Churchill's laatste jaren

Ook na de oorlog bleef Churchill nog een actief politicus. Hij ging de strijd aan tegen het communisme en werd zelfs op late leeftijd nog voor de tweede keer minister-president. Zelfs de vele beroertes die hij in die jaren kreeg, weerhielden hem niet om met pensioen te gaan.

Het verlies van de Conservatieven

De oorlog was nu wel afgelopen, maar Churchill had een voorgevoel dat Rusland wel eens gevaarlijk zou kunnen worden. Na de samenwerking met Stalin om het Facisme uit te roeien kwam zijn oude haat voor het Bolsjewisme weer naar boven. Hij was bang dat het agressieve communisme wel eens van plan zou kunnen zijn om de hele wereld communistisch te maken.

Met de conservatieven in Engeland ging het ook slecht. Vlak na de overgave van Duitsland viel de coalitie uiteen en tijdens de verkiezingen ging Churchill naar de conferentie van Potsdam. Op deze conferentie werd er over gesproken dat men een atoombom ging gebruiken om Japan uit te schakelen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Toen hij terugkwam van deze conferentie hoorde hij dat de Conservatieven veel stemmen verloren hadden. Hij was verbitterd door de ondankbaarheid van het Britse volk, maar hij weigerde om met pensioen te gaan.

Churchill liet het hier niet bij zitten. Hij reisde veel en hield veel toespraken waar hij zijn mening over Rusland duidelijk liet blijken. Iedereen was tenslotte blij dat ze net van het nazi regime van Hitler af waren. Ook in Amerika begon de haat tegen het Communisme toe te nemen en het ijzeren gordijn werd opgehangen. Met het ijzeren gordijn wordt de grens bedoeld tussen het kapitalistische westen en het communistische oosten.

Ook leed de Conservatieve partij veel verliezen wat betreft het Britse imperium. De Conservatieven waren altijd sterk tegen het zelfstandig worden van India. Nu de (socialistische) Labour Partij in Engeland aan de macht was, werd besloten dat India recht had op zelfstandigheid en in 1947 werd India zelfstandig verklaard.

In 1949 ging Churchill naar Straatsburg waar hij de eerste vergadering van de Raad van Europa bijwoonde. Tijdens deze zitting kreeg Churchill weer een beroerte maar na een paar dagen keerde hij weer terug, en werd hij benoemd tot vice-president. In 1950, na een schildervakantie, keerde hij terug naar Engeland omdat er nieuwe verkiezingen aan de gang waren. Maar omdat de Conservatieven en de Socialisten bijna gelijk opgingen moest er opnieuw een verkiezing komen. Uiteindelijk wonnen de Conservatieven deze verkiezing en werd Churchill weer minister-president.

Voor de tweede keer minister-president

Churchill stelde een kabinet samen. Hij was niet van plan veel te veranderen aan de plannen van de Labour-partij omdat hij maar met een kleine minderheid gewonnen had. Hij ging door met de socialistische ideeën en hij stond wel sympathiek tegenover de vakbonden.

In deze tijd waren zijn krachten sterk afgenomen maar hij was nog net zo agressief als vroeger. Ook zijn gevoel voor humor was niet veranderd. In januari 1952 ging hij weer naar Amerika om daar toespraken te houden en om de conferentie van Locarno bij te wonen. Tijdens deze bijeenkomst werd gesproken over een Verenigd Europa. Vlak na de conferentie stierf koning George VI. Churchill was zeer geschokt want hij kon altijd heel goed met George VI opschieten. Gelukkig kon hij dat ook met de opvolgster van George VI, koningin Elizabeth II.

Het jaar 1953 was voor Churchill ook heel erg belangrijk. Hij kreeg in dit jaar de Nobelprijs voor de letterkunde en in juni kreeg hij zijn derde en ergste beroerte. Na deze beroerte verslechterde zijn toestand snel. Zijn kaak zakte omlaag en hij kon zijn linker arm en linker been bijna niet meer gebruiken. Hij werd depressief, maar hij ging nog wel door met alle kabinetsvergaderingen.

In de laatste jaren van zijn ambt probeerde hij tot een vredesverdrag te komen tussen Oost-Europa en West-Europa. Toen hij in 1955 besefte dat dit voorlopig niet zo ver zou komen, trad hij af. Zijn opvolger zou Anthony van Eden worden. Na zijn aftreden als minister-president bleef hij tot 1964 toch nog in het Lagerhuis. In 1964 ging hij met pensioen en een jaar later, vlak na zijn negentigste verjaardag stierf hij in Londen aan een beroerte.