Emily Dickinson, de belangrijkste Amerikaanse dichteres

Emily Dickinson wordt beschouwd als een van de belangrijkste dichteressen in de geschiedenis van de Amerikaanse literatuur. Hoewel ze verlegen van nature was, was ze heel open en emotioneel in haar lyrische poëzie (korte gedichten waarin de dichter zijn emoties via gedachten en gevoelens weergeeft). Ze daagde de opvattingen uit de 19de eeuw uit dat een vrouw terughoudend en gehoorzaam moest zijn.

Feministe

Haar eerlijke en ongedwongen stem maakte van haar een van de eerste feministes, hoewel ze naar buiten uit enigszins onderdanig overkwam. Haast twee eeuwen na Dickinsons dood worden haar geestige en subversieve gedichten nog wereldwijd gelezen, onderwezen en bestudeerd.

Victoriaanse opvoeding

Dickinson werd in 1830 in een vooraanstaand gezin in Amherst, Massachusetts geboren. Haar Victoriaanse opvoeding hield hartelijke omgang met vrienden in, het uitvoeren van huiselijke karweitjes en kerkbezoek. Ze bracht haar puberjaren door aan de Amherst Academie (1834- 1847) en het Mount Holyoke Seminarie. Vanaf haar 23ste begon ze zich uit de maatschappij terug te trekken en tegen haar dertigste was ze een echte kluizenares geworden die haast niet meer buiten kwam. Ze blies niet al haar contacten op want ze ontving nog gasten, bezocht verwanten in New England en schreef brieven aan vrienden en familie, het meest aan haar schoonzus en beste vriendin Susan Huntington Gilbert met wie ze vaak over poëzie discussieerde. Door haar afzondering kon ze zich wel toespitsen op het ontwikkelen van haar poëzie. Haar gedichten geven emoties en gemoedstoestanden weer als eenzaamheid, pijn, geluk en extase; de dood wordt vaak gepersonifieerd; religie en moraal; liefde en verlies van een geliefde.

Vernieuwende poëzie

Dickinsons gedichten hebben een wezenlijke invloed gehad op de Amerikaanse literatuur. Door gebruik te maken van originele woordspelingen, onverwachte ritmiek en abrupte afbreking van verzen zette ze de literaire conventies op de helling. Ze toonde een diep en respectvol begrip voor de klassieke poëtica hoewel ze de beperkingen ervan bevocht. Zo introduceerde zij streepjes voor een pauze en hoofdletters om nadruk te leggen. Zoals Dickinson een fijne lijn trok tussen religieuze loyauteit en verzet in haar extreem spirituele gedichten, zo balanceert haar poëtica op aanvaarding en afwijzing van voorgeschreven vormen.

Posthume publicaties

Hoewel ze een omvangrijk oeuvre bij elkaar schreef werd de wereld zich van haar uitzonderlijk talent pas bewust na haar dood. Ze publiceerde slechts zeven gedichten tijdens haar leven waaronder haar meest bekende "Safe in their Alabaster Chambers" (Veilig in hun Albasten Kamers) in de Springfield Daily Republican in 1862. Na haar dood in 1862 ontdekte haar zuster Lavinia bijna duizend gedichten die in verschillende kleine boekjes waren samengebonden. In 1890, 1891 en 1896 werden de gedichten bewerkt met toevoeging van klassieke interpunctie en hoofdletters waar het hoort en in drie delen gepubliceerd door Mabel Loomis Todd en Thomas Wentworth Higginson, een literair criticus bij wie Dickinson nog raad was gaan vragen. Haar werk werd bijzonder populair en het genie Dickinson werd eindelijk erkend. Martha Duckinson Bianchi, Dickinsons nicht, publiceerde nog meer gedichten in 1945. In The Poems of Emily Dickinson (De Gedichten van Emily Dickinson) verzorgde Thomas H. Johnson een nieuwe editie. Deze uitgave stond dichter bij de oorspronkelijke tekst.

Dickinson in de Dinner Party

Emily Dickinsons plaats legt de nadruk op het opvallend contrast tussen haar introverte persoonlijkheid en de dynamische geest die zovele gedichten voortbracht. Men vindt er ook de strenge Victoriaanse wereld in terug waaruit Dickinson zich met haar werk trachtte te bevrijden.

Judy Chicago werd meer in het bijzonder geïnspireerd door het volgende gedicht dat in 1924 in het volledige werk werd gepubliceerd:

I HIDE myself within my flower, 
That wearing on your breast,
You, unsuspecting, wear me too—
And angels know the rest. 
(Dickinson, Complete Poems, 427)

IK VERBERG mij in mijn bloem
Die gedragen op je borst
Jij, draagt me ook, zonder achterdocht-
En engelen weten de rest.

Het bord met een 19de-eeuwse kraag toont een sterke maar delicate kern ingesloten door stroken stijve kant. Het midden van het bord is solide en toch wordt het versmacht door de kant die eromheen is geplaatst. Het procédé waarmee de kant werd geplaatst noemt men ‘lace draping’ waarbij kant gevuld wordt met slib en verhit wordt om er porcelein van te maken. Lake draping werd toegepast om porceleinen poppen te maken en het symboliseert de beperkingen die het Victoriaanse tijdperk Dickinsons leven en werk oplegde.

De tafellegger is uit kant vervaardigd en van een net voorzien met thee- en koffievlekken om het oud te doen lijken. Hij houdt naaitechnieken uit de Victoriaanse periode in zoals lintwerk - gebloemd borduurwerk met zijden linten- een vaardigheid van de thuiswerkende vrouw in de vroege 19de eeuw. Het ‘ribbon work’ (werk met linten en banden) vind je overal op de legger en omgeeft de hoofdletter van Dickinsons naam. Hiermee duidde men de toenmalige stereotiepe vrouwenactiviteiten aan maar tegelijkertijd ook de beperkingen van de tijd waarachter deze krachtige literaire figuur zich verstopte.