De West-Indische Compagnie; Europa gaat verder

In de achttiende eeuw begonnen de landen uit Europa over de hele wereld te varen, ze beperkten zich niet alleen maar tot Europa. Zo voeren ze de hele wereld over op zoek naar winstgevende kolonies en producten. Er werd gehandeld, maar niet alleen in producten, ook in slaven.

De WIC

De Portugezen, Spanjaarden en Hollanders bouwden in de achttiende eeuw indrukwekkende wereldhandelsrijken op. Er ontstonden handelsroutes tussen de verschillende werelddelen, zo werden mensen en producten verhandeld via scheepvaartverbindingen. De handel tussen Europa, Afrika en Amerika heette de driehoekshandel, hier werden goederen en slaven tussen de drie continenten verhandeld. Vaak werden ze geruild of verkocht. De driehoekshandel werd gedomineerd door de Europese compagnieën, één daarvan was de West-Indische Compagnie, West-Indië was het gebied dat nu Caraïbisch gebied is.

In 1621 werd de WIC opgericht, de WIC had een monopolie op zowel de handel als de scheepvaart op Afrika ten zuiden van de kreeftskeerkring, een aantal eilanden in de Atlantische Oceaan bij Amerika en het oostelijke uiteinde van Nieuw-Guinea (een eiland bij Indonesië). De eerste doelstelling van de WIC was de kaapvaart, maar steeds later werd dit de slavenhandel. Uiteindelijk is de slavenhandel een grote rol gaan spelen bij de WIC. In 1674 ging de eerste WIC failliet, maar vanwege de grote vraag naar slaven en het feit dat de koloniën in Amerika nog bestonden, werd er besloten een tweede WIC op te richten. De WIC voer vooral met fluiten, pinassen en fregatten, in een groot schip konden ongeveer 500 slaven. Deze norm werd vaak niet aangehouden waardoor er meer dan 500 slaven zich bevonden in het schip. De slavenschepen werden bewapend met zwaar geschut en hadden ongeveer vijfenveertig tot zestig personeelsmannen aan boord. De schepen namen vaak suiker mee, die ze geruild hadden voor slaven, terug naar Nederland. In 1792 werd de WIC opgeheven, dit na tegenvallende inkomsten. Er werd nog geprobeerd om een derde WIC op te richten, maar dat is niet gelukt.

Fransen en Britten nemen handelspositie over

Rond 1850 namen de Fransen en Britten een leidende positie in de internationale wereldhandel. Ze veroverde in Midden- en Noord-Amerika een leidende handelspositie, dit ging vooral ten koste van Portugal en Spanje. Uiteindelijk kwamen alle eilanden van West-Indië in handen van de Britten en de Fransen. Er werden in het noordoosten van Zuid-Amerika, het Caraïbisch gebied en in het zuidoosten van Noord-Amerika plantagekoloniën gesticht. Hier werden subtropische en tropische landbouwgewassen verbouwd voor de handel. De plantagekoloniën waren heel erg afhankelijk van Europa, de productie was namelijk helemaal gericht op de export. Op de plantages werd er vooral suikerriet en/of tabak verbouwd.

Na 1800 werd er ook ruwe katoen verbouwd op de plantages, dit als gevolg van de snel groeiende industrieën in (vooral) Groot-Brittannië, maar ook andere delen van Europa, zoals de Republiek. Door de snel groeiende industrieën ontstond de vraag naar goedkope katoen. Andere producten die ook belangrijk waren en op de plantages verbouwd werden, waren koffie, cacao en suiker. Door de toenemende bevolking in Europa rond 1800, steeg de vraag hiernaar. Er werden vooral genotsmiddelen op de plantagekoloniën verbouwd voor het rijke Europa. Om genoeg te verbouwen om aan de toenemende vraag van de genotsmiddelen te kunnen voldoen, moesten de plantages worden uitgebreid. In het westen was er nog ruimte genoeg om plantagekoloniën op te bouwen, deze plantages moesten wel bewerkt worden door slaven. Nederland nam in totaal zo’n 5% van de totale slavenhandel in beslag, ze had ongeveer 550.000 slaven getransporteerd van Afrika naar Amerika.