna met haar in botsing kwam. Gelukkig kon dat op tijd worden vermeden. De Titanic stak eerst het Kanaal over om in het Franse Cherbourg nog een aantal passagiers te laten opstappen. Daarna vaarde men naar Cobh (Ierland), om uiteindelijk met 2223 opvarenden richting New York koers te zetten. Terwijl het schip uit vaarde verkenden de mensen hun slaaphut en het schip zelf.

In de nacht van 14 april vroor het. De zee was kalm en de lucht helder. Kapitein smith kreeg meldingen over ijsbergen. Hij minderde echter de snelheid niet. Sterker nog, hij ging zelfs iets meer vaart maken. Want hoe sneller men uit het ijsveld was, hoe sneller men veilig was.
Op zondag 14 april 1912 om 23.40 uur vaarde het schip tegen de ijsberg. De man die in het kraaiennest zat, Frederick Fleet, zag de ijsberg voor het eerst, 30 seconden voor de ramp. Hij luidde de bel drie keer en riep: “ijsberg recht vooruit!”, maar het was al te laat.

Er waren 2 redenen waarom de ijsberg zo laat waargenomen werd:

• Er waren geen verrekijkers aan boord.
• Het vroor die nacht -7 graden celcius en daardoor kregen de mannen in het kraaiennest last van tranende ogen.

Hun gezichtsvermogen werd hierdoor beïnvloed waardoor ze de ijsberg later zagen dan normaal had gekund. Bij duisternis hebben mensen enkel een zwart-wit zicht, dus blauw ijs tegen een zwarte horizon is nauwelijks zichtbaar. Bovendien braken er geen golven op de ijsberg omdat de zee kalm was.

Eerste stuurman William Murdoch gaf bevelen om het schip te draaien en om de stoommachines te stoppen. Maar het schip ging te snel om te kunnen draaien, want het schip had een vaart van 40 km p/uur. De ijsberg schraapte langs de rechterzijde (stuurboord) van het schip. Hierdoor werd de zijkant van het schip niet opengereten, zoals werd gedacht en in vele films werd getoond. Nee, de romp werd over een lengte van circa 75 meter beschadigd op de waterdichte naden. Daarin kwamen een serie kleine scheurtjes waardoor vijf van de zestien waterdichte compartimenten langzaam vol begonnen te lopen. Later bleek dat de klinknagels die in de boeg van het schip waren gebruikt, van een minder goede kwaliteit waren dan de klinknagels elders in het schip. Het gewicht van het water in die vijf compartimenten zorgde ervoor dat de Titanic begon te hellen, waardoor het water over de waterdichte schotten in de andere compartimenten kon stromen. Thomas Andrews, de timmerman, ging kijken hoe erg de schade was. Na de inspectie was het duidelijk dat het schip zou zinken. In één, hooguit twee uur. Kapitein Smith gaf het bevel om de reddingsboten klaar te maken. De kapitein wilde de mensen op het schip niet ongerust maken en daarom gaf hij weinig informatie aan de mensen. Op een gegeven moment hadden de mensen in de gaten, dat er wat was, omdat het schip al iets schever stond. In eerste instantie waren de mensen er rustig onder, maar later brak er toch paniek uit.

Zodra de reddingsboten gereed waren werd het bevel vrouwen en kinderen eerst gegeven. Daarbij werd er ook nog onderscheidt gemaakt tussen de verschillende klassen. Het is al snel duidelijk dat er veel te weinig reddingsboten zijn. De meeste reddingsboten die te water zijn gelaten zijn ook nog eens halfvol.

De Titanic zinkt nu snel. Het water kwam over de waterdichte schotten heen en stroomde over naar het achterste gedeelte. Het gewicht van het water trok de boeg onder water en de eerste schoorsteen brak af.
Het voorste deel van het schip zonk onder het gewicht van het water steeds dieper, waardoor het achterschip steeds hoger in de lucht kwam en er een grote spanning op de romp ontstond. Rond 2.18 uur lag de Titanic verticaal in het water dus het schip stond helemaal recht. De romp was niet bestand tegen zo’n spanning en brak in tweeën. Het achterschip zakte terug en alle schoorstenen braken af. De boeg zonk verder onder water. Het dek werd steeds steiler. Het achterschip begon ook al vol water te stromen. Om 2.20 uur verdwijnt dan ook het achterste gedeelte van de Titanic onderwater. Dit is 2.40 uur na de botsing met de ijsberg. Er waren maar ongeveer 700 mensen gered.

Op zoek naar het wrak

Twee jaar na het zinken van de Titanic waren er plannen ontstaan om op zoek te gaan naar het wrak. Maar ze konden het niet meteen vinden. De coördinaten die het schip op het laatste moment had doorgegeven klopten niet. Ook konden ze in die tijd nog geen 4000 meter diep duiken.

Charles Smith, een architect uit Denver, kwam met een plan. Er zou een elektromagneet boven de laatst bekende positie van het schip omlaag worden gelaten, die zo sterk was dat hij zelf zijn weg naar het stalen wrak zou vinden. Als dit gelukt was, zouden kleine diepzee duikboten meerdere elektromagneten aanbrengen. Aan die elektromagneten zaten ronde containers die met lucht gevuld moesten worden. Hierdoor zou het wrak aan de oppervlakte komen. Voor dit plan had hij 162 mensen nodig en anderhalf miljoen dollar nodig. Die mensen kon hij wel krijgen, maar het geld is er nooit gekomen.

Er zijn daarna meerdere plannen geweest om de Titanic te bergen, maar bij elk plan ontbrak het geld. Pas na de tweede wereldoorlog ontstonden er weer nieuwe plannen. De firma Risdon Beazley Ltd. uit Engeland, vertrok, onder grote geheimhouding, naar de laatste positie van de Titanic. Aan boord waren diepzeecamera's en een hoop explosieven. Men begon met explosieven en gevoelige apparatuur de bodem af te zoeken, maar er werd niets gevonden. Voor een laatste poging probeerden Risdon en Beazley het in de zomer van 1954 nog eens, weer zonder resultaat. Van de firma is daarna niets meer vernomen.

Daarna zijn er nog een paar bergers geweest, maar allemaal zonder resultaat. In juli 1985 was het de beurt aan een Frans-Amerikaanse Expeditie, in een poging het wrak te vinden. De expeditie zou in 2 delen worden uitgevoerd: eerst zouden de Fransen het proberen om het wrak te vinden met behulp van een sonar, daarna zouden de Amerikanen het overnemen. Nadat de Fransen na ruim 2 weken niets hadden gevonden, was het de beurt aan de Amerikanen. De leider van de Amerikaanse expeditie, dr. Robert D. Ballard hoopte het wrak te vinden met onderwatercamera's. Hij was van mening, dat als een schip zinkt, hij allerlei wrakstukken verliest. Die wrakstukken vormen dan samen een groot wrakveld en dat kan wel 2 kilometer lang zijn, terwijl de Titanic zelf maar zo'n 30 meter breed is. De camera's zouden dan makkelijker de wrakstukken kunnen opsporen, dan het wrak zelf.

Op 31 augustus rond 1.00 uur 's nachts kwamen de eerste wrakstukken onder de camera's door. Niet lang daarna verscheen er een ronde vorm op het beeldscherm. Ze hadden het wrak van de Titanic gevonden, 84 jaar nadat het schip onder de zeespiegel was verdwenen. Nadat het wrak gevonden was, hebben ze het schip onderzocht. Over een lengte van 96 meter blijken er kleine gaatjes in de romp te zitten en geen scheuren. Ook heeft men onderzocht, waarom het schip in tweeën was gebroken. Men heeft een stuk staal, van het zelfde type als de Titanic is gemaakt, in een bak met zeewater gelegd bij een temperatuur van -2 graden celcius. Na 4 dagen in het ijskoude water gelegen te hebben , hebben ze het buigen na gedaan en inderdaad, het ijzer brak. Onder de microscoop zagen ze, dat het ijzer broos was geworden.

Nog steeds zijn ze bezig met onderzoeken van het wrak. Het is inmiddels bekend dat de Titanic nooit geborgen kan worden.
De Titanic is besmet met een bacterie, die langzaam het ijzer “opeet”. Het zal nog wel vele jaren duren, maar dan is de Titanic van de zeebodem verdwenen.

De film

Er zijn wel meer films over de Titanic gemaakt, maar de beroemste film is die uit 1998. De regisseur van de Titanic is James Cameron. De hoofdrolspelers zijn Kate Winslet en Leonardo DiCaprio. Het verhaal begint met een onderzoek van de Titanic. Er word een brandkast gevonden en daarin vinden ze een tekening.

Op de tekening staat een vrouw met een diamant, The Heart of The Ocean, om haar nek.De tekening wordt op de televisie uitgezonden. Rose ziet de tekening en belt gelijk naar de onderzoekers. Ze verteld haar verhaal aan de onderzoekers en daar gaat de film over. Aan boord leert ze Jack Dawson kennen, die zijn ticket voor de Titanic gewonnen heeft met een spelletje pokeren. Ze worden langzaam verliefd op mekaar, maar Rose is al verloofd met Cal Hockley. Rose en Jack willen toch met elkaar verder.

Maar de Titanic botst tegen de ijsberg en gaat zinken. Rose kan in een reddingsboot stappen, maar Jack en Cal niet. Rose springt de reddingsboot weer uit en rent naar Jack. Cal is razend jaloers en bedreigt hen met een pistool. Rose en Jack weten te ontsnappen aan Cal. Cal heeft op het laatste moment plek in een reddingsboot. Rose en Jack maken de laatste momenten van de Titanic mee. Ook dat de Titanic helemaal onder water verdwijnt.
Rose overleeft het en wordt gered met de andere mensen in de reddingsboten, door de Carparthia Jack overleeft het helaas niet, hij vriest dood.

De onderzoekers onderzochten de Titanic, omdat Cal Hockley hen opdracht had gegeven om de diamant The Heart of The Ocean te zoeken. De diamant hebben ze nooit meer gevonden. Aan het eind van de film, gaat de oude Rose naar de reling van het onderzoeksschip en gooide de diamant in het water. Zij had het dus al die tijd in bezit. Daarna gaat ze naar bed en overlijd ze. Ze gaat dan terug naar de Titanic, waar Jack op haar wacht. De Titanic is zo echt mogelijk nagemaakt met decors enzo. De film is bekroond met 11 Oscars en 4 Golden Globe Awards.