Slavenhandel in Amerika

In de achttiende eeuw begon de slavenhandel, deze werd gezien als een zeer winstgevende handel. Slaven werden getransporteerd van Afrika naar Amerika, ze worden mishandeld en vernederd en ze zijn hun vrijheid vaak voorgoed kwijt. Ze werden vervoerd onder erbarmelijke omstandigheden en dat allemaal voor één doel, om zo veel mogelijk winst te maken voor de slavenhandelaars.

Slaven worden mishandeld en ondervoedt

Het plantagesysteem was vooral gericht op de slavenarbeid. Bijna alle slaven gingen werken in Zuid-Amerika of op de Caraïbische eilanden. Door het klimaat, de tropische ziekten (waar ze niet aan gewend waren) en het vermoeiende werk op de plantages veroorzaakten grote sterfte onder de slaven. Door de grote sterfte was steeds nieuwe toevoer van slaven noodzakelijk geworden. De slaven werden bijna nooit goed behandeld, maar dit was vooral afhankelijk van de eigenaar waar ze voor werkten. Niet alleen de eigenaar was van belang, ook de plaats en het product dat ze verbouwden was belangrijk. In Noord-Amerika werden veel slaven in Britse Koloniën ingezet bij de productie van tabak, katoen, rijst, maïs en suiker.

De slaven woonden vaak met vijftien tot twintig slaven op één plantage, vaak woonden ze in houten hutjes. Af en toe kregen ze een stukje grond om zelf groenten op te verbouwen. Veel vrouwelijke slaven werden seksueel misbruikt, misdrijven tegen slaven werd niet of nauwelijks bestraft. Het werk op een suikerplantage bestond vooral uit het planten en verzorgen van riet, het kappen van riet in de oogsttijd en het raffineren in de suikerfabriek. Als de oogsttijd kwam, werden de slaven gedwongen om de hele dag en nacht door te werken in ploegendiensten, de productie moest namelijk doorgaan. In ongeveer 1770 waren er meer dan een half miljoen slaven in de Britse koloniën in Amerika aanwezig. Dit was ongeveer 20% van de gehele bevolking, de meeste slaven bevonden zich in de zuidelijke koloniën van Amerika.

Handel van slaven

In de zestiende eeuw hadden de Spaanse kolonisten ondervonden dat de indianen niet geschikt waren voor het werk op de plantagekoloniën. Spanje begon daarom sterke mensen uit Afrika te halen. Door dit initiatief van Spanje ontstond er een zeer winstgevende handel in slaven, deze handel duurde voort tot de negentiende eeuw. De slavenhandel groeide uit tot een wereldwijde handel, er waren ondernemingen die zich gingen specialiseren in het vervoer van slaven naar Amerika. Er werden slaven gekidnapt of krijgsgevangenen gemaakt, dit gebeurde vanuit de binnenlanden van Afrika. Ze werden vastgeketend en naar de kust gebracht. De slaven werden losgerukt van hun familieleden en mishandeld tijdens de tocht naar de kust. Aan de kust werden ze verkocht door Afrikaanse vorsten aan Europese handelaars. Zij stuurden de slaven weer per schip naar Zuid-Amerika of het Caraïbisch gebied. De zeereis duurde ongeveer vier tot acht weken, de meeste slaven overleefde dit echter niet. Ze kregen last van scheurbuik of andere ziektes, of ze stierven van de honger of mishandeling.

Steeds meer gingen de slavenhandelaars nadenken over hoe ze de slaven moesten vervoeren, want een dode slaaf leverden tenslotte niets op. Zo begonnen steeds meer slaven de reis te overleven, aangekomen in Amerika, kreeg de slavenhandelaar namelijk vaak het tienvoudige van het bedrag dat hij betaald had voor een slaaf. Als de slaven verkocht waren in Amerika, gingen ze werken op de plantagekoloniën. Het kapitaal dat werd verdiend met de slavenhandel, leverden de financiële basis voor de nieuwe industrieën van het Britse Lancashire. Tot aan het eind van de negentiende eeuw zijn er meer dan twaalf miljoen slaven de Atlantische Oceaan overgebracht als slachtoffer van de transatlantische slavenhandel. Door de grote hoeveelheid slaven in het Caraïbisch gebied was zeventig procent van de bevolking negerslaaf. De West-Indische compagnie was een belangrijke leverancier van slaven, tot 1730 heeft zij meer dan 96.000 slaven vervoerd naar Latijns-Amerika.